Je moet al erg je best doen om vandaag onvindbaar te zijn

Pascale Naessens was 21 toen ze alleen met de rugzak door China trok. Geen maandenlang voorbereide reis, maar een ingeving van het moment. Op de terugweg van een job in Japan besloot ze bij de tussenlanding in Hongkong nog een paar weken te blijven. “Ik ben hier nu, dacht ik, komaan, ik stap uit.” Het was 1990, gsm’s bestonden niet. Dus deed ze één kort telefoontje naar huis om te zeggen dat ze voorlopig niet terugkwam. En dat ze “nog wel iets zou laten weten”.

Het waren andere tijden. Toen ik tien jaar geleden voor het eerst in de States ging roadtrippen, liet ik voor mijn ouders vluchtnummers en websites van reeds geboekte motels achter. Zo konden ze mijn route op de voet volgen en was ik makkelijk te vinden, mocht er zich op het thuisfront iets dramatisch hebben voorgedaan. Je weet immers nooit met dat gsm-bereik in het Wilde Westen. En om de paar dagen stuurde ik een foto in de familie-WhatsApp.

Nee, je moet al erg je best doen om vandaag onvindbaar te zijn, al was het maar voor heel even. Of er een aangeboren talent voor hebben.

Marjolijn Vanslembrouck, chef De Morgen Magazine