In een cultureel verantwoorde context kom je met alles weg

Oké, open kaart: ik heb hier een warm welkom gekregen en voorlopig nog niet al te veel blunders begaan. Hout vasthouden. Toch is het nog even wennen, dit nieuwe leven als bewoner van Het Land Der Volwassenen. Zoals het hoort, besteed ik mijn vrije momenten nu aan administratie en boodschappen, niet langer aan sloten alcohol en extended middagdutjes.

Tussen het haasten en het moeten door ben ik er nog steeds niet toe gekomen mij uit te schrijven van een klein dozijn mailinglijsten allerhande. Voorheen volgde ik ze met aandacht. Nu doen ze mijn inbox dichtslibben en mijn tijd verdwijnen.

Alzo ontving ik het bericht dat Museum M en STUK op zoek waren naar potige kerels (m/v) voor een kunstzinnige parade tussen hun beider uitvalsbasissen voor het Playgroundfestival. Hoe onzinniger een voorstel, hoe groter de kans dat ik er op inga. Aldus trok ik afgelopen weekend tweemaal als een arty farty prins carnaval door de Leuvense binnenstad.

Een project van de Franse kunstenaars Yvan Clédat en Coco Petitpierre - hij een brilletje en net iets te blitse sneakers, zij een bos rosse krullen om in te verdwalen. Samen hebben zij tien modernistische schilderijen heruitgevonden als buitensporige maskers van polyester en tule. Niet bedoeld om stof te verzamelen in een secuur uitgelichte museumzaal maar als iets bonts, iets levends. Iets tussen de mensen dat ook bejaarden, kleuters en tsjeven kan amuseren. Vandaar dus de parade.

Omdat het een zwaar masker was en ik een stevige jongen ben, kreeg ik een rode toren met vogelbek toebedeeld die bij navraag gebaseerd bleek te zijn op 'Ubu Imperator' van de dadaïst en surrealist Max Ernst. Dat schilderij is op zijn beurt weer gebaseerd op het premodernistische toneelstuk 'Ubu Roi' van Alfred Jarry. Als ik mij niet vergis, nam dat dan weer het aloude Oedipusverhaal op de hak. En zo kan je het verwijsspelletje spelen tot aan het begin der tijden.

Laat het vooral een les zijn dat silly dingen an sich vaak de reactie "Moet dat nu?" triggeren maar in een cultureel verantwoorde context kom je met alles weg.

Daar ik het in stoet paraderen inmiddels in de vingers had, mocht ik afgelopen maandag ergens in de provincie ongemaskerd van de kerk naar het monument voor de gesneuvelden kuieren achter een harmonie, enkele notabelen en een handvol oud-strijders aan. Bij het monument werden bloemen neergelegd en de harmonie gaf van jetje met de 'Brabançonne', 'De Vlaamse Leeuw' en de 'Last Post'.

In alle eerlijkheid ben ik iemand die van politiek geen kaas heeft gegeten en van nationalisme geen salami. Toch werd ik op een vreemde manier tot kippenvel toe ontroerd door beide volksliederen. Als er nog eens een oorlog is om alle oorlogen te beëindigen, mag ik dan meedoen? Ik zal een helm dragen als het moet maar liever toch een masker.