Het domein Bokrijk blijft tot het eind van het jaar open. De reden? Iedereen wil er gaan wandelen. Ook in bossen en parken loopt het dezer dagen vol ‘coronatrotters’. ‘Het is de combinatie van beweging, sociaal contact en de natuur die het doet.’
Heleen Mens (30) en Steven Deruytter (32): ‘Wandelen om sociale contacten op peil te houden’
Heleen Mens: “Tijdens de eerste lockdown hadden Steven en ik een oppashondje uit de buurt, Miki. Door de vele wandelingen met Miki leerden we Gentbrugge kennen, waar we nog maar een halfjaar woonden. Het hondje kefte heel hard, we trokken er altijd aandacht mee. Inmiddels is Miki terug bij zijn baasje, een oude mevrouw die destijds ziek was. Nu hebben we een konijn geadopteerd, maar daar gaan we niet mee aan de wandel natuurlijk.”
Steven Deruytter: “Dat hondje was voor mij een reden om naar buiten te gaan. Soms was het ook echt een opoffering omdat het dier zo luid kon keffen dat wij ons er dikwijls voor schaamden. (lacht) Nu het beestje weg is, ben ik minder gemotiveerd om te gaan wandelen.”
Heleen Mens: “Ik ga nog wel op pad, vooral om mijn sociaal leven op peil te houden. Ik ben verpleegkundige van beroep, maar ik ben ook een risicopatiënt voor corona, daarom werk ik thuis. Sinds half maart zie ik veel minder mensen dan vroeger en dat mis ik behoorlijk. Dus spreek ik af met vrienden of familie voor een wandeling, meestal voor een uur of twee. In het park of een provinciaal domein, er is genoeg. Het is veilig, je bent buiten en je bent in beweging.
“Voor corona sprak ik vaker in groep af, nu is het meestal één op één. Dat maakt dat je veel meer tijd hebt om naar elkaar te luisteren waardoor je diepere gesprekken krijgt. Ook ben ik de natuur meer beginnen te appreciëren.”
Steven Deruytter: “Zolang Heleen iemand vindt om mee te wandelen, is het oké. Anders ga ik mee. Soms denken we eraan om zelf een hond te nemen, maar dat is een grote beslissing. We wachten nog even.”
Heleen Mens: “Sowieso ga ik blijven wandelen. Het doet zo’n deugd, dat had ik nooit verwacht. Het is de combinatie van beweging, sociaal contact en de natuur die het doet. Ik zou het niet meer willen missen.”
Guy Swinnen (60): ‘De sombere gedachten zijn weggewaaid, ik ben opgefrist en klaar voor de dag’
Guy Swinnen, zanger van The Scabs: “Ik ben peter van Te Gek!?, een initiatief om psychische problemen bespreekbaar te maken. Vorig jaar hadden we met Te Gek!? een campagne rond wandelen omdat uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat wandelen in de natuur heel goed is voor lichaam en geest. Daar kwamen heel wat mensen op af, ook in mijn omgeving in Diest. Toen kreeg de wandelmicrobe me te pakken.
“Tijdens deze tweede coronagolf ben ik behoorlijk moedeloos geworden. Mijn opnieuw overvolle agenda is ineens weer leeg en ik besef dat ik zeker tot het einde van het jaar zal thuiszitten. Op zo’n moment is het moeilijk je dagelijkse ritme aan te houden. Ik blijf ’s nachts langer op en geraak ’s morgens moeilijker mijn bed uit. Waarom zou ik opstaan als ik niets te doen heb? Maar ik doe het toch en als ik dan de hond beneden in de keuken zie kwispelen, trek ik mijn jas aan en ga het bos in. Als ik terugkom, ben ik een ander mens, iedere keer weer. De sombere gedachten zijn weggewaaid, ik ben opgefrist en klaar voor de dag. Vandaar dat ik tegenwoordig twee keer per dag voor een lange wandeling met de hond op pad ga.
“Het is opvallend drukker geworden, zeker op zondag. Maar dat is ook fijn want je stopt al eens om met iemand uit de buurt een praatje te maken. Daarnaast is het goed om mijn hoofd leeg te maken en alleen met de hond bezig te zijn. Soms werk ik onderweg, dan vertrek ik met een bepaalde zin voor een songtekst in mijn hoofd. Ik stap op een bepaalde cadans en dan komen de woorden vanzelf. Dat er nu zo weinig te beleven valt, is niet bevorderlijk voor je creativiteit. Maar zo’n wandeling kan nieuwe impulsen geven. Ook mijn fysiek gaat erop vooruit. Er zijn dus alleen maar voordelen aan wandelen. Het is laagdrempelig en het is niet competitief. Je mag gerust op een bankje zitten onderweg en om je heen kijken. Zalig.”
Tim (42), Fien (33), Stan (13), Alice (6) en Flor (5) Wyseur: ‘Belangrijk dat we samen iets doen als gezin’
Tim Wyseur: “Wij trekken er sowieso graag op uit met ons gezin, naar evenementen, culturele activiteiten, dat soort dingen. Nu dat allemaal is stopgezet, schiet alleen het wandelen over.”
Fien Wyseur: “We willen ook niet dat de kinderen de godganse dag met hun gsm, iPad of de PlayStation bezig zijn. Dat is een uitdaging voor veel ouders, zeker als je met pubers zit zoals onze oudste. Hij is de zoon uit Tims eerste relatie en is een stuk ouder dan de andere twee kinderen. Het is niet altijd gemakkelijk om iets te vinden dat voor alle drie even leuk en doenbaar is. Wandelen is dat wel, het is universeel en bovendien geschikt voor alle leeftijden. Meestal vertrekken we rond 11 uur ’s morgens, voor de ouders met buggy’s op pad zijn. Soms nemen we een picknick mee en zetten we ons ergens op een bankje.
“De kinderen hebben er niet altijd zin in. Anderzijds is er niet veel anders te doen, dus gaan ze uiteindelijk wel weer graag mee. We kunnen ook fietsen, maar de kleinste is nog te jong voor lange afstanden. We hebben weliswaar een bakfiets maar na een middag in zo’n bak te zitten, is het kind niet in beweging geweest en is het ’s avonds ook niet moe. Terwijl dat net wél de bedoeling is.” (lacht)
Tim Wyseur: “Mijn zoon is hier om de week. Om hem het gevoel te geven dat hij er echt bijhoort, vinden we het belangrijk dat we samen iets doen als gezin. Wandelen is daar ideaal voor.”
Fien Wyseur: “Het is toch anders dan wanneer je allemaal thuis bent en elk je eigen ding doet. Maar het blijft een uitdaging om iets te vinden dat voor elk kind interessant is. Het leuke is dan weer dat wanneer we na zo’n wandeling thuiskomen, ze vol enthousiasme in actie schieten met hun speelgoed. Als ze de hele dag thuiszitten, raken ze op den duur uitgekeken op hun speelgoed en slaat de verveling toe.”
