Interview met Dick Pound

de nummer één van de wereldwijde dopingjacht

'Ik zeg telkens:

Yes! Weer eentje geklist'

Van gemengde gevoelens gesproken. De vergiftigde appel die Dick Pound in 1998 van de boze heks Juan Antonio Samaranch kreeg, is uitgegroeid tot het symbooldossier van de 21ste-eeuwse sport. Zo heeft de Canadees zich kunnen profileren als de Elliot Ness van de mondiale dopingbestrijding. 'Ik haat bedriegers. Niet iedereen volgt mij, maar na een tijdje zal iedereen de freak-show beu zijn.'

Hans Vandeweghe

U bent de grote baas van de mondiale dopingbestrijding, die vreemde business waarin goede cijfers niet kunnen worden gezien als een positieve evolutie. Hoe kijkt u terug op 2004?

"Zo vreemd vind ik mijn business niet. Veel omzet, veel winst is een goed resultaat, ook in de dopingbestrijding. De vroegere baas van het Internationaal Olympisch Comité Juan Antonio Samaranch vond elke positieve test een drama. Ik niet. Ik zeg telkens: yes!, weer eentje geklist. Weer een bedrieger minder in competitie. Jacques Rogge denkt net als ik."

Wat was uw conclusie na Athene? Is de kloof niet eerder gedicht in de hoofden van de atleten dan in de labs?

"Weet je nog, dat interview in Salt Lake City? Jij was niet zo positief over de gang van zaken en ik eerlijk gezegd ook niet maar ik moest wel tegengas geven. Welnu, die Spelen waren de kentering, toen heb ik begrepen dat het de goede kant uitging met ons gevecht. Voor het eerst gingen winnaars van gouden medailles zo maar voor de bijl. Ze wisten niet wat hen overkwam en wij kregen alle steun. Ook het publiek vond het goed.

"Later vonden we het middel thg in de Verenigde Staten, en de Balco-affaire was geboren. Athene was natuurlijk een succes, met al die positieve gevallen. Tevoren hadden we al gezien dat heel wat topatleten ineens ziek werden of geblesseerd afhaakten. De schrik zat er duidelijk is, dus ja: we zitten in hun hoofd, maar we hebben ook in het veld onze tests verfijnd en we zitten ze dichter op de hielen. Wat we moeten hebben, is een houding van: doping gebruiken? Te riskant, daar doe ik niet meer aan mee'.

"Weet je dat ik op mijn kantoor in Montréal dat apparaat heb waarmee die Hongaarse discuswerper in Athene zijn urine uit zijn buik probeerde te halen? Dat ding alleen al rechtvaardigt onze strijd."

België verdient een apart hoofdstuk in het dopingjaarboek 2004. Was het slim van de Franstalige minister van Sport om een positief geval bekend te maken (de zaak-Koeznetsova, HV) nog voor de B-staal was geanalyseerd?

"Ik ken de juiste toedracht niet, maar een resultaat is pas positief als de atleet de kans op een tegenexpertise heeft gehad. Niet slim dus, als het zo is gegaan. Was het slim om alleen te zeggen wie het niet was, in dit geval die ene Belgische in het groepje van vier speelsters? Neen, helemaal niet, maar meer wil ik daar niet over kwijt."

Tennis is een door de spelers georganiseerde sport. Die blijken net als de Noord-Amerikaanse profsporten altijd hardleers als het op doping aankomt.

"Dat is de enige juiste vaststelling en dat is jammer. We doen daar iets aan. De WTA en de ATP, de vrouwelijke en mannelijke tennisorganisaties, zeggen dat ze zelf een code hebben, maar als wij vragen of we mogen langskomen om te controleren, laten ze dat niet toe. De Amerikaanse competities zijn er nóg dover voor. Ik heb na het opstellen van de Wada-code (World Anti-Doping Agency, HV) in maart 2003 in Kopenhagen een brief geschreven naar de vijf grote Amerikaanse sporten (football, ijshockey, basketbal, baseball, golf, HV) en gevraagd om zich bij ons aan te sluiten. Hoeveel van uw federaties hebben die code onderschreven, vroegen ze mij. Ik zei: dat gebeurt dit jaar. Waarop zij antwoordden: 'Zorg dat u eerst uw eigen huis in orde heeft en kom dan terug.' Maar dat doet niets af aan het probleem: in te veel sporten bewaakt de vos het kippenhok."

Maar de NBA (de Amerikaanse profbasketcompetitie) levert de belangrijkste spelers voor de Zomerspelen en bijna geen enkele ijshockeyer op de Winterspelen komt niet uit de NHL, de Noord-Amerikaanse ijshockeycompetitie.

"De NBA test, de NHL test niks. Dat laatste is een probleem."

Dus zien we volgend jaar geen NHL-spelers in Turijn?

"Die zien we nu al niet in Noord-Amerika omdat ze staken, maar als ze opnieuw beginnen te spelen zal er toch een respons moeten zijn op onze eisen. Nu kunnen wij pas spelers testen als ze voor hun nationale team hebben gekozen. (Lacht) Vreemd genoeg doen ze dat pas heel laat. Ik suggereer niks, ik stel alleen vast."

België heeft wel meer dopingprimeurs maar deze is ook niet mis: nooit is de bestaande urine-epotest zwaarder op de helling gezet als nu in het geval van triatleet Rutger Beke.

"Dat geval ken ik niet in detail, maar als de test niet goed is, dan moet hij eruit. Alleen: de test is goed, want de test is zelf getest en uit alle mogelijke hoeken bekeken en nog eens door experts onderzocht op zijn geloofwaardigheid. Ik heb er alle vertrouwen in. Uw triatleet verschilt niet van de andere betrapten. Ze proberen het allemaal, de epo-test onderuit te halen, en het lukt ze nooit."

Toch lijkt dit de zwaarste aanval ooit op de test, al was het maar omdat de commissie die erover moet oordelen er nog minder verstand van heeft dan u en ik.

"Dat is potentieel vervelend. Dat moet ik toch onthouden en in Montréal aankaarten bij onze wetenschappers."

Volgens de Wada-code voor 2005 mag een infuus alleen nog op medisch advies.

"Een goeie zaak zou ik zo denken, maar vraag mij niet waarom en hoe, want ik ken de details niet."

Misschien, maar na bergritten moeten renners aan het infuus om hun vochtniveau op peil te brengen. En ook omdat hun maag niet alle voeding kan opnemen die noodzakelijk is om de dag nadien goed door te komen.

"Verdorie, wordt het dan geen tijd dat je die sport anders gaat organiseren? Als elke avond in een noodhospitaal aan het infuus gaan liggen, een voorwaarde wordt is om aan wedstrijden te kunnen deelnemen, waar ben je dan mee bezig?"

Renners vinden van zichzelf dat ze gladiatoren zijn met een gevaarlijk beroep en vinden dat in hun circus alles toegelaten is waar zij zich beter van voelen.

"Ik ken die redenering. Onzin, dan moet je iets aan je sport veranderen en niet aan de lijst met wat al of niet verboden is in die sport. Ook in een circus hoort ethiek."

ONDERSCHRIFT

n 'Als wielrenners na een bergetappe aan het infuus moeten omdat ze anders de volgende dag niet doorkomen,dan moet er iets aan die sport veranderen, en niet aan de lijst van verboden producten.'