‘Hola. Ik ben Eden Hazard. Een goede, zelfs een zeer goede voetballer’

#Hala Madrid. Bienvenido Welcome Hazard. De gouden letters op de ledboarding langs het terrein weerkaatsten in het felle zonlicht boven het Santiago Bernabéu-stadion. Een donderdagavond in juni. 19.30 uur.

De aangekondigde grote volksverhuizing kwam er niet helemaal. Het waren er geen 70.000 in de tribunes. 50.000, volgens de politie. Da's ook al tegen de waanzin aan, toch?

De socio's zijn een tikkeltje sceptisch na een van de meest miserabele campagnes uit de clubgeschiedenis. En dan wekt Eden Hazard weliswaar heel veel enthousiasme op – enkel Cristiano Ronaldo en Kaká lokten meer fans naar hun presentatie als Galáctico –, maar er is net iets meer nodig dan een Rode Duivel, hoe geweldig die ook mag zijn, opdat het Madrileense universum onvoorwaardelijk overstag zou gaan. Een deel is hard to get. Maar ach, is dat niet het leukste?

Eden Hazard is groot, maar nog God niet in Madrid.

Je waande je op een half gevulde Werchter-weide in afwachting van het optreden van de rockster. De mexican wave golfde door de massa, de muziek beukte door de geluidsinstallatie boven het podium, en je staarde voortdurend nieuwsgierig in de richting van de trappen waar hij zou verschijnen. Twee bevallige hostessen bleven, tien centimeter hoog, evenwel streng voor zich uitkijken. Waar wachtte men op? Op de invallende duisternis? Bono treedt ook niet op zolang het nog licht is.

Eeuwige guitige lach

19.37 uur – daar was hij dan. E. Hazard. Grijs maatpak en das. Die eeuwige guitige lach. We hebben anderen zien sterven in dit decor, Carlo Ancelotti huilde zelfs.

Zijn echtgenote Natacha en de drie kinderen Samy, Leo en Yannis waren achtergebleven in Londen – schoolverplichtingen. Hun afwezigheid deed toch een beetje af van de glamour die bij zo'n evenement hoort. Broertje Thorgan vond het allemaal bijzonder geestig.

De muziek doofde, het gejoel was oorverdovend. Het concert kon starten. Na een lang introductiefilmpje dat de carrière van Hazard overschouwde, nam voorzitter Florentino Pérez het woord – wat gefluit steeg op, en de massale kreet ‘Queremos a Mbappé’, ‘Wij willen Mbappé’. Deze club is zo verdomd apart.

“Bienvenido a tu casa”, opende de president. ‘Welkom thuis’. En hij noemde Hazard maravilloso en distinto, buitengewoon en verschillend. Geflankeerd door zijn ouders glimlachte Hazard eens – hij verstond er geen snars van.

Het was warm op het balkon van het Bernabéu-stadion. In de tribunes wapperden vlaggen en zwaaiden sjerpen. De camera’s toonden inmiddels een opvallend ontspannen Hazard. Ben je dan echt zó een ijskonijn, Eden? Zou hij zélfs dit stukje magie relativeren?

Eerste doelpunt

Toen was het zijn beurt. “Gracias a todos!” Het mondje Spaans viel in goede aarde. Gejuich bij de fans – Eden had net zijn eerste doelpunt voor Real Madrid gescoord. Hij steunde op het altaartje voor hem, zette zich nonchalant af op de tippen van de tenen van zijn ene voet en ging voort in het Frans.

“Ik droomde als kleine jongen van Real Madrid. En hier ben ik. Ik weet niet goed wat zeggen.” Eden had duidelijk niks voorbereid. Ach wat. Loopt wel los, man. Mister Cool.

Op de eerste rij luisterde de Junta Directiva aandachtig mee – ouwe knarren met koptelefoon op voor de simultane vertaling.

Real Madrid gelooft oprecht dat die kleine Belg de sportieve kloof met FC Barcelona zal kunnen dichten. Hosanna. De druk op de schouders van Hazard zal enorm zijn. De lat ligt op recordhoogte – of hoe komt het, denkt u, dat de club oprecht overtuigd was dat Eden Hazard een even grote massa op de been zou brengen als Cristiano Ronaldo?

We vrezen een beetje dat Real Madrid Hazard te veel bovennatuurlijke gaven toedicht. Isco en Marco Asensio, toch ook niet van de minsten, zijn het voorbije seizoen evengoed versmacht onder de verstikkende verantwoordelijkheid om het vertrek van Cristiano op te vangen. Zinédine Zidane zal heel veel luciditeit aan de dag moeten leggen om met name in de eerste maanden zijn pupil wegwijs te maken in de roetsjbaan die Real Madrid Club de Fútbol is.

Het moment suprême was aangebroken, daar op het ereschavot in de loden hitte. Florentino Pérez griste een shirtje uit de handen van een hostess – tromgeroffel: welk rugnummer? Zoals een beetje verwacht kon worden, showde Hazard zich nummerloos. Alles is ingenomen, vooralsnog. Modric heeft 10, Bale 11, het invallertje Mariano 7.

Tongue in cheek

“Ik heb Modric gevraagd of hij mij de 10 wil afstaan, maar hij wil niet”, grapte Hazard later op de avond tijdens de internationale persconferentie. Het was niet het enige mopje tongue in cheek dat Hazard zou maken tijdens deze gala-voorstelling. “Ik kan mezelf zijn omdat mijn familie ook aanwezig is – gelukkig ben ik hier niet alleen (knipoog).”

Eden had tussen het officiële gedeelte en het persmoment nog wat balletjes getrapt op de heilige grond van Bernabéu. Hij legde een penalty netjes in het hoekje, zwaaide schuchter, en jubelde door een inderhaast toegeworpen microfoon: ‘Hala Madrid!’ Ken je klassiekers. 50.000 wildvreemde mensen lagen aan zijn voeten.

De wereldpers gaf hem in de perszaal een massaal applaus – de klok liep dan al tegen tienen, tijd om richting de bars en de restaurantjes te schuiven voor een tapaatje en dos cervezas.

Of hij zich een Galáctico voelde, wilde een collega-persmuskiet weten. Eden Hazard bewaarde het beste voor het laatst. “Non. Je suis Eden Hazard. Un bon, même un très bon joueur de foot.” Vettige knipoog.
De weide was leeggelopen. De afvalberg plastic bierbekertjes als bewijsstuk van een historische dag in het Belgische voetbal.