‘Hopelijk verpest Etienne Schouppe mijn leesmomenten niet’
Steven Reynaert was, net als ik, nieuw in de school. Het was 1997 en ik begon aan mijn derde middelbare school in enkele maanden tijd. Ik droeg een wollen truitje en zeulde met een leren boekentas. Het was nog voor de tijd dat wollen truitjes en leren boekentassen weer cool werden. Steven gaf godsdienst, en dat vak, nu ik erover denk, heette echt ‘godsdienst’. Maar dat was normaal. Waarschijnlijk heet het nog steeds zo, ‘godsdienst’.Hoe dan ook, ik zat vier jaar lang op het Don Bosco Instituut, en dit van het vijfde tot en met het zesde middelbaar. Een modelleerling was ik niet. Hoewel, dat hangt ervan af welk model je nastreeft. Als je in Haacht naar school gaat en niet met de bus of de fiets pendelt, maar wel lift, met een duim, dan ben je in het Brabantse hinterland, dat denkt dat het progressiever is dan West-Vlaanderen of Limburg, maar natuurlijk net hetzelfde is, al snel een boegbeeld van de jeunesse perdue en haar afbrokkelende piramide der waarden en normen.En toch geschiedde het dat ik, ongeveer tien jaar later, op een maandagavond naar Haacht reed, om daar de afstuderende leerlingen toe te spreken, nadat zij hun diploma ontvangen hadden en net voor zij op kosten van het instituut en samen met hun uitgedroogde ouders een glas wijn en/of fruitsap mochten verbruiken. Zo kom je als schrijver nog eens ergens in de immer evoluerende westerse maatschappij.Vroeger, toen Steven nog jong was, stond hij vaak voor dag en dauw op om verder te lezen in zijn favoriete boek van het moment. Vier kinderen later lukt dat niet meer. Nu ‘leest’ hij luisterboeken via zijn iPod, tijdens de fietstochten van en naar het werk. Of toch zolang staatssecretaris voor Mobiliteit Etienne Schouppe het gebruik van mp3-spelers niet verbiedt voor fietsers.Het beste boek dat Steven onlangs las, is Het korte maar wonderbaarlijke leven van Oscar Wao van Junot Diaz. “Het is tegelijk hilarisch en dieptragisch. Je wordt overladen met tonnen geschiedenis en informatie over fantasyliteratuur en toch blijft het vederlicht om lezen”, zegt hij. Ook Een witte nacht van liefde kon Steven erg bekoren. Dit boek noemt hij één grote mijmering over liefde voor een vrouw, maar evenzeer liefde voor literatuur (vooral Dostojevski) en theater (vooral Tsjechov), en hoe deze drie zich onvermijdelijk met elkaar vermengen. Ten slotte raadt de godsdienstleraar van het Don Bosco Instituut uit Haacht ook een boek van de Chileense schrijver Eduardo Barrios aan. De jongen die gek werd van liefde bestaat uit dagboekfragmenten van een jongen die - laten we het kort houden - gek wordt van de liefde.Ik word bedankt voor mijn inspirerende woorden en krijg twee flessen Zuid-Afrikaanse wijn mee naar huis. Soms is het leven niet meer dan twee flessen wijn - gelukkig streven we niet allemaal hetzelfde model na.
