João Carlos: 'Als ik een lange bal moet trappen, krijg ik hartzeer'

>40

Maar op dat moment was je nog niet weg. Je moest eerst nog de voorzitter om de tuin leiden.

"Inderdaad. Dat moest ook. Ik was één van de grote jonge talenten. Als dan een ploeg als CSKA komt aankloppen, vragen ze altijd immense transferbedragen. Hij had zeker tien miljoen gevraagd. Mijn transfer was nooit doorgegaan op die manier, dus moesten we er iets anders op vinden. Mijn Portugese manager was goed bevriend met de voorzitter van een toenmalige Spaanse tweedeklasser, Badajoz (ondertussen derdeklasser, KW). Die heeft een contract opgemaakt waar alles op stond: transferprijs, alles. Daarmee is hij naar de voorzitter van Vasco getrokken, nadat ik al had gezegd dat ik zeker daarheen wilde. Zo ben ik weggeraakt.

"Een jaar later kwam ik hem tegen. Hij lachte eerst, maar werd toen serieus. 'Denk je dat je slim bent?', vroeg hij. Ik excuseerde me en zei dat ik er niets mee te maken had, dat het mijn managers waren geweest. 'Die f**ing gasten', zei ik. 'Had ik dat geweten...' (lacht zich te pletter)."

Na twee jaar Sofia vond je het genoeg en wilde je niet meer terug. En toen kwam Lokeren. Hoe ging dat?

"Roger Lambrecht en Willy Verhoost waren naar Brazilië gekomen om spelers te scouten. De eerste keer dat ik aan hen werd voorgesteld, dacht ik 'nee, die twee kunnen geen voorzitter en manager zijn, zij kunnen geen club hebben'. Ik dacht dat mijn makelaar me voor de gek aan het houden was. We hebben toen twee uren gepraat, en alles was meteen in orde. Ik had nog een aantal voorstellen van Braziliaanse clubs, maar die konden mij niet evenveel geld betalen. Vandaag hebben de clubs daar geld, toen niet. Lokeren gaf me een goed voorstel, maar ze moesten me toen wel nog wegkopen van Sofia."

Is dat dan ook geregeld in een jeep?

"Zou kunnen. Daar kon echt alles. Ik heb daar dingen gezien, ongelooflijk. Maffiamannen zegden tegen politieagenten gewoon 'hier, vijf dollar, ga weg man, fuck you'. Het eerste jaar was ik er de koning. In mijn eerste twee wedstrijden heb ik gescoord. Twee keer ben ik het veld overgestoken. Niemand kende me en plots was ik een ster. Ik kon alles vragen, maar het tweede jaar was verschrikkelijk. We hadden een slecht seizoen en dan blijf je beter thuis. Als je een café binnenstapt nadat je van Levski hebt verloren, vermoorden ze je."

Eerlijk: wat was het eerste wat je dacht toen je Daknam zag?

"Ik dacht 'oei, ik hoop dat ze mijn salaris kunnen betalen'. Nu, het veld lag er wel heel goed bij, en dat vond ik uiteindelijk ook wel het belangrijkste. Hier in Genk is het natuurlijk allemaal veel beter. De infrastructuur is hier echt geweldig. De spelers krijgen alles wat ze nodig hebben."

Je hebt je hier snel aangepast. Als enige nieuwkomer, voorlopig.

"Tja, maar ik ken de competitie ook al vier jaar, dat is wel een voordeel. Net als de aanwezigheid van Alex en Tiago. Maar misschien ligt het ook wel een beetje aan mijn mentaliteit. Ik speel voor mezelf, ik trek me van niets of niemand iets aan. Ik werk hard."

Nochtans wordt gezegd dat je nu niet bij Anderlecht zit, omdat je af en toe wat nonchalant bent.

"Ik heb dat ook gehoord, ja. Lambrecht heeft me daar ook over gesproken. Hij zei: je moet opletten want Anderlecht volgt je niet alleen tijdens topwedstrijden. Tegen mindere tegenstanders durfde ik al eens minder zijn, maar niet altijd. Ik denk dat het aan de motivatie lag. Die moest je vaak al hebben voor je aan de opwarming begon. Van het stadion en de weinige mensen die erin zaten alleen geraakte je niet gemotiveerd. Als ik dan met Lokeren naar Genk, Brugge, of Standard ging, was dat helemaal anders. 'Hier wil ik spelen', dacht ik dan. 'Ik was in die matchen altijd beter, dat klopt."

Dit weekend speel je je eerste topper tegen Club Brugge. Het zal dus goed zijn.

"Ik ga proberen."

Je wilde onlangs per se op citytrip naar Rome. Moeten we daar iets achter zoeken?

"Nee, niet echt. De Serie A ligt me niet echt, denk ik. Ik ben meer een jongen voor Spanje, of Frankrijk."

Een Braziliaan met jouw postuur, wordt die niet makkelijker volleybalspeler dan voetballer?

"Je gelooft het nooit, maar vroeger was ik klein. (blaast de wangen vol) Zo. En ik speelde rechtsback. Ik kon ongelooflijk snel lopen. Maar toen ik veertien, vijftien was, ben ik plots enorm gegroeid. Toen zagen ze in mij een ideale centrale verdediger. Ik vond dat helemaal niet erg, want het betekende dat ik zeker altijd kon spelen. Neem honderd Braziliaanse voetballertjes van de straat en vraag ze wie centrale verdediger is. Er zal er geen enkele zijn vinger opsteken. Doelmannen, dat vind je wel nog vaak. Doelmannen, spitsen en nummers tien."

