'Ik kan alleen mezelf zijn'

Nummer één

Midden september, toen Evi Van Acker besliste om te stoppen, maakte Emma Plasschaert promotie: voortaan was zij de nummer één bij de vrouwen. "Of ik even goed ben? Voorlopig niet, als je kijkt welke prestaties er op Evi's palmares staan. Ik heb potentieel, maar om me nu haar opvolgster te noemen, of 'de nieuwe Evi Van Acker'... Dat zou vooral een last zijn. Haar schoenen zijn erg groot om te vullen. Ik wil de beste worden, maar ik kan alleen mezelf zijn.

"Het stoorde me ook nooit dat Evi voor mij stond in de hiërarchie. Dat dreef me op training - ik wilde sneller zijn dan een atlete die altijd en overal top drie zeilde. Op de Spelen van Rio had ik ook nooit een medaille kunnen winnen, Evi wel. Ik was toen nog niet goed genoeg."

Toekomst

Plasschaert leert elk jaar bij. Zondag stond ze voor het eerst op het podium van een Wereldbeker, bij slecht weer dan nog. "Vroeger lag dat me niet. Ik was niet sterk en had niet het uithoudingsvermogen om dat vijf dagen vol te houden. Daar heb ik hard op getraind. Maar ik kan nog progressie maken - fysiek, technisch en strategisch. Ik zou me wel een slimme zeiler noemen: ik kan verstandige keuzes maken waar ik races mee kan winnen, al ben ik soms nog niet zeker van mezelf. Ik moet nog wat meer ballen krijgen. (lacht)"

Daar kunnen haar coaches Wil van Bladel en Jakub Kozelsky wel bij helpen. "Van Evi stak ik ook veel op: ze had een ongelooflijk doorzettingsvermogen en was in alles professioneel. Hoe meer ik met haar trainde, hoe meer ik ging inzien: 'Ik heb talent, waarom zou ik niet kunnen wat Evi kan'?"

Familie

Plasschaert kreeg het zeilen met de paplepel ingegeven. Haar vader Bart - CD&V-schepen in Oostende en ook leraar - was voorzitter van een zeilclub aan de Spuikom. Hij zeilde zelf en was een tijdlang trainer. Haar moeder Emma Mees, directrice op de middenschool van het Onze-Lieve-Vrouwecollege, zorgde vooral voor de mentale steun: "Ze staat liever aan wal."

Emma Plasschaert, die op haar zesde in haar eerste optimistje kroop, heeft twee oudere zussen: Katrien (31) en Lise (30), twee leerkrachten die zich ooit op het water waagden, maar nooit met dezelfde gedrevenheid als hun zus.

Vriend

Op het circuit leerde ze meer dan drie jaar geleden de Australiër Matthew Wearn kennen, en hun relatie houdt nog altijd stand. Hij zeilt eveneens in de Laser-klasse. "Ik ben zo'n 230 dagen per jaar van huis, het helpt als je dan geen heimwee moet hebben. Ik doe het hele circuit samen met Matthew. Veel plezanter dan in je eentje."

Studie

Plasschaert mag zich een bachelor in de geografie noemen, maar zag een jaar geleden in dat ze in die sector toch geen job ambieerde. En dus is ze nu aan een schakeljaar bezig aan de Gentse universiteit: het plan is om ergens tussen Tokio 2020 en Parijs 2024 af te studeren als industrieel ingenieur. Sinds 2014 heeft ze een contract bij Sport Vlaanderen als topsportstudent.