Houston has a problem

Ooit komt alles goed, for sure. Dan slaapt Paisleigh Mitchell in een bedje van warmte en geborgenheid en hoeft Alexis Kardos niet te rekenen op de goodwill van een interieurzaak om een onderkomen voor de nacht te vinden.

Maar wie ziet dat nu? Wie kan door de ellende kijken, het watergordijn wegtrekken, de modder in de ogen wegspoelen met een warm washandje en zien dat Houston op een dag weer droog zal zijn? Dit is de week vol beelden van ingestuikte huizen, verdwaalde koeien, geredde honden in een bootje, uitgeputte militairen, wanhopige Amerikanen, een truckchauffeur die – thank the lord – nog gered werd. Er vielen vijfendertig doden. Dat is nog zwaarder dan de nu al geraamde kost van 150 miljard euro. Huizen in Houston zullen wel weer gebouwd worden, maar voor die vijfendertig is enkel wat steen en mortel nodig voor een grafsteen. Met een begin en een einddatum, augustus 2017: vijfendertig verloren levens.

Dát is het drama.

Als het woord niet zo ongelukkig gekozen was, zou je schrijven dat redacties overspoeld werden met foto’s van het rampgebied. En dat is een les: let op je woorden en je taal, denk eraan hoe nabestaanden die zouden lezen. Want wij scrollen en zien ’s avonds de beelden nog eens op Het journaal. Maar dan komt Iedereen beroemd en slaan we deze pagina’s in de krant om. Houston has a problem? Het is het onze niet, vinden we.