‘Ik dacht: fuck! Ik ben 33, maar waar sta ik in mijn leven?’

Voor de productie van Liquid Love tekende Luuk ‘Shameboy’ Cox, en dat hoor je: de plaat klinkt, bij gebrek aan een beter woord, elektronischer dan we van Intergalactic Lovers gewend zijn.

Lara Chedraoui: “Net als bij onze vorige plaat, Exhale, hadden we een longlist met mogelijke producers samengesteld, onderverdeeld in een A-lijst, een B-lijst en een cafélijst.”

Maarten Huygens, gitarist: “Mensen van wie we niet wisten of het in de studio wel zou klikken, maar die op café ongetwijfeld aangenaam gezelschap zouden zijn.”

Chedraoui: “Luuk stond in onze A-lijst, omdat hij weet hoe je elektronica aan indiemuziek toevoegt zonder dat het meteen goedkoop klinkt.”

Raf De Mey, bassist: “Vooral de twee uitstekende platen die hij gemaakt heeft met Girls in Hawaii hebben de doorslag gegeven. We hadden er alle vertrouwen in dat het met hem zou marcheren.”

Brandan Corbey, drummer/toetsenist: “Achteraf bekeken was het een gelukkig toeval dat Luuk van hier is. Hadden we voor een Brit of Amerikaan gekozen, dan was het allemaal veel ingewikkelder geworden, vanwege de coronarestricties.”

De Mey: “’t Was fijn werken met Luuk. Hij is veeleisend, wat ons allemaal naar een hoger niveau heeft getild. En als drummer weet hij duidelijk hoe hij muziek moet laten swingen. Zijn uitleg leek soms wel op hogere wiskunde. Dat je dacht: ik snap het wel, maar ik begrijp het toch niet helemaal. (lacht)”

Chedraoui: “Sowieso is het altijd confronterend om een plaat op te nemen, omdat je elke aarzeling en ieder klein foutje haarscherp kunt horen.

“Vroeger werd ik kwaad op mezelf als het niet lukte. Ik hoor Thomas Harsem, onze Duitse producer, nog zeggen: ‘Let’s go outside for a walk.’ Ik zeg: ‘Jij met je fucking walks altijd! Ik wil gewoon dat het erop staat!’ Met elke take klonk ik kwader – de reden waarom ik ons debuut nooit meer opzet. Maar inmiddels weet ik: als het na vier of vijf takes niet lukt, kan ik beter even iets anders gaan doen.”

Jullie songteksten zijn altijd al donkerder geweest dan jullie muziek, maar op Liquid Love is die spagaat wel érg groot. Als ik een paar typerende flarden mag voorlezen?

Chedraoui: “Ja, tuurlijk.”

‘Scared and scarred I fall apart’. ‘I can’t close my eyes at night, afraid of what I’ll see’. ‘Waking up is never easy when your heart just wants to die’. En de allerlaatste regel van de plaat: ‘I can’t fall deeper’. Gaat het een beetje met je, Lara?

Chedraoui: “Inmiddels wel, ja. Maar eind 2018, begin 2019 heb ik een zware periode meegemaakt: dat hoor je op Liquid Love.”

Ik weet dat in die periode je relatie op de klippen is gelopen.

Chedraoui: “Dat was niet de enige reden waarom ik zo slecht in mijn vel zat, maar ’t was wel de druppel die de emmer deed overlopen.

“Na de breuk met mijn lief hebben we drie maanden getoerd. Op het einde ging iedereen terug naar zijn eigen huis, zijn kinderen en zijn lief, terwijl ik terugging naar mijn moeder. Ik dacht: fuck! Ik ben 33, maar waar sta ik in mijn leven? Ik voelde me zo slecht dat ik de jongens heb gevraagd om me even met rust te laten. Een halfjaar heb ik ze niet gezien of gehoord. Ze stuurden me wel geregeld berichtjes om te vragen hoe het ging, maar ik antwoordde niet omdat dat me al te veel moeite kostte. Eigenlijk is het een wonder dat ze daar nooit kwaad over zijn geworden. Ze zijn me blijven vragen hoe het ging. Zo wist ik: ze zijn er voor me.”

Huygens: “We hadden geen haast, dus we dachten: laat Lara maar even tijd nemen voor zichzelf.”

Corbey: “Intussen waren wij drieën ieder afzonderlijk nieuwe muziek aan het schrijven. Alles kon en mocht. Terwijl we vroeger al eens een probeersel voor onszelf hielden omdat we ’t niks voor Intergalactic Lovers vonden, stuurden we elkaar nu alles door.”

Chedraoui: “Geweldig onzeker werd ik daarvan. Telkens als ik mijn Dropbox opende, zag ik nieuwe creaties. Ik vroeg me af: hoe doen die gasten dat toch? Ik had al moeite genoeg om vóór de middag uit mijn bed te raken, terwijl zij naast hun job en hun gezin blijkbaar ook nog de energie vonden om nieuwe muziek te schrijven.

“In juni 2019, toen ik het ergste achter de rug had, hebben we een paar repetities belegd omdat we die zomer een paar optredens hadden. Bij de eerste, herinner ik me nog, werd geen enkele vraag gesteld over de periode die eraan vooraf was gegaan. Iemand vroeg: ‘Beginnen we met ‘Between the Lines’?’ – en dat was dat. Daarna is alles een tijdlang beter beginnen te gaan.”

Tot die coronabesmetting.

Chedraoui: “(zucht) Ja.”

Maarten, Brendan en Raf, hoe hebben jullie de weken beleefd waarin Lara in een skipak in bed lag?

Huygens: “We waren bezorgd. Op een gegeven moment werd het echt griezelig, hè?”

Chedraoui: “Maarten en de zus van Raf deden in die periode boodschappen voor mij en mijn mama. Heel lief.”

Corbey: “Stel dat ze Lara in het ziekenhuis hadden opgenomen en haar hadden geïntubeerd: dan waren haar stembanden misschien wel geraakt. Dat zou vrijwel zeker het einde van Intergalactic Lovers geweest zijn. Gelukkig heeft ze er alleen een vocale handicap aan overgehouden.”

Chedraoui: “Ik ben handicapable.”

Ben jij eigenlijk de enige in de band die corona heeft gehad?

Chedraoui: (schudt het hoofd)

Huygens: “En cours de route hebben we het allemaal gehad. Wij wel in een veel lichtere vorm dan Lara.”

Chedraoui: “Wij hebben nu dus groepsimmuniteit, in meerdere betekenissen van het woord.”

Al bij al heb je toch al wat tegenslag gehad, Lara. Sinds een ongelukje met twee bierglazen kun je ook al geen gitaar meer spelen.

Chedraoui: “Willem Jongeneelen van het Nederlandse muziekblad OOR zei me het laatst nog: ‘Jij bent geboren voor het ongeluk.’ Ach, wie weet heb ik mijn zeven magere jaren achter de rug en staan de zeven vette nu voor de deur. Ik kijk daar zó naar uit!

“Ik word er wel best nijdig van dat ik sommige oude nummers niet meer gezongen krijg sinds corona, omdat mijn stem de hoge noten niet meer aankan. ‘Shewolf’ kunnen we onmogelijk nog vooraan in de set brengen, want ik weet dat het daarna gedaan is met mijn stem. En ‘River’ of ‘My I’ zullen we zelfs helemaal nooit meer live kunnen brengen.”

Corbey: “We zullen ze niet diréct meer live brengen, maar ik vind dat we ze nog niet meteen mogen afschrijven.”

KOFFIE FOR LIFE

Binnenkort vertrekken jullie voor het eerst sinds lang op tournee. Dat moet niettemin een fijn vooruitzicht zijn.

Chedraoui: “Een heerlijk vooruitzicht. Onderweg zijn geeft je het gevoel dat je leeft. Al geef ik toe dat het soms ook best saai is om urenlang in zo’n busje te zitten.”

De Mey: “Op tournee voel je je soms een soort verhuisfirma.”

Chedraoui: “Maar au fond is niks leuker. Eten halen in een tankstation, nieuwe mensen ontmoeten, andere talen horen: dat is waarom ik op deze wereld rondloop. Als je het mij vraagt, is er niks te bereiken in het leven, buiten het opdoen van ervaringen.”

Hoe bedoel je, er is niks te bereiken in het leven?

Chedraoui: “In mijn slechte periode voelde ik me het kneusje van de klas, de grootste mislukkeling ever. Zeker tegenover mijn drie helden hier. Tot ik me de bedenking maakte: eigenlijk is er toch geen hol te bereiken? Stel, ik zal ooit in de gelegenheid zijn een eigen huis te bezitten. Dan wil ik binnen de kortste keren toch een groter, mooier of beter gelegen huis hebben? Een mens is nooit tevreden. Ik besef nu beter dan ooit wat mijn prioriteiten zijn: familie en vrienden, muziek, reizen en eten. En mijn hond, Teddy Wally. Al de rest is van minder belang. Hier en nu met jou dit gesprek voeren, dat is weer een ervaring erbij. Als ik straks naar huis ga en een meteoriet op mijn hoofd krijg, heb ik dat toch gehad.”

Ik zie opvallend veel Duitse datums in jullie agenda staan. Is Duitsland jullie grootste ‘afzetland’ na België?

De Mey: “Ja, en Nederland.”

Huygens: “Da’s toevallig zo gegroeid. Onze eerste plaat hebben we in de buurt van Stuttgart opgenomen, en we hadden in die tijd zowel een Belgische als een Duitse manager. Sindsdien zijn we op die Duitse nagel blijven slaan. Niet dat we daar voor duizenden mensen spelen, maar naargelang de stad toch voor enkele honderden.”

Onlangs heb ik gemerkt dat jullie ook in Frankrijk bekend zijn. Aan de bar van het Parijse hotel Costes, waar ik was om Cat Power te interviewen, hoorde ik plots ‘Fade Away’ voorbijkomen.

Corbey: “Ik weet het, we staan op één van de officiële playlists van dat hotel. Die playlist is trouwens internationaal bekend: in een café in Zürich stond hij ook eens op. Goed voor ons, want ik denk dat we al voorbij de acht miljoen plays zitten voor dat nummer.”

Wat is de gekste plaats waar jullie je muziek al gehoord hebben?

Chedraoui: “(na een tijdje) Ik weet wel wat de gekste plaats is waar we ooit hebben opgetreden: een zaal in Servië of in Bosnië die overdag als schietbaan werd gebruikt. Toen we arriveerden, hoorden we de geweerschoten al.”

Corbey: “In Belgrado was dat.”

Chedraoui: “Er zaten daar een paar in whisky gemarineerde types aan de toog. Toen ze vernamen dat wij een groepje uit België waren, vroegen ze of we niet eens wilden schieten. Ze bleven aandringen, tot we overstag zijn gegaan: stonden we daar allemaal op een rijtje met zo’n handwapen in onze pollen.”

Corbey: “We hebben die avond staan optreden tussen de kogelhulzen.”

Chedraoui: “En achter ons, bij wijze van backdrop, hingen van die zwarte silhouetten met kogelgaten erin. Tof optreden, daar niet van.”

Corbey: “Het is misschien niet echt een antwoord op je vraag van daarnet, maar ongeveer een jaar geleden zat ik met een maat tv te kijken toen er een reclame van een bepaald koffiemerk passeerde.”

Chedraoui: (glimlacht)

Corbey: “Er werd een liedje in gezongen, en die maat vroeg me: ‘Is dat Lara niet?’ – ‘Nee, natuurlijk niet! Dat zou ze ons wel verteld hebben.’ ‘Nu moet je eens wat weten,’ zei ik de volgende dag tegen Lara. ‘Mijn maat denkt dat jij dat bent in die reclame.’”

Chedraoui: “Tegen mijn mama had ik ook niks gezegd: mijn hart stond even stil toen ik bij haar was en die spot voor het eerst op tv kwam. Maar ze bleef gewoon verder strijken, alsof er niks aan de hand was. Dus zette ik het geluid wat harder, waarop zij: ‘Hé, zet dat eens wat stiller!’ (lacht)”

Was het een goedbetaalde opdracht?

Chedraoui: “(haalt de schouders op) Geen fortuin, in elk geval. Ik had koffie for life gevraagd bij wijze van betaling, maar dat zagen ze bij Douwe Egberts niet zitten. Waarschijnlijk gingen ze ervan uit dat ik veel te veel koffie drink. Terecht, trouwens.”

NAAKT IN DE LOBBY

Lara, al sinds het prille begin krijg jij meer aandacht dan de rest van de groep samen.

Chedraoui: “Ja, en dat is jammer. In elk interview dat ik doe, zelfs al gaat het niet over Intergalactic Lovers, zeg ik dat ik niks ben zonder die gasten. En toch gaat de persaandacht altijd naar mij.”

Ik kan me voorstellen, jongens, dat dat jullie weleens heeft geërgerd.

Huygens: “In het begin vond ik dat soms wel vervelend, omdat we altijd alles met ons vieren hebben geschreven. Maar inmiddels ben ik vijftien jaar ouder en wijzer, en vind ik het niet meer dan normaal dat de meeste aandacht naar haar gaat.”

De Mey: “Ik heb eerder een schuldgevoel, omdat ook de last bij haar komt te liggen.”

Chedraoui: “Dat klopt wel ergens. ’t Is me al vaak opgevallen dat als mensen ons niet kunnen pruimen, ze hun ongezouten mening eerder naar mij dan naar de jongens zullen sturen.”

De Mey: “Dat kun je toch onmogelijk een cadeau noemen? Je ziet tegenwoordig veel mensen die bekend worden als een doel op zich beschouwen. Ik snap dat niet.”

Chedraoui: “Om beroemd te worden hebben wij het nooit gedaan. Daarom zeg ik ook nee tegen De slimste mens ter wereld. Tv doet iets met je, en ik ben daar helemaal niet sterk genoeg voor. Ik weet dat dat raar klinkt, omdat ik in een serie heb gespeeld die binnenkort op Eén komt (‘Lost Luggage’, over de aanslagen in Zaventem van 2016, red.). Maar dat is een rol, ik ben daarin mezelf niet.

“Nog zoiets: als we op een festival hebben opgetreden, ben ik de enige die omsingeld wordt wanneer we de backstage verlaten. Dan steekt het wel wanneer ik mijn medemusketiers in de verte rustig een biertje zie drinken.”

Worden er weleens oneerbare voorstellen gedaan op zo’n festival?

Chedraoui: “(lacht) Of wij groupies hebben, bedoel je? Totaal niet. Mensen die onze vriend willen zijn, dat wel, maar geen mensen die met ons willen poepen.”

Corbey: “Op sommige vlakken zijn we heel rock-’n-roll, op andere heel onrock-’n-roll.”

Wat is het meest rock-’n-rolle aan jullie?

Corbey: “Wellicht ons drinkgedrag. We hebben op onze tournees serieus wat avonden op café gesleten.”

Chedraoui: “Anton Coene, de fotograaf, snapte er niks van toen hij ons een keer vergezelde: hij was al met meerdere ‘echte’ rockbands aan de zwier gegaan, zoals Stake, maar wij verzetten meer dan al die mannen samen. Tja, op het podium mogen we dan op The Kelly Family lijken, op café zuipen we iedereen onder tafel. Zópen, moet ik zeggen, want nu zijn we oud en bezadigd. (lacht)”

Huygens: “Dat doet mij eraan denken: ik moet dringend mijn kinderen gaan afhalen van school. Mag ik me excuseren? (zegt iedereen beleefd goeiedag en poetst de plaat)”

Chedraoui: “Kwajongensstreken hebben we ook vaak uitgehaald. Waren we in een dronken bui, dan hadden we de gewoonte om het steevast aartslelijke schilderijtje van de muur van onze hotelkamer te plukken. Raf maakte er dan een prachtige tekening onder, waarna we het terughingen.”

Signeerde je je werken, Raf?

De Mey: “Ja: ik schreef er ‘Zornik’ onder. (hilariteit)”

Chedraoui: “In een hotel in het noorden van Duitsland zijn we om vier uur ’s nachts ook eens met een grote kunststoffen zwaardvis gaan lopen die in de lobby hing. Een cadeautje voor onze geluidsman, dachten we. ’t Was ergens halverwege onze tournee, dus telkens als we op een nieuwe locatie arriveerden en onze laadruimte openden, lag die zwaardvis daar. Dat ding kostte 900 euro, hebben we later ontdekt.”

Ah, ze zijn erachter gekomen?

De Mey: “Ja, het was nu niet meteen de perfecte misdaad. (lacht) Het hotel heeft naar onze boeker gebeld toen wij al in Kopenhagen zaten.”

Chedraoui: “‘Guys’, klonk het met een ernstig gezicht toen hij had opgehangen. ‘Did you accidentally steal a very large fish?’”

De boeker is zijn nederigste excuses mogen gaan aanbieden?

Chedraoui: “Nee, ’t was Maarten die de walk of shame is gaan doen.”

Corbey: “Moedig, zeker als je weet dat hij in datzelfde hotel al naakt had rondgelopen.”

Chedraoui: “Maarten slaapt altijd naakt, wat niet zo’n probleem zou zijn als hij niet zou slaapwandelen. (lacht)”

Corbey: “Hij nam toen ook pijnstillers voor zijn schouder, wat nog versterkend werkte. En ja, zo is hij dus een keer in het holst van de nacht z’n kamer uitgewandeld. Toen-ie wakker werd, stond hij tot zijn eigen verbazing poedelnaakt in de lobby.”

Chedraoui: “Maarten is op zo’n moment de coolste mens ter wereld. Hij stapt gewoon op de balie af en zegt: ‘Mijn sleutel, graag’.”

De Mey: “Daarna is hij met een tafelkleedje rond z’n middel teruggewandeld naar zijn kamer, alsof er niks aan de hand was. Klaar!”

Liquid Love is uit bij Unday Records. Intergalactic Lovers speelt op 10/3 in De Roma.

© Humo