Jan Verheyen: "Ik heb geen moment geaarzeld om de derde 'F.C. De Kampioenen'-film te doen"

Je hebt lang in Antwerpen gewoond, maar ook eventjes in Londen en zelfs in Los Angeles. Hoe komt je terecht in een gehucht als Baliebrugge?
"Lien en ik zijn allebei afkomstig van het platteland en vinden zo'n groene omgeving interessanter voor ons dochtertje Anna. Lien is uiteindelijk op dit pand gebotst, een failliete domoticawinkel. Terwijl ik hier alleen maar een grote, lege kubus zag, zag Lien meteen alle mogelijkheden. Het is ook zij die hier samen met de oorspronkelijke architect, iets grandioos van heeft gemaakt."

Bijna niet te geloven dat een plaatselijke windhoos dit huis twee jaar geleden volledig verwoestte.
"Je moest het hier gezien hebben! Het dak was volledig weggeblazen en alle ruiten waren gesneuveld. Voor mij is dat nog altijd hét dieptepunt in mijn voor de rest schandelijk vreugdevolle leven. Ik wist toen echt niet hoe we dat ooit te boven zouden komen en kon alleen maar panikeren. Gelukkig is Lien op zo'n moment de sterkste van ons tweeën. Dankzij haar wonen we nu in een verbeterde versie van ons huis van toen."

BLÈTEN

De Oscars zijn net uitgereikt. Welke van die films kun je ons aanraden?
"Verkeerde vraag, want ik raad niet graag films aan. Gewoon omdat ik filmkritiek zo'n zinloze bezigheid vind. Of je een film goed of slecht vindt, is altijd een subjectief oordeel. Je kijkt niet alleen met je mood of the moment, ook je voorkeur voor een bepaald filmgenre of je affiniteit met een thema spelen mee. Zelf hou ik van films die 'bigger than life' zijn en ik had het dus niet zo voor Moonlight (won de Oscar voor beste film, red.), maar ik begrijp dat er nogal wat mensen zijn die er wél iets mee hadden."

En als we een beetje aandringen?
(lacht) "Dan kan ik vertellen wat ik er zelf van vond. La La Land was mooi, maar met veertien nominaties volgens mij toch wat overroepen, en Arrival en Hacksaw Ridge heb ik héél graag gezien. Lion, Hidden Figures en Captain Fantastic waren dan weer vreselijk ontroerend. Daar hoorden zeker tranen bij. Ik ween erg vaak tijdens films. Ik schaam me daar niet voor en durf me helemaal te laten gaan. Het bewijst gewoon hoe krachtig cinema is."

Stel dat je zelf een Oscar wint. Hoe zou je speech dan klinken?
"De kans om een Oscar te winnen voor beste buitenlandse film is héél klein. En eerlijk? Ik zit er ook niet op te wachten. Ik zou natuurlijk blij zijn met die erkenning, maar voor mij blijft de belangrijkste erkenning dat mensen naar mijn films gaan kijken. Mijn speech is dus nog niet geschreven, maar ik zou eerst een paar mensen bedanken en dan in drie zinnen mijn liefde voor de film proberen over te brengen. De impact van cinema verbaast me nog elke dag. Een film kan je volledig opslorpen en onderdompelen in een andere wereld. Ik voel nog altijd opwinding als de lichten in de filmzaal dimmen, het logo van 20th Century Fox verschijnt en die tune met trommels en trompetten door de boxen schalt. Dan kan ik alleen maar denken: 'Ja, neem mij mee op jullie reis!'"

Hoe is die liefde voor film ontstaan?
"Toen ik vijftien was, trok ik elke zaterdag met mijn beste vriend naar de cinema in Antwerpen of Brussel. We puzzelden een hele planning ineen zodat we er soms wel vier op één dag zagen. Dat was echt feest voor ons. Tegenwoordig zie ik nog zo'n tweehonderdvijftig films per jaar, maar in die tijd waren dat er zeker vierhonderd. Ongelooflijk hoeveel tijd ik in een filmzaal heb versleten."

Hebben je ouders je nooit naar de scouts of een sportclub gestuurd?
"Als het buiten stralend weer was en ik zat voor de zoveelste keer binnen naar een film te kijken, riep mijn moeder wel eens: 'Jan, ga nu toch eens buitenspelen, zoals de normale kinderen!' (lacht) Maar mijn ouders hebben me daarin nooit afgeremd. Gelukkig, want die films zijn mijn filmschool geweest."

Je dochter is nu elf. Gaan jullie wel eens samen naar de film?
"Ze is nu op een leeftijd dat ze liever met haar vriendinnetjes naar de cinema gaat. Dat is natuurlijk logisch, maar ik heb het er toch moeilijk mee dat ze zo snel opgroeit. Kon ik haar maar bevriezen toen ze zeven was, want dan was ik nog haar grote held. (lacht) Een paar jaar geleden vroeg ze me om haar niet meer voor te lezen in bed. Ik heb me toen moeten inhouden om niet in tranen uit te barsten. Ik weet natuurlijk dat kleine meisjes groot worden, maar voor een sentimentele papa als ik blijft dat moeilijk."

Heeft ze al films van jou bekeken en is ze dan trots op haar papa?
"De tweede film van F.C. De Kampioenen heeft ze gezien en niet zo lang geleden hebben we samen naar Buitenspel gekeken. Dat was zo'n mooi vader-dochtermoment. Ik mag het waarschijnlijk niet vertellen, maar we hebben toen allebei ontzettend zitten huilen. Ik denk dat ze trots is, ja. Ze heeft alleszins door dat ik geen alledaagse job heb, maar ze kijkt ernaar met een gezonde dosis ironie. Laatst zei ze nog: 'Papa, het is niet omdat je op een set zegt wat iedereen moet doen, dat je dat thuis ook mag doen!' Hoe zalig is dat? (lacht) Ze heeft een punt."

SUPERTALENTEN

Tegen iedereen zeggen wat ze moeten doen, is dat een goede omschrijving van de job van een regisseur?
"Een regisseur is voor een film wat een dirigent is voor een orkest. Ik laat me omringen door supergetalenteerde mensen en ik zorg ervoor dat die samen iets moois maken. Ik enthousiasmeer, motiveer en manipuleer tot we samen op die eindbestemming zijn. Het mooiste gevoel? Merken dat alles netjes in de plooi valt. Ik kan dan in mijn stoel zitten genieten van hoe mooi die hele machinerie in elkaar haakt."

Binnenkort starten de opnames van de derde film van F.C. De Kampioenen. Waarom maak je ook dat soort films?
"Voor mij was het een unieke kans om eens een all-out komedie te maken. Dat bleek uiteindelijk zo plezant dat ik geen moment heb geaarzeld om ook de derde te doen. En door met die acteurs op premièretournee te gaan, besefte ik ook hoeveel ze betekenen voor zoveel Belgen. Wel, dan kan ik alleen maar trots zijn op wat ik samen met hen heb gerealiseerd. Natuurlijk weet ik dat er een wereld van verschil is tussen pakweg Het Vonnis en F.C. De Kampioenen. En toch maak ik beide films met evenveel inzet en integriteit. Omdat ik entertainment nu eenmaal heel serieus neem."

Wat brengt de toekomst nog?
"Ik hoop vooral dat ik dit nog héél lang en met evenveel goesting kan blijven doen. Kijk naar Clint Eastwood! Hij is vierentachtig en blijft films maken. Zolang er verhalen zijn die ik wil vertellen en zolang ik er de energie voor heb, hoop ik het vol te houden."