Kan je eens een doordeweekse dag van de 12-jarige João Carlos omschrijven?

"Ik stond op om kwart voor zes, en ik vertrok naar de training. Ik moest een uur reizen met de bus om aan het stadion van Vasco da Gama te geraken. De hel, was dat. Ik was toen nog heel klein, en iedereen verpletterde me op die bus. Tegen de middag had ik gedaan op Vasco, en vertrok ik naar de Futsal-training (zaalvoetbal). 's Avonds ging ik uiteindelijk pas naar school. Als je goed kon voetballen, kreeg je dat allemaal geregeld. Dat heb ik anderhalf jaar gedaan, maar toen zei mijn vader dat ik moest kiezen. Ik ben toen gestopt met Futsal.

"Voetbal is mijn leven. Ik ben al begonnen toen ik vijf was. Mijn oudere broer Flavio speelde, en ze vroegen om me mee te brengen. En ik speelde altijd op straat, op blote voeten."

Vorige week is een nieuwe voetbalacademie geopend in België, waar ze op blote voeten moeten trainen. Goed idee?

"Ik denk het wel. Je moet de bal leren voelen. Twee, drie uur per dag."

Dat straat- en zaalvoetbal zit nog steeds in je voeten. Weinig verdedigers in de Belgische competitie hebben zo'n techniek.

"Het voetbal is de laatste jaren veel veranderd in België, vind ik. Vroeger werd er vooral geduwd en getrokken. Als je vandaag hard tackelt, krijg je meteen een kaart. Dat was in het begin bij Lokeren anders, het was veel harder. Nu, de meeste verdedigers zijn nog altijd vooral krachtig en sterk in het duel. Hun techniek is minder. Toen we tegen Zulte Waregem speelden, zag ik de centrale verdedigers altijd maar lange ballen trappen. Alleen als ik echt niet anders kan, doe ik dat. Als ik een lange bal moet trappen, krijg ik hartzeer. Dan voel ik me gewoon niet goed. Ik wil altijd dribbelen of inspelen."

Je groeide op in Realengo, niet meteen de veiligste buurt van Rio.

"Makkelijk was het niet. Eigenlijk is het simpel: of je speelt voetbal, of je hebt een job, of je komt in de problemen. Dan ga je weg, en kom je in situaties waarin je geen 'nee' kan zeggen. Dan blijf je de hele nacht rondhangen en ben je op bepaalde momenten bijna verplicht om aan drugs te beginnen. Ik ben niet die slechte kant opgegaan door mijn vader. Hij waakte over mij. Iedereen die een slechte invloed op mij kon hebben, zei hij 'als mijn zoon door jou op het slechte pad komt, dan vermoord ik eerst jou, en dan hem'."

Had hij een job?

"Ja, maar wat voor één. Hij bewaakte een bos, als veiligheidsagent. Vierentwintig uur lang moest hij in een hut zitten en rondturen om ervoor te zorgen dat er geen illegale dingen gebeurden in dat gebied. Hij had een wapen, en bracht dat mee naar huis. Heel gevaarlijk, je weet nooit wat daar allemaal mee fout kan lopen. Toen ik hier meer geld begon te verdienen als voetballer, heb ik hem gevraagd om te stoppen met werken. Ik weet dat hij heel trots op me is. Hij kwam eind vorige maand kijken naar Genk-Lokeren. Ik scoorde de enige goal. Achteraf kwam hij bij me. 'Ik ben gelukkig, nu kan ik naar huis', zei hij. De dag nadien is hij vertrokken."

Als je in Brazilië bent, kom je dan nog in Realengo?

"Ja, maar nooit langer dan drie uren. Dat is niet veilig. Als je met een duurdere auto rondrijd, of Nikeschoenen en deftige kleren draagt als ik, loop je gevaar. Dan vinden ze daar dat ze je moeten bestelen. Daarom ben ik er ook moeten verhuizen. Ze hebben twee keer mijn auto gestolen. De eerste keer heb ik niet gezien, de tweede keer was een homejacking. Mijn vrouw reed de garage binnen en plots kwamen ze aanstormen met wapens.

"Ze bedreigden haar, en zeiden dat ze haar sleutels moest afgeven. Ik zat boven in ons appartement en zag het allemaal gebeuren, maar kon niets doen. Ook ik werd onder schot gehouden. Ons dochtertje zat in de auto, en mijn vrouw heeft gesmeekt om haar niet mee te nemen. Toen we ons dochtertje terugkregen, kon het me niet meer schelen. Ze mochten mijn auto hebben, en ook de handtas die erin lag. Maar daarna heb ik meteen gezegd: we verhuizen. Een paar vrienden hadden me al gewaarschuwd, maar ik had niet willen luisteren. Ik heb ook voor mijn ouders een huis gekocht aan het strand."

Je zei onlangs in een interview: 'God moet een Braziliaan zijn'. Wat bedoelde je daarmee?

"God kiest wie goed kan voetballen en wie niet. En in Brazilië heeft hij veel goeie voetballers afgezet, vandaar. Voor een wedstrijd richt ik mij altijd tot hem en zeg 'God, bescherm mij'. Ik mag niet klagen tot nu toe."