Intergalactisch gegrap en gegrol
Superheldenmoeheid? Het swingende Guardians of the Galaxy Vol. 2 helpt u er (tijdelijk) vanaf met dik twee uur intergalactische fun. Regisseur James Gunn doet in deze sequel zelfs nog beter dan de eerste keer.
Guardians of the Galaxy, had u er ons vier jaar geleden naar gevraagd, we zouden wellicht gedacht hebben dat het over een obscure Finse metalband ging. Om maar te zeggen dat ze niet bepaald dezelfde faam genoten als The Avengers - dat andere superheldenteam van striphuis Marvel, met grote namen als Iron Man en Captain America in zijn rangen. En toch viel de wereld in 2014 als een blok voor dit zootje ongeregeld.
Het geheim? Guardians of the Galaxy was in de eerste plaats een ijzersterke komedie vol snedige oneliners, en pas dan een superheldenfilm. Eerlijk, wij waren er niet helemáál gek van - voornamelijk omdat de plot te generisch was - maar de personages waren rock-'n'-roll en de soundtrack swingde navenant. Intussen zijn we drie jaar (en alweer elfendertig superheldenfilms) verder, en probeert regisseur James Gunn zijn krachttoer van toen nog eens over te doen. Is Vol. 2 een flauw afkooksel? Integendeel: dit is een van die zeldzame sequels die beter zijn dan het origineel.
Baby Vin Diesel
Vanaf de eerste seconde toont Gunn waarom hij mocht terugkomen voor dit vervolg: terwijl de Guardians op de achtergrond een glibberig ruimtemonster afslachten, parkeert hij zijn camera doodleuk bij Baby Groot - een twijg op voetjes met de verhoogde stem van Vin Diesel. Ja, dat is zo schattig als het klinkt. En ja, dat soort originele regiekeuzes levert frisse actiecinema op.
Ook aan de schrijftafel heeft Gunn zich mogen uitleven. Het scenario van deze sequel staat enkel en alleen op zijn naam: erg ongewoon voor dit type blockbuster, waar meestal een batterij schrijvers overheen gaat, totdat er uiteindelijk geen spatje persoonlijkheid meer overblijft.
Gunn grijpt die kans aan om enigszins los te komen van de typische blauwdruk van een Marvel-superheldenfilm. Er moet bijvoorbeeld voor één keer niet gerefereerd worden aan Infinity Stones en andere bouwstenen van het Marketing, pardon, Marvel Cinematic Universe. En ja, uiteraard moet het heelal alweer gered worden, maar dat is hier bijna bijzaak. Centraal staat de persoonlijke queeste van Peter 'Star-Lord' Quill (Chris Pratt), die op zoek gaat naar de vader die hij nooit gekend heeft.
Hij is trouwens niet de enige met daddy issues: ook Gamora (Zoe Saldana) en haar agressieve zus Nebula (Karen Gillan) vechten een bitter conflict uit hun jeugd uit. En zelfs de vuilgebekte wasbeer Rocket (stem van Bradley Cooper) krijgt deze keer wat meer diepgang. Oké, het is geen Shakespeare, maar je voelt er tenminste iets bij. Ook tijdens de onvermijdelijke climax-met-grote-ontploffingen.
Nog een prettig gevolg van de relatieve vrijheid waarin James Gunn heeft kunnen werken: er is zowaar nog meer ruimte voor humor! De grootste superkracht van deze bende taterzieke malloten was altijd al hun radde tong, maar de dialogen in Vol. 2 mikken nog explicieter op de lachspieren. Alsof Marvel het contrast met de grimmige draken van concurrent DC (Batman v Superman en co.) extra in de verf wilde zetten.
Een verhitte discussie over plakband, een hilarisch gesprek over de geuzennaam Taserface, een intercultureel misverstand over Mary Poppins ... De Guardians kronen zich met deze film tot de beste komieken van ons melkwegstelsel. En wanneer zelfs droogstoppel Drax (Dave Bautista) aan het bulderlachen gaat, kun je gewoon niet anders dan meedoen. Nee, echt: de leukste superheldenfilm in jaren.
Vanaf morgen in de zalen
