‘Ik ken veel mensen die hun slaapzak in het station moesten leggen’

‘We hebben genoeg pasta bolognaise voor de helft van Sint-Niklaas, en tijdens het feest zelf worden ook nog eens verse frietjes geleverd. Maar het blijft stressen. Het is de eerste keer dat ik zoiets organiseer.’ Kevin Lutz (28) springt in de bres voor Sint-Niklazenaren die op straat slapen of geen geld hebben om een lekkere maaltijd te betalen.

“Mijn beste vriendin wou op kerstavond spullen uitdelen aan daklozen in Brussel, maar het succes van haar actie hing af van de donaties. Ik wou haar helpen, dus lanceerde ik een oproep op de ‘Ge zijt van Sinnekloas’-Facebookpagina. De reacties waren overweldigend. Inwoners doneerden massaal slaapzakken, kleding en eten.”

Kevin had zoveel spullen ingezameld dat hij besloot een kerstfeest te organiseren voor de kansarmen en daklozen in eigen stad. Want ook in een kleine centrumstad als Sint-Niklaas leven mensen op straat. “Het is een probleem dat al langer bestaat, maar veel te weinig aandacht krijgt. Twee jaar geleden scheelde het geen haar of ik was zelf op straat beland. Ik zat mentaal op een slechte plek en belandde in een negatieve spiraal. Ik raakte mijn werk kwijt, maar moest mijn rekeningen wel blijven betalen. Ik was te trots om hulp aan te nemen, maar toen de vooruitzichten echt penibel werden, ben ik bij mijn beste vriendin ingetrokken. Niet iedereen heeft zo’n vluchtroute.”

In de aanloop naar kerst bleven Sint-Niklazenaren spullen doneren in het kleine zaaltje onder de kerk, waar het feest op kerstdag doorging. Terwijl Kevin de ingezamelde kleren aan rekken hing, kwamen een meisje en haar ouders tandpasta en tandenborstels afgeven. “Het gekste verhaal is een man in een rolstoel die met zijn voorlopig rijbewijs naar Moerbeke is gereden om zelfgebakken koekjes op te halen. Het is best indrukwekkend om te zien wat we voor elkaar over hebben. Van plaatselijke politici kreeg ik de voorbije week ook een paar berichten, maar het bleef bij loze woorden. Een zoveelste nieuwe Grote Markt heeft prioriteit, maar een daklozencentrum heeft de stad zogezegd niet nodig. Ik ken nochtans genoeg mensen die de voorbije jaren hun slaapzak in het station moesten leggen.”

Wilfried (51) is één van hen. Hij is afvalverwerker bij Den Azalee, een maatwerkbedrijf van het OCMW van Sint-Niklaas. “Ik woonde in een klein, maar mooi appartement. Tot ik door de stijgende energieprijzen mijn huur niet meer kon betalen”, vertelt Wilfried boven een dampend bord friet met stoofvlees. “Tijdens de vrieskou in december sliep ik afwisselend in het station en in een garagebox van een kennis. Ik probeerde me warm te houden, maar alles was kil en vochtig, ook de matras waarop ik sliep. Sinds kort woon ik in een noodwoning, maar een echt kerstfeest ontbrak. Kevin is een goeie gast. De meeste mensen doneren een euro, maar wie organiseert er een heus kerstfeest?”

Ook Benny (25) schuift aan. Tot een half jaar geleden woonde hij samen met mijn ex-vriendin, maar toen die relatie afsprong, moest hij verhuizen.

“Ik had geen geld om iets anders te huren en omdat ik toen nog werkte, kon ik niet bij het OCMW terecht. Ik kon crashen bij mijn grootouders, maar na een paar weken voelde ik me daar te veel”, vertelt Benny tussen de zalmhapjes en spaghetti bolognaise. “In het station leerde ik Ellen kennen. Een vrouw die zich al langer bekommerde om de daklozen in de stad. Ze bood me handschoenen aan, maar die wou ik eerst niet aannemen. Ze kwam regelmatig terug om te zien hoe het met me ging. Uiteindelijk zijn we samen naar het OCMW gestapt. De noodwoningen en de hotels zaten vol, zeiden ze daar. Pas nadat Ellen erop hamerde dat ik recht had op financiële steun, kon ik toch nog in een noodwoning terecht. Ik probeer niet te ver in de toekomst te kijken. Door een knieblessure kan ik nog altijd niet gaan werken. Ik bekijk alles dag per dag. Een warme kerstmaaltijd haalt me even uit mijn gepieker.”