Familieklap
Jean-Michel Jarre en dochter Emilie: ‘Ik wilde haar behoeden voor de bubbel van mijn leven’
Hij is 70, muzikant en componist, en hield zielsveel van actrice Charlotte Rampling. Zij is 43, grafisch ontwerpster, en is Rampling nog altijd dankbaar. Jean-Michel en Emilie Jarre, vader en dochter.
JEAN-MICHEL
“Toen Charlotte (Rampling, actrice en Jarres tweede vrouw, red.) en ik elkaar leerden kennen op een feestje waren we op slag verliefd. Die ontmoeting was niet de oorzaak van mijn scheiding, die was er hoe dan ook gekomen. We waren jong en de jaren 70 waren een plezierige tijd. Charlotte was een hippie geweest, ik was erbij bij de rellen in Parijs in 1968. We voelden ons rebellen.”
“Ook artistiek zaten we op dezelfde golflengte. We hadden beiden succes in ons eigen domein. Er was geen sprake van concurrentie tussen ons. In de jaren 70 en 80 voelden we ons goed, de wereld was nog niet geobsedeerd door celebrity’s en clicks op het internet.”
“Er gebeurde zo veel in dat korte stukje tijd tussen 1976 en 1977. Mijn album Oxygène was wereldwijd een grote hit, ik werd vader, ik scheidde en ik leerde Charlotte kennen. Zelfs voor mij, als jonge gast, was dat moeilijk te behappen. Voor mijn dochter Emilie, die een baby was, moet dat heel zwaar geweest zijn.”
“Zo snel nadat ze geboren was van Emilies moeder scheiden was niet het plan, maar het was nu eenmaal zo. In die tijd was het niet makkelijk voor een vader om het hoederecht te krijgen, maar als je er de Franse rechtsgeschiedenis op naslaat, zul je mijn naam tegenkomen: ik was de eerste man in Frankrijk die het hoederecht kreeg voor een kind jonger dan drie jaar.”
“Charlotte had een vergelijkbaar verhaal. Ze had een jonge zoon, Barnaby, en scheidde kort nadat we elkaar ontmoet hadden. Charlotte werd Emilies moeder, ik werd Barnaby’s vader, en als snel hadden we ook een zoon van onszelf, David. De drie kinderen werden een hecht geheel. Charlotte was heel belangrijk voor Emilie en hun band werd ongelooflijk sterk.”
“Mijn eigen ouders scheidden toen ik vijf was, en mijn vader (de drievoudige Oscar-winnende componist Maurice Jarre, die in 2009 overleed, red.) was afwezig voor het grootste deel van mijn leven. Ik probeer niet te klagen, want ik heb een bevoorrecht leven gehad. Maar door het verlies van mijn vader beleefde ik ook een paar duistere periodes. Hij verdween gewoon uit ons leven. Hoe kun je dat nu begrijpen? Samen zijn met Charlotte heeft me door sommige van die duistere periodes gesleept.”
“Ik weet niet of er een precies moment is waarop een kind doorkrijgt dat zijn ouders veel geld verdienen. Voor Emilie was dat op zeven of acht jaar. Op een dag kwam ze thuis van school, en ze had die vergenoegde glimlach op haar gezicht, alsof ze besefte dat haar leven een ritje op de paardenmolen zou worden. Happy-happy! We hebben dat idee terstond de kop ingedrukt. Ze zou niets cadeau krijgen.”
“De mensen kenden me omdat ik muziek speelde, maar ik vertelde Emilie dat leraars en dokters veel belangrijker zijn. Er was niet speciaals aan wat ik deed. Misschien was dat wel gemeen – ze was nog maar een kind – maar ik wilde niet dat ze vast kwam te zitten in de bubbel van mijn wereld. Ik heb dat bij andere kinderen gezien. De realiteit wordt ambigu en dat is gevaarlijk. Het kan later in het leven tot ernstige problemen leiden. Emilie kon die problemen ontlopen. Ze is een schitterende grafisch ontwerper en heeft nog voor Stella McCartney gewerkt. Ze vond haar eigen weg.”
“Jammer genoeg gingen Charlotte en ik uit elkaar (in 1998, red.), maar dat stemt ons niet droevig. We zijn niet meer samen, maar we zijn nog altijd een familie met ons vijven. Barnaby en Emilie hebben zelf kinderen, en dus zijn we ook nog eens grootouder. Misschien ben ik wel niet de perfecte vader geweest, maar ik geloof niet dat perfecte ouders bestaan. Sigmund Freud had gelijk toen hij zei dat wat een ouder ook doet, het altijd fout zal zijn. Het enige wat je kunt doen, is heel hard van hen houden.”
EMILIE
“Ik heb die vraag miljoenen keren te horen gekregen: ‘Jean-Michel Jarre en Charlotte Rampling? Wauw! Hoe was dat?’ Ja, het was heerlijk, maar het was ook heel gewoon. Soms hielden mensen mijn vader tegen op straat, maar het enige wat ze deden was hem een hand geven en zeggen dat ze van zijn muziek hielden.”
“Wel krankzinnig waren de liveoptredens die ik bijwoonde. Die massa! (Jarre heeft nog altijd het record van het grootste publiek, 3,5 miljoen mensen, red.) Ik vreesde dat ergens in die massa wel een gek zou zijn en dat hij mijn vader zou vermoorden.”
“Als ik aan de muziek van mijn vader denk, dan heb ik daar gemengde gevoelens bij. Hij kon zijn emoties moeilijk tonen, maar ik wist altijd wat hij voelde als ik naar zijn muziek luisterde. Als hij melancholisch was, dan hoorde je dat aan de muziek. Muziek was zijn taal en daarmee vertelde hij alle dingen die hij wilde zeggen.”
“Ik vermoed dat ik in veel dingen op mijn vader lijk. Als kind worstelde ik met moeilijke emoties, maar ik uitte ze niet. Mijn relatie met Charlotte hielp me om daarmee om te gaan, maar er waren ook momenten dat het heel moeilijk was. Charlottes vader was een Britse soldaat en ze heeft geleerd hoe ze zich op haar manier door het leven kon slaan. Charlotte was geen ‘knuffelbaar’ persoon. Ze zei: ‘Emilie, je mag niet huilen, je moet sterk zijn.’ Ik was te gevoelig. Daarmee oordeel ik niet over Charlotte. Ze is nog altijd mijn beste vriendin in de hele wereld.”
“Het was een enorme schok toen ze uit elkaar gingen. Ik zat op kot en kwam erachter via de cover van een magazine. Mijn verdriet is al lang verdwenen omdat Charlotte en mijn vader het zo goed hebben aangepakt. Ze hebben allebei zo’n groot hart, en ze zijn nog altijd vrienden.”
“Mijn vader trouwde nog een keer en had verscheidene relaties, maar dat is heel anders dan als je een kind bent dat opgroeit.”
“Het privéleven van mijn vader is nog vaak in het nieuws. Zolang ze geen leugens vertellen, stoort me dat niet. Hij is een volwassen man. Hij kan voor zichzelf zorgen.”
“Als ik nu een foto van hem zie, moet ik glimlachen. Hij is 70, maar hij ziet eruit als mijn broer. Hij is grootvader, maar evengoed een sekssymbool. Ha! Misschien is hij wel een speciaal soort man uit de toekomst en wordt hij nooit oud. Over 50 jaar, als ik een verrimpelde oude vrouw ben, leeft hij misschien nog en is hij nog altijd sexy.”
© The Sunday Times