Hoe de Vlaamse overheid vrouwen met borstkanker discrimineert

In oktober 2015 kreeg Nicole Vereeken het verdict dat elk jaar voor meer dan tienduizend vrouwen in ons land valt: borstkanker. Tien dagen na de diagnose werd in één operatie de borst met twee kwaadaardige knobbeltjes geamputeerd en kreeg Nicole een nieuwe borst, gereconstrueerd uit eigen weefsel.

De hospitalisatieverzekering van haar werkgever, de Vlaamse overheid, stipuleert dat esthetische ingrepen niet worden terugbetaald. Tenzij voor 'plastische reparatieve heelkunde'. Voor Nicole was het duidelijk. "Die operatie was niet mijn schuld maar die van de kanker. Ik ging ervan uit dat alles in orde was."

Nog voor de operatie vroeg de plastisch chirurg een aanbetaling van 2.500 euro. Kort daarna bleek dat de verzekeraar niet van plan was de borst terug te betalen. "De verzekeraar beschouwt de ingreep niet als reparatieve heelkunde. Dus stelt men mij gelijk met iemand die haar borsten wil laten vergroten of verkleinen, of zijn neus wat wil laten verzetten."

Nicole heeft voor bijna 4.000 euro rekeningen betaald, er gaan nog facturen volgen. Dat bedrag viel zo zwaar uit dat ze minder dan twee maanden na de ingreep terugkeerde uit revalidatie, die normaal gezien drie tot zes maanden duurt. Ze moest weer aan het werk. "Ik was bang dat ik de rekeningen niet zou kunnen betalen."

Hot topic

De goedkopere implantaten worden door het Riziv volledig vergoed, voor de veel duurdere reconstructie met eigen weefsel geldt dat niet. Een bevraging door de Vlaamse Liga tegen Kanker in 2014 wees uit dat bijna 40 procent van de vrouwen die borstkanker krijgen vanwege de kostprijs kiest voor siliconen. Wie wel voor eigen weefsel kiest, betaalt gemiddeld ruim 4.000 euro uit eigen zak.

Borstreconstructie werd enkele maanden geleden een hot topic toen MNM-presentatrice Ann Reymen, zelf hersteld van borstkanker, de financiële ongelijkheid aan de kaak stelde. Ze zette een mediacampagne op en vroeg minister De Block (Open Vld) actie te ondernemen. Het knelpunt in de discussie zit bij de plastisch chirurgen. Zij menen dat de door het Riziv voorgestelde vergoeding niet volstaat om de kosten te dekken van deze geavanceerde ingreep, die tot zeven uur kan duren. Nog deze zomer zouden beide partijen tot een overeenkomst moeten komen, die borstkankerpatiëntes deze financiële kopzorgen bespaart.

Maar daar kon Nicole niet op wachten. Zij stapte met een klacht naar de ombudsvrouw gender, een instelling die in september werd geïnstalleerd bij de Vlaamse ombudsdienst. "Als ik dit zelf moet betalen, betekent dat dat de Vlaamse overheid mij niet goed genoeg verzekerd heeft. En als het om een bewuste keuze gaat om deze ingreep in de polis te onderhandelen, dan wil ik deze toestand zeker aanklagen."

Ze wijst erop dat bovengemiddeld veel vrouwen ambtenaar zijn. Bovendien zijn de vrouwelijke partners van ambtenaren vaak via dezelfde polis verzekerd. "Als je weet dat borstkanker een op de negen vrouwen treft, gaat het hier over veel patiënten." De verklaring voor de weerspannige verzekeraar is eenