Iedereen gunt het Buffon
Normaal wint Juventus. Het is een betere ploeg. Het zou ook een mooie winnaar zijn - emoties verzekerd, onder meer bij de klasbak in doel, Gigi Buffon. Alleen, de tegenstander, Real Madrid, wint matchen in een oogopslag. Real is dit seizoen verheven boven alles. Wat een finale.
Gianluigi Buffon (39) huilt. Overmand door zijn emoties. De tranen stromen over zijn Ben Hur-gelaat. Camera's zoomen in. Hij valt op de knieën, de handschoenen bedekken daarbij de diepe groeven in zijn gezicht.
Het vrouwelijke deel van Italië dat voor televisie zit, wil met hem naar bed - hun armen slaan om de kwetsbare macho. Medemaats helpen hem overeind, en Chiellini - nog zo'n oud-strijder - geeft zijn keeper een kus op de wang. Buffon valt snikkend in de armen van zijn trainer, Massimiliano Allegri.
'Gigi', 'Gigi' rolt van de tribunes uit het Juve-vak. Hij zwaait terug. De gelukzalige ogen priemen door een gordijn van zwart-witte confetti. De muziek is oorverdovend. L'Italiano - 'Lasciate Mi Cantare.'
Ja, toch? Wil voetbalminnend Europa niet zo graag beleven hoe bovenstaande fictie vanavond realiteit wordt? Gianluigi Buffon: grote meneer, grote carrière, grote klasse. Everybody loves Gigi.
"Dit is ónze finale", sprak Allegri omstreeks halfzes plaatselijke tijd, op zijn persconferentie. Precies. Het moet de avond worden van Juventus.
Vooral, maar niet alleen, omwille van de figuur van Buffon. Voorts omdat té vaak verliezen je enkel maar dichter bij de overwinning brengt: 'Juve' verloor zijn laatste vier Champions League-finales. En natuurlijk ook omdat Juventus eenvoudigweg een uitstekende ploeg is. Bonucci, Alves, Pjanic, Dybala, Quadrado, Higuaín.
Toen Zinédine Zidane in december, op de vooravond van de loting voor de achtste finale, werd gevraagd wie hij zeker niet wenste als tegenstander, antwoordde Zizou: "Juventus." Zidane heeft een zwak voor Dybala.
Juve is een complete ploeg - een perfecte mix van individueel talent en teamgeest, van tactische flexibiliteit en fysieke overmacht, van frivoliteit en ijzingwekkend realisme. De twee duels in de kwartfinale tegen Barcelona als bewijs daarvan. Juventus ís het moderne voetbal. Dat verdient een prijs. Juist, dit is hún finale.
Daarbij komt dat de tegenstander bij wijze van spreken een zootje ongeregeld is. In geen jaren heeft een ploeg zo op talent en intuïtie gevoetbald als deze spelerskern van Real Madrid Club de Fútbol. Zelfs het allerfijnste Barça-orkest onder Pep Guardiola speelde met een beknopte handleiding.
Modeshows
Maar Real Madrid? Een handleiding? U maakt een grapje. Marcelo waant zich elke match op Copacabana, Benzema is de levende nonchalance, Sergio Ramos komt zich pas melden in de blessuretijd, Isco ziet voetbal als een spelletje op PlayStation. En Zizou, die showt elke wedstrijd een ander pak van Armani. Zidane wandelt modeshows in zijn neutrale zone.
Zie hoe zij deze finale hebben voorbereid: eind vorige week een familiebarbecue op het trainingscomplex, gevolgd door drie dagen verlof - James en Morata gingen op een strand in Ibiza liggen, Carvajal trok naar Marokko, Ramos, doelman Navas en Lucas Vázquez dronken mojito's, Kovacic en Modric gingen bootjevaren.
Enkel Cristiano Ronaldo liet zich niet zien. Hij zei wel iets: "We zijn beter dan Juventus."
Real Madrid trekt de lijn van het hele seizoen door: plezier maken - op en naast het veld -, niet te veel nadenken. Que sera sera.
Juventus wil deze trofee zo graag. Het zou ook een verdiende winnaar zijn. Maar ja, dat dekselse Real Madrid, hé.
