‘Ik zag hem als iets tijdelijks. Maar dit jaar zijn we getrouwd’: Joram en Lisa vonden elkaar op Chersonissos

JORAM (30)

“Chersonissos, 2010. We waren met een hele groep scholieren op Kreta beland om te vieren dat we de middelbare school eindelijk hadden afgesloten. De uitslag van ons examen moest nog komen, maar wij namen alvast een voorschotje. Met vijf klasgenoten sliep ik op een vierpersoonskamer, de hoteleigenaar had er inderhaast nog wat losse matrassen bijgelegd voor de laatkomers.

“Iedereen was vrolijk, het idee nooit meer naar school te hoeven en na de vakantie een wereld in te stappen die voor ons allemaal verschillend en nieuw zou zijn, maakte ons groepje klasgenoten uitgelaten en blij. Vanuit de kamer liep je naar een klein terras, waar altijd wel iemand stond te roken. Van daar zag je het zwembad waar we ’s ochtends bijkwamen van de avond ervoor.

“Het was mijn tweede of derde avond op het eiland en ik was met de jongens op weg naar het dorp waar de discotheken en de bars waren. Een lange rechte weg langs zee met een breed trottoir. Het was juni en warm buiten, sommigen namen een taxi maar ik wilde onderweg nog even langs een supermarktje, en met z’n vijven besloten we te gaan lopen. In een kleine winkel vond ik wat flesjes Corona, weer eens wat anders dan die eeuwige Mythos. Twee flesjes stopte ik, als een klassieke eindexamenscholier op eindexamenreis, in de kontzak van mijn spijkerbroek. Hoe bepalend die aankoop, dat ene gebaar zou zijn voor de rest van mijn leven, daarvan had ik al kletsend en vrolijk lachend met mijn vrienden geen enkel idee.

“We moeten zo ongeveer op de helft geweest zijn, toen zich twee meisjes bij ons aansloten. Ook zij bleken wel zin te hebben in een ander biertje. Ik ben ervan overtuigd dat ik zonder de Corona als vlag in mijn achterzak Lisa misschien wel nooit had leren kennen.

“Met z’n allen liepen we verder naar het oude vissersdorp dat jaren geleden zijn laatste restje charme moet hebben verloren. In de smalle straatjes hingen schreeuwende neonborden van de discotheken en bars met namen als ’t Hof van Holland en Amnesia, ik geloof dat we ook nog eens een frietje hebben gehaald bij Snackbar Het Hoekje. Maar niemand die er aanstoot aan nam, niemand komt hier voor de cultuur. Chersonissos, dat is drinken en slecht eten en strand.

“En Lisa. Ze bleek een heel gezellig meisje met lang blond haar. Een van mijn vrienden vond haar ook meteen leuk, maar haakte beleefd af toen hij merkte dat ik nogal geïnteresseerd was. Ik had nooit eerder een vriendin gehad voor langer dan drie maanden, en was ook absoluut niet van plan een vriendin uit Chersonissos mee te nemen naar de plek waar ik woonde, maar Lisa vond ik wel meteen leuker dan alle andere meisjes. Als in een flits voelde ik me op een ongedwongen manier tot haar aangetrokken. En, wat een toeval, zij logeerde ook in een van de standaardkamers in het Starbeach Hotel.

“Na een minuut of tien lopen bereikten we de eerste discotheek. De Coronaatjes waren intussen op, en het gezelschap viel aan op de shotjes sterke drank. Dertig shotjes voor veertig euro, wat mijn vriend had weten af te pingelen naar vijftig shotjes voor vijftig euro. Tequila met citroen, ik zie nog al die weggegooide citroentjes drijven in zee.

“Die avond hebben zij en ik gezellig gepraat, en de volgende dag spraken we af op een terras. Tegen mijn vrienden had ik gezegd dat ik het wel gehad had met al die drank en vroeg naar het hotel wilde, maar zo groot is dat vissersdorp niet, dus al snel werd ik joelend betrapt en toen ik wilde betalen bleek ik ook al geen geld bij me te hebben. Wat een loser.

“Een makkelijke start hadden we niet. Lisa bleek nog minder bezig met romantiek dan ik, en kennelijk bracht mijn verschijning haar niet onmiddellijk op andere gedachten. Op een middag zag ik haar liggen bij het zwembad met wat vriendinnen. Wat onhandig ging ik erop af en viel uiteindelijk in slaap op het bedje waar zij had willen gaan liggen. Maar ik had het geluk aan mijn zijde, want toevallig woonde ze niet ver van mij vandaan, dus toen we een week later allebei weer thuis waren, was een afspraak zo gefikst. Ik nam haar mee uit lunchen en dit keer betaalde ik wel, daarna gingen we naar de film en al na een paar dagen zat ik bij haar ouders aan tafel. Ik durfde niet te zeggen dat ik al gegeten had, dus schoof gewoon aan en schepte mijn bord vol.

“Even was ik geïntimideerd door haar luidruchtige vader, maar toen bleek dat we voor dezelfde voetbalclub supporterden, werden we kameraden. Drie maanden geleden zijn Lisa en ik getrouwd. Het moment dat ik haar zag, in haar witte bruidsjurk, en ze zich volgens traditioneel gebruik naar me omdraaide, vergeet ik nooit meer: haar lach was niet ernstig of nerveus, maar vol van geluk en puur plezier.”

LISA (29)

“In 2010 ging ik met vrienden op eindexamenreis naar het Griekse Chersonissos. Op een avond waren we op weg naar de stad, we hadden er net een strandfeestje opzitten, dus de stemming zat er goed in. Alle andere avonden waren we met de taxi naar de discotheek gegaan, maar die dag besloten we te gaan lopen.

“Halverwege de lange boulevard zagen we een groepje jongens. Een van hen had twee flesjes Corona in zijn kontzak gestopt. Hij droeg een lelijk kanariegeel T-shirt met een blauwe print, maar ik besloot me daardoor niet te laten afschrikken. Ik wenkte mijn vriendinnen: kom, wij hebben wel zin in een Coronaatje, toch? Het was warm en het bleken aardige jongens. We konden het allemaal meteen goed vinden, al was het maar omdat we allen dezelfde opluchting deelden over het einde van een lang examenjaar hard werken.

“Aan liefde dacht ik niet, ik was zeventien, ik wilde plezier. Nieuwe jongens leren kennen, kletsen, lachen, wie weet zoenen en dan weer met mijn vriendinnen naar huis. Joram vertelde dat hij cello speelde, ik had geen benul wat een cello was, en zei naïef: o, leuk, dan kan je me begeleiden als ik zing. Hij moest erom lachen. Veel meer herinneringen heb ik niet aan die eerste avond. Ik droeg een wit broekje en een strapless blauw topje, de lucht verkleurde roze, de zon ging onder, we hebben nog wat gepraat, maar waarover? En hebben we diezelfde avond al gezoend?

“Het leven had weinig om het lijf op dat eiland. Contacten maakte je voor even, alles is voor even op een eindexamenreis. En zo keek ik ook naar Joram: leuk voor even. Op een middag kwam hij naar me toe toen ik met mijn vriendinnen aan het zwembad in de zon hing, en na voor de zoveelste keer de eindexamens te hebben doorgenomen, viel hij op mijn bedje in slaap alsof we elkaar al jaren kenden. Wat een rare gast. Eerst naar me toe komen en vervolgens op mijn strandbed gaan liggen slapen. Ik geloof dat ik hem eraf heb gegooid. Of misschien hoop ik dat alleen maar.

“En toch, dwars door dat onhandige had hij ook iets liefs. Hij deed zich niet anders voor dan hij was, had geen maniertjes. Het was vleiend te merken hoeveel werk hij van me maakte. Maar misschien niet helemaal toevallig, moest ik eerst de oppervlakkige wereld van dat feesteiland achter me laten en thuiskomen in de nuchtere stad, voor ik kon zien wie hij echt was: grappig, lief. Eerst sms’te hij me, dat deden we toen nog, en in zijn formuleringen toonde hij zich nog steeds geen versierneus. Stijfjes schreef hij: ‘hoe gaat het’, ‘wat ga je doen vandaag’; soms leek het of hij het tegen zijn moeder had. En toen hij voorstelde wat te gaan drinken, antwoordde ik met de nonchalance van een typische zeventienjarige voor wie alles nog moet beginnen, die weet dat er na de vakantie een heel nieuwe studie wacht met heel veel nieuwe ontmoetingen en verleidingen: prima, maar dan moet je wel naar mij komen.

“Dat deed hij. Hij nam me mee naar een leuke tent, de hele middag hebben we ontspannen gepraat en gelachen. Ik werd niet halsoverkop verliefd of zo, dat word ik nooit, maar ineens merkte ik hoe ongedwongen aardig hij was, zonder pretenties. Zonder daar iets voor te hoeven doen werd ik in zijn buurt ontspannen.

“We hadden veel plezier samen, waardoor de liefde vanzelf kwam. Al snel nam ik hem mee naar mijn ouders, gewoon omdat dat zo uitkwam. Over zijn eerste ontmoeting met mijn vader kunnen we nog steeds gieren. Hoe mijn vader zei: ‘Lust je een ijsje Joram, en hoeveel bolletjes?’ En dat Joram veel te beleefd antwoordde: ‘Nou graag, één bolletje alstublieft, meneer’. In april dit jaar zijn we getrouwd, na samen te hebben gestudeerd, samen volwassen te zijn geworden. Met zijn tweeën betrokken we ons eerste huurhuis en daarna onze eerste koopwoning.

“Een paar keer zijn we elkaar onderweg kwijtgeraakt, bijna onvermijdelijk in zo’n cruciale periode tussen je twintigste en je dertigste, maar telkens vonden we elkaar weer. En ik denk dat het te maken heeft met precies dat kalme en ongecompliceerde dat Joram al vanaf het eerste moment kenmerkt, en dat nu onze relatie kenmerkt.

“De nacht voor ons huwelijk sliepen we slecht, maar ik maakte me geen zorgen over sporen van vermoeidheid op onze huwelijksdag. Als we uitgeput waren, dan waren we dat samen. Midden in de nacht hebben we een meditatiepodcast aangezet, maar die hebben we vervolgens schaterend weer uitgedaan; niks voor ons. Ons huwelijk werd een feest met alle familie en vrienden, ook de getuigen van het eerste uur op de boulevard van Chersonissos waren er. Alleen dat gele T-shirtje heeft onze relatie niet overleefd, dat is onder zachte druk bij de laatste verhuizing in de vuilnisbak verdwenen.”