'Ik had mijn dag niet'

Marijke Libert / Foto's Stephan Vanfleteren

Preselectie (1), The New President, Lokeren

Een druilerige zondag in februari. Het is dringen aan de toegangsdeur. Kandidaten schuifelen naar een tafeltje. Kostuum aan het haakje, beautycase in de hand. "Ik heb iets gepakt", horen we een meisje in de hal vertellen. "Xanax", zegt ze "anders val ik door mijn benen van angst." Kevin Haegeman, Lorelana de Amicis, en dan... Petronella Borna... Bossanova? Nee Bornasova. Giovanni glipt naar binnen, niet naar de kleedkamer maar richting bar. "Keeltje smeren", zegt Guido - Giovanni - Verhaegen en gaat ontspannen zitten met een frisse pint. "Ik denk dat ik alvast een prijs mag krijgen voor het hoogste aantal deelnames aan wedstrijden. Vijfenzestig heb ik er gedaan, overal te lande, de ene al meer bedrog dan de andere. Dit is de eerste keer dat ik de indruk krijg dat alles correct verloopt. Geen gedoe, geen afspraken, geen geld onder tafel. Het is dus ook een eer dat ik tijdens de eerste selectie vorige week werd geselecteerd." Plotseling duikt naast hem een potige man op, met zebragestreepte permanent. Steekt de mollige hand uit. "U bent van de pers, vernam ik. Aangenaam ik ben Jean-Marie Pollet. Zanger." We vragen waarom Johnny White zich nu Jean-Marie laat noemen. "Nee", zegt hij. "Ik ben echt Jean-Marie uit Oudenaarde, beter bekend als Hazes, ik doe André. En Giovanni hier is van mijn stal, net zoals Vince." Hij wenkt een schuchtere jongen en fluistert in zijn oor: "De pers. Geef haar een hand." Al snel komen de anderen zich spontaan melden. "Hou me vast", zegt Danny. "Ik bedoel, ik doe 'Hou me vast' van Volumia." Het is even zoeken naar de hand van Danny Ryckmans in de mouw van dat brede glanzende maatpak. "Ik doe grote zalen, bedrijfsfeesten, derde leeftijd, huwelijken, alles. Engels en Nederlandstalig en ik kan werken met een zeskoppig orkest." Ongevraagd regent het referenties die culmineren in de slotzin: "Ik heb nog met Willy Sommers gewerkt." Een hoogblonde dame komt melden dat ze Whitney Houston is. En Annick Ver Elst 'doet' Vanessa Chinitor. Ze kijkt rond. "Ik heb één vaste fan die me overal volgt", zegt ze. "Na een optreden van mij in Nijlen kwam hij vertellen dat zijn haren waren recht gekomen. Tja, gelukkig waren het maar zijn haren. Haha." Ze lacht, maar lacht alleen. Op het podium is de wedstrijd van start gegaan. Een ex-koormeisje dat 'What if' zingt van Kate Winslet, tast met onvaste stem terrein af in een wirwar van toonladders. "Ik weet dat het niet goed was, maar ik wil zingen", snikt ze, terwijl ze via de kelders van de New President naar de kleedkamer loopt, troostende vriendin aan de arm.

Aan de bar gaat de voorstelling door. De kandidaten voor de Gouden Micro blijken ook een beroep te hebben. "Vrachtwagenchauffeur, kassierster, kleuterjuf... Johnny White Hazes Pollet duwt ons ongeveer in de armen van Angelo. "Ook uit mijn stal", meldt hij: "Elvis."

Onze aandacht moet echter naar het podium gaan, waar een paar zangeressen met zekere stem moeiteloos toonhoogtes nemen zonder uit te glijden. André De Beule haalt ons tijdelijk uit onze verwondering. Hij is medesponsor van de Gouden Micro. "Wacht maar tot je Kristel hoort", zegt hij en brengt zijn vingers aan de mond. "Een bijou." Uit zijn "stal". En de bekende zangeres Zohra, zo vernemen we, 'doet' hij ook, althans het onderhoud van haar wagen. De Beule is BMW-dealer. "Zohra rijdt een jaar lang met mijn auto rond. Goede reclame." Kristel zet 'Dag vreemde man' in van Ann Christy. Ze blijkt backing vocal te zijn bij The Scorpions. Ze heeft voorkomen en stem. We vallen van de ene verbazing in de andere. Presentator en organisator Hugo Deraes steekt zijn duim omhoog. "En, wat vind je ervan? Geen gejank hé, maar degelijk talent. Zo'n hoog niveau hadden we zelf nooit verwacht." Kurt Lotigiers, ook vorige week geselecteerd, wijst naar een lange tafel waar de kandidaten na prestatie met bange blik wachten op het verdict: "Zelfvertrouwen is de beste leerschool", zegt hij en voegt eraan toe: "Gelieve niet over mijn broer te beginnen." Zo, en wat dan met dat zelfvertrouwen? "Juist daarom, ik ben Kurt, niet Helmut." Hij wijst naar een meisje dat voor een muisstille zaal een fijne ballade brengt, zij het wat ingehouden. "Niet slecht", vinden wij en Kurt schampert. "Misschien, maar let eens op die uitspraak en het stemvolume." Hij schudt het hoofd. Dat is Engels zingen met Nederlandse mondstand, het doet tekort aan het stemgeluid. En het moet meer uit het middenrif komen. Ja, ik weet waarover ik spreek, ik heb les gevolgd." En met welk succes? Hij lacht geheimzinnig. "Dat komt wel als ik mijn draai heb gevonden."

De Gouden Micro is volgens de twee organisatoren, Hugo Deraes en Jacky Decaluwé, een combinatie van formules: snuifje Soundmix, snuifje free podium, snuifje Eurosong. Een dik jaar geleden gingen Hugo en zijn zakenpartner Decaluwé van managementbureau Deraes en partners samen zitten. Jacky: "We hadden eerst een jaar lang, mee met de meute, zitten zuchten over de teloorgang van de Vlaamse muziek, het gebrek aan airplay, aan muziekprogramma's, aan jong talent. Vooral dat laatste bleef hangen. Zou het kloppen dat het jonge talent achterbleef? Misschien toch even checken, even veldonderzoekje doen. Zo kwam het idee van deze grote talentenjacht bovendrijven."

Hugo: "We lanceerden een oproep via onze hoofdsponsor, Dag Allemaal. We maakten een voorlopige kostenberekening op basis van zestig inschrijvingen maar meteen zaten we met honderdvijftig kandidaten. Vijf preselecties waren nodig om iedereen te kunnen horen en zien en wegens massale interesse zouden we voor de finale moeten uitwijken naar het voetbalstadion van SK Lokeren. Inhoudelijk stelden we ons niet te veel voor. Indien we na deze wedstrijd drie talenten hadden ontdekt, zou het een succes zijn. Dat was een grove onderschatting. Ruim een derde bleek meer dan behoorlijk tot subliem te zingen. We hebben toen veel energie gestopt in de samenstelling van een gedegen jury. Ook daarin wilden we af van elk amateurisme. Er doen genoeg verhalen de ronde over misbruik en belangenvermenging. We vonden professionele producers, orkestleden, presentatoren, maar de zangers stuurden hun kat. Van de zestig bv's die we aanschreven, reageerden er twee: Els de Schepper en Yves Segers. De rest voelde zich te goed voor de Gouden Micro."

Jacky: "Het wordt hoog tijd dat sommige van die zogenaamd gevestigde zangers gaan beseffen dat hun roem tanende is. Hun afzet is verminderd, de platenfirma's zijn niet meer geïnteresseerd, er worden compilaties gemaakt in plaats van cd's met nieuwe nummers, contracten worden niet langer verlengd. De optredens vallen weg, maar iedereen doet alsof er niets aan de hand is. Ik vermoed dat er bij de zogenaamde 'groten' angst is voor nieuw talent. Ze moeten de koek zo al zorgzaam verdelen en het publiek snakt duidelijk naar nieuw bloed."

In de coulissen van de Gouden Micro hoorden we de voorbije weken verhalen over bekende zangers die bij vrije radio's aan de lijn hangen met smeekbedes om 'alstublieft hun cd te draaien'. Ook het internet brengt informatie. Op de sites van een paar gevestigde zangers zijn de agenda's waarin de optredens vermeld staan ofwel ontoegankelijk ofwel leeg. Jacky knikt. "De klad zit er in, maar geen enkele betrokkene zal het u bevestigen."

Preselectie (2) The New President, Lokeren

Mariona Smets heeft jazzstudio gedaan, reeds drie singles opgenomen, maar een doorbraak bleef uit. Met haar 'Black Velvet' zitten we meteen midden in onze tweede editie Gouden Micro. "Ik ga zeuren zeker, als ik stel dat wij heus kunnen concurreren met de songfestivalselectie", monkelt presentator Hugo. Backstage wacht Jean-Maries renpaard, Michael Angelo Van Brabant. "De textielarbeider uit Kuurne", klinkt de aankondiging. In de blik van de vijfentwintigjarige Elvis brandt de 'Burning Love'. "Ik kan hem alleen Elvis doen zingen", zegt Jean-Marie. "Hij zou veel meer kunnen, maar hij wil niet. Dat is zijn sterkte en tegelijk zijn beperking. Maar we gaan er misschien nog iets aan doen." Touringcarchauffeur Nik Voncken heeft de geluidsband van Frank Sinatra laten klaarzetten en daarna klinkt alweer Celine Dion (Ildiko Van Dijck). In de hele periode zullen we zo'n tiental variaties op Dion, Madonna, Whitney Houston en Kate Winslet ten gehore krijgen. Daar is plots, nummer zes van deze zondag, de sirene Hélène Mazzei met haar versie van het 'Adagio' van Lara Fabian. Een hoog zeemeermingehalte, een duplicaat bijna van de echte Lara, met wuivende haardos, voor de leeuwen gegooid want ingeschreven door schoonzus, met als enige studio-ervaring een geluidsdichte douchecel. De zaal verstomt al na twee regels tekst. "A star is born", fluistert Hugo, terwijl Mazzei zich duizelingwekkende stemmodulaties veroorlooft. Ondertussen gaat Jean-Marie maar door: "Drieëndertig jaar ben ik, en al vijftien jaar bezig. Begonnen in het kerkkoor van Eine en sinds mijn zesde op de podia. Het begon met het smurfenlied op schoolfeesten. Daarna heb ik muziekles gevolgd, leerde ik trompet spelen maar ik heb toch maar een stiel geleerd, ik werk als arbeider bij Domo. Na een carrière in de fanfare van Maarkedal en mijn eerste huwelijk ben ik ermee gestopt. Tot iemand mij vertelde dat ik gewoon André Hazes was. Ik startte in het wedstrijdcircuit, deed de Soundmix in Nederland en in Vlaanderen. Telkens eindigde ik bij de eerste tien. Ik ben daarna zelf met het managen van jong talent begonnen."

Giovanni, andermaal met frisse pint aan de bar, wordt er weer bijgesleurd. "En dit is de kei. Heel veel talent. Hij vertolkte ooit het liedje 'Snuitje'. Ken je dat niet? Allez, dat was een hit in Holland. Dan 'Liefde op het eerste gezicht' voor VT4 gemaakt en verschillende keren in Tien om te zien geweest. Daarna ach, in slechte milieus geraakt hé."

Onze aandacht gaat weer uit naar het podium waar ene Mark van Malderen heeft plaatsgenomen. De oudste deelnemer, zevenenveertig jaar, met 'The End is Near'. Jean-Marie: "Tja, dat is bezig blijven hé. Maar Mark is oké, hoor hoe toonvast hij is. Een doorbraak zit er niet in, dat is enkel goed voor zalen en het wedstrijdcircuit. Je kunt je niet voorstellen hoeveel mensen er zingen", is zijn wat vreemde besluit. "Kom erbij Vince, je moet niet beschaamd zijn", schreeuwt Jean-Marie tussen de liederen door. "Vince heeft een diepe, zware stem. Maar onzeker, jawel, het is nog maar zijn tweede podium." Vince brengt later 'What Kind of Friend' en 'Oh my Love', toonvast, maar hij mist zekerheid. Hij wordt niet geselecteerd en staat met tranen in de ogen aan de bar, in de buurt van 'muziekpsycholoog' Kurt Lotigiers. "Zelfvertrouwen, ik zei het al, daarmee staat of valt alles. En techniek. Performen ligt op een grens tussen uitersten. Slecht gezongen betekent depressief, goed gezongen euforie en daartussen bestaat er niets." We vragen hem toch waarom Helmut het gemaakt heeft en hij, nou ja... iets minder. Kurt weigert eerst te antwoorden, zegt dan: "Omdat Helmut goed is", en schatert het uit. "En omdat hij op het gepaste moment in de juiste handen is terechtgekomen."

De Vlaamse zangers hebben in het verleden een grote duw in de rug gekregen door VTM en Tien om te zien. Jacky Decaluwé: "Ik heb die vloedgolf meegemaakt en gezien hoe we na een tijdje in een omgekeerde situatie terechtkwamen, waarbij zangers zelf hun opnames gingen bekostigen en iedereen bij de muzieksamensteller van Tien om te zien, Jos van Oosterwijck, stond te bedelen. Er was een groter aanbod natuurlijk, maar de markt ging versplinteren."

Hugo: "Later zette de versplintering zich ook door in het management. Men zou eens een onderzoek moeten doen naar die nepmanagers en hun zogenaamde artiestenbureaus. Ik garandeer u dat er geen vijf professioneel werken. Nu is de textielarbeider manager evenals de vrachtwagenchauffeur en ook de sponsor noemt zich zo. Hij begeleidt artiesten in de achterkamer van zijn garage of doe-het-zelfwinkel. De goede artiestenbedrijven, kun je op een hand tellen: Piet Roelen, Marc de Coen... De kleine bedrijfjes werken met minimale budgetten, spreken grote woorden uit maar verkopen vooral gebakken lucht. Jonge talenten lopen er met open ogen in."

Jacky: "De hele markt is gepolariseerd. Enerzijds heb je die grote groep van frituurbazen en kruideniers die hun talentje de wereld insturen op de meest amateuristische manier en anderzijds de grote theaterbureaus en managers van instituten zoals Lotti, die je dan bijna niet meer onder het miljoen kunt programmeren. Tussen die twee in proberen wij iets te verwezenlijken, met een dosis gezond verstand en idealisme. Maar wij zijn natuurlijk ook geen uilen, hé. Investeringen moeten renderen. Met bestaande artiesten werken is soms heel moeilijk. De markt krimpt, maar de zanger levert niet in. Op die financieel onevenwichtige artiestenmarkt zouden nieuwe talenten wel eens de kaarten kunnen herschudden. Helaas, die jonge ster wordt nu zoet gehouden. Hij krijgt hoogstens een single cd, een optreden op een bedrijfsfeest en wordt dan maar verplicht om wedstrijden af te schuimen waar hij door valse managers met dito beloften wordt beladen en met de prijzenpot hoogstens de diepvriezer kan vullen."

Hoe zijn gevestigde waarden als Dana Winner dan begonnen?

Jacky: "Dana Winner heeft net die goede tijd gehad. Ze was een typisch product van Tien om te zien. Ik zag haar tijdens de opnames in de Leuvense Studio Manhattan week na week doorgroeien. Het heeft met uitstraling, met klasse te maken, met het genre waarin je bent beland. Het is ook niet omdat je goed zingt, dat je er per definitie komt. We zien het op het podium van de Gouden Micro. Daar staan schitterende backing vocals die all over the world met grote groepen toeren, maar live, alleen voor het publiek, blijkt de magie te ontbreken.

"Ach, wedstrijden zeggen lang niet alles. Neem nu Eurosong. Dat was fun hé, maar niemand lijkt te beseffen dat ons nog iets te wachten staat, daar in Tallin met Sergio. Hij maakt kans op een plaats in de topvijf, ik meen het. Ik ken Sergio van de tijd dat hij nog cafébaas was en ik tournees deed met Sons & Daughters, Neighbours, Cliff Barnes uit Dallas. Ik ging toen af en toe bij hem langs. Hij is nog altijd dezelfde. Oorverdovend aanwezig en tegelijk zeer bescheiden. Artiesten moeten groot én klein durven te zijn. Ik ken bijvoorbeeld heel goed Johnny Logan. Die deed in 1987 in Brussel mee aan Eurosong. Ik had toen een klein hotel in Lokeren en daar verbleef hij. Hij zat meer aan mijn keukentafel dan in zijn hotelkamer. Mijn vrouw ging met hem op zoek naar het pak waarin hij zou optreden. De jongen zat financieel aan de grond, maar zijn talent en moed bleven overeind. Wat blijkt een week later. Hij wint die fameuze zaterdagnacht de wedstrijd met 'Hold me Now'. Een dag later heb ik zijn hele orkest naar hier gehaald. Hij heeft hier een enorme tournee gemaakt en elke avond was het kermis bij ons in de bar. Plezier, zingen, karaoke en drinken... de champagne stroomde gewoon de deur uit. Een gigantisch plezierige tijd. Ook dat merk je in die verschraalde muziekmarkt, de lol en het zotte geweld zijn weg. Het is zo steriel geworden allemaal."

Vrijdagavond, halve finale

In de gang van de feestzaal Infini van SK-lokeren doen kinderen van zes rondedansen in lange kanten jurken op de tonen van 'Love is All'. Allan Kenneth ("Ik doe 'Say Hallo' en 'Oh Mandy'") krijgt nipt voor het optreden van alomtegenwoordige Jean-Marie Pollet de gouden raad: "Een goed glas wijn drinken" en de gratis mededeling: "Ik heb al een paar jenevers binnen." Hij neemt ons samenzweerderig terzijde. Of we binnenkort naar zijn persconferentie komen, er staan grote dingen op stapel. "Ik ga iets veranderen aan die toestand van de Vlaamse muziek." Guido komt er bij, Jean-Maries nieuwe sponsor, "maker van sleutels en nummerplaten", zegt hij. Terwijl de zaal kippenvel krijgt van een alweer sublieme Hélène Mazzei, port Guido ons aan. "Dat is geen ambiance, hé", mompelt hij. Is muziek dan alleen stampen, meejoelen en armen wiegen? Hij antwoordt: "Ja, wat anders." Mazzei krijgt in weerwil van Guido's analyse een daverend applaus.

Lucien van Impe is vandaag erelid van de jury. Wat doet een wielrenner in de halve finale van een zangwedstrijd? "Genieten", zegt hij, glimlach van oor tot oor. "Het was bij mij altijd muziek, voor en na. Ook op de fiets zat ik constant te zingen. Had ik niet moeten koersen van thuis, ik was pianist, trompettist of accordeonist geworden. Ik heb muziekles gevolgd, veel partituren en boeken gelezen. Ik ben na het koersen ook mensen gaan begeleiden. Drie die de Soundmix hebben gehaald, nadien werd ik geregeld gevraagd om mijn oordeel te vellen. Ik kan niet altijd zeggen wat er fout is of zo, maar ik hoor het meteen."

Op het podium staat nummer achttien van de avond: Rosette Vranckx alias Tina Rosita. "Ken je mijn hit niet", begint ze na haar voorstelling. "'De kristalwals'. Echt niet?" Meteen krijgen we de full-cd toegeschoven. "Is nochtans veel op Radio 2 geweest." Tina Rosita treedt al vijfentwintig jaar op, is twintig jaar beroeps, heeft een fanclub compleet met T-shirts, vlaggen en gesigneerde foto's. "Ik heb 57 singles opgenomen en drie lp's en nog kent de grote massa mij niet. Hoe dat komt? Het probleem is dat het bij mij altijd 'net niet' was, altijd zwevend onder die top. Dit hier is mijn eerste wedstrijd, mijn sponsor wilde dat, kwestie van nog eens wat spanning in het vak te steken hé. Het gaat om dat kleine stukje waardering dat je dan toch verlangt."

Hazes is intussen onderweg naar het podium, hij is hekkensluiter vanavond, nummer eenentwintig. "Ik kom hier niet om te winnen", pompt hij zichzelf moed in, "ik hoop zelfs dat ze mij niet doorlaten tot de finale." Even door het kapsel met de hand, het losse witte hemd over de pantalon trekken en dan... op. "Komaan met die handen", klinkt het nog voor er een noot valt. Meteen barst de zaal los. "Wat moet ik zonder jou..." Sponsor Guido zet een paar kinderen op de tafel voor het podium, stopt ze nummerplaten in de hand. Handjes zwaaien, koekenbakkenvlaaien. Vlaggen wapperen. De jury selecteert Jean-Marie voor de finale. "Miljaar", zegt hij, "en ik was niet eens 'bij stem'." Hij is gelukkig. "Vooral omdat mijnen Elvis er ook bij zal zijn in de finale."

Els Vanden Abeele is een oude rot in het vak. Ze begon bij de platenfirma EMI, deed onder meer de promotie van Ann Christy, werd later woordvoerder van VTM en is nu redactiedirecteur van uitgeverij Sparta (onder andere Dag Allemaal, Joepie). Waar legt zij de oorzaak van een neergang van de Vlaamse muziekindustrie?

"Het is een geheel van factoren. Natuurlijk speelde de tv een grote rol, eerst in de opgang daarna in de val van de Vlaamse artiest. Visibiliteit en succes hangen inderdaad samen. Toch zijn er altijd artiesten geweest die met ups en downs en zonder tv hun carrière opbouwden. Het voordeel van talent is dat het zonder tv nog een tijdlang kan overleven. Will Tura is ook groot geworden zonder de onderstoom van de televisie. Dana Winner is op het juiste moment gekomen. Maar wat met Lotti, vraag ik me af. Hij won eerst een Soundmix-wedstrijd en kwam nadien ook bij VTM op de zeedijk in Blankenberge terecht. Zou hij er zonder dat programma niet gekomen zijn? Wie zal het zeggen."

Waarnemers beweren dat de artiesten zelf mee verantwoordelijk zijn voor de neergang van hun vak. Ze werden te duur, de nieuwe lichting leek tevreden te zijn met het 'sterdom van een dag'. "Ik geloof daar niet echt in. Je kunt 35 voorbeelden noemen van Britse one-shots die ook niet de kwaliteit van de hele business naar beneden haalden. De hitparades staan vol met dergelijke nummers. Wie door al die heisa overeind bleef, zijn mensen die een eigen pad gevonden hebben, en Tura is daar het beste en misschien enige voorbeeld van. Hij heeft gedurfd, heeft verschillende genres geprobeerd. Niet omdat het elders werkte, maar omdat hij het als een evolutie zag. In Vlaanderen rekenen we uiteraard ook af met die kleine markt. Ik heb de tijd meegemaakt dat zangers met een bandopname met vier liedjes van het ene feest naar het andere holden. Dan heb je Vlaanderen natuurlijk heel snel gezien. Dat duurt misschien twee jaar, daarna moet je met iets krachtigs en liefst met een hit komen, want twee keer hetzelfde, wil het publiek niet."

Wat met het circuit van het karaoke en de Soundmix-wedstrijden, helpt dat de artiest vooruit? Els: "Als je alleen in de sfeer van iemand anders blijft, zal op termijn blijken dat jouw onderbouw ontbreekt. Kijk naar Lotti. Hij begon als Elvis-imitator en later bleek welke fundamenten hij had. Voor winnaars van wedstrijden zoals een Gouden Micro, zal alles bepaald worden door de handen waarin men nadien terechtkomt. John Terra is een goed voorbeeld, dat is een producer die op het ritme van de artiest mensen met talent inhoud geeft. Neem de periode dat het met Isabelle A goed ging. Ze had toen een vaste ploeg rond haar, alles klikte, zowel tekst als voorkomen."

En de rest van het verhaal is: die entourage valt weg en weg is ook Isabelle A. Els: "Klopt. Tenslotte moet je ook rekening houden met de periode waarin je valt. Ik heb nog een tijd Ann Christy promotioneel begeleid. Zij was een bijzonder goede zangeres, maar ze viel met haar repertoire tussen twee stoelen. Echt commercieel was ze niet en in het kleinkunstgenre kon je haar evenmin situeren. Had Ann een Tien om te zien gehad, dan had ze haar eigen verhaal kunnen brengen en met succes."

Finale, zondag 20 april, SK Lokeren

De gang naast de feestzaal Infini is volgestouwd met ijskasten, diepvriezers, een scooter, een BMW-mini, de prijzen voor de winnaars. Jean-Marie is volumineus en decibelgewijs zijn geweldige zelf. "Nieuw project in de maak, een primeur, een cd voor de gedeputeerden van Sabena", meldt hij. De wat? "De gedupeerden", herstelt hij zich. "Met mijn nieuwe sponsor. Dat is dé man, mijn carrière zal nu goed lopen. Alleen... Giovanni heeft getekend bij de mijnheer van de BMW's." Giovanni zit ook in de finale en heeft, naar wij vernemen, een grote kans. "Nu rest me mijnen Elvis nog. Hij is in vorm hoor." Over Vince wordt met geen woord meer gerept. De juryleden worden even apart geroepen. We herkennen Johan Verstreken die deze middag presenteert, en de juryleden Patrick Onzia, Els De Schepper, een paar orkestleden. Op de valreep komt ook de zangeres Zohra binnenvallen. Hugo legt het puntensysteem uit en besluit: "We zullen na elk lied een jurylid aan het woord laten, het enige wat ik wil vragen is: doe het in stijl, geef positieve commentaar."

Om 15.15 uur start de finale, de zaal kookt, het licht wordt gedimd. Verstreken begint met de voorlezing van de prijzen: "een maand mini-rijden met een BMW... een retrofrigo... een reis voor twee naar hotel Montana in Oostenrijk... bons voor optredens in de New President... cd-opnames..."

De start wordt gegeven. Met Chris Reilhof is 'Love in the Air'. De Indonesische Winda Sylviana zet een opmerkelijke 'From a Distance' van Bette Midler in. Dan volgt een oud-winnaar van de Baccara Beker met zijn versie van Paul de Leeuws 'Ik heb je lief'. Volgt Madonna Spiessens en Danny - 'Hou me vast' - Rijckmans. "Het peil is hoog", kakelen de juryleden, Els de Schepper stuurt de finalisten slimmetjes bij, maar blijft positief. Bij de verschijning van Mazzei zijn de juryleden "perplex". Ook de jonge Kevin Haegeman die (volgens de aankondiging) "dankzij nonkel Geert, die zelf 'Vrijgezel' van Benny Neyman 'deed' bij Henny Huisman, ingeschreven werd als Marco Borsato", blijkt "een ontdekking". Dan verschijnt ze schuchter op het podium, het meisje van zeventien, Ellen Hayen, met haar Whitney Houston: "verbluffend". Elvis doet 'Are You Lonesome Tonight' zonder begeleidende nummerplaten op de achtergrond en Giovanni brengt op een indrukwekkende manier aldus de jury 'At this Moment'. 'Zeg maar niets meer' van Pollet Hazes eindigt oorverdovend. Rosette Tina Rosita is vandaag heel even Vicky Leandros geweest. En Kurt Lotigiers... "Hees, ik had mijn dag niet."

In de burelen van SK Lokeren is de uitslag vrij snel bekend. Ellen Hayen wordt het en Mazzei wordt derde met twee puntjes verschil. Giovanni belandt tussen beide vrouwen in en wint ook nog eens de publieksprijs. Een obligate emotionele uitreiking met tranen, bekers, bloemen en thank you for the music volgt. Giovanni blijft er gelaten bij. "Ik verlies er mijn hoofd niet bij. Vanavond goed het beest uithangen, maar morgenochtend om vier uur zit ik alweer in de cabine van mijn vrachtauto. Je moet alles relativeren, je hobby, je werk, de uitdagingen. Op mijn zesde stond ik al Louis Neefs te zingen op het podium. Ik ben tien jaar min of meer bezig geweest, sukkelend van manager naar sponsor, naar de volgende wedstrijd, het volgende optreden. Nu is het vijf voor twaalf. Ik ben vijfendertig, ik ga mijn kansen niet meer verspelen."

Eenzelfde gelatenheid bij de winnares Ellen. Die ziet zich 's anderendaags gewoon weer op de schoolbanken in Bilzen zitten. "Ik ben blij met de beker en de prijs, maar het zal me niet tot waanideeën brengen. Ik wil veeartsassistente worden of hoefsmid. Ik wil van mijn hobby mijn beroep maken en van mijn beroep, zingen, mijn hobby. Niemand zet me onder druk. Ik stapte zopas van het podium af en kreeg meteen acht visitekaartjes in de hand gedrukt. Ik ken die mensen, ik ben in het verleden veel beloofd, gouden bergen, maar het eerste wat ze vroegen was om met mijn studies te stoppen, mijn uiterlijk te veranderen en liedjes te zingen waar ik niets aan vond. Daar begin ik niet aan."

En Jean-Marie? Net niet bij de eerste tien. Elvis evenmin. Geen rancunes over Giovanni's vertrek? "Het is het beste voor hem", zegt Jean-Marie, maar spijt doordringt zijn hoge stem. "Wacht, ik ga hem even feliciteren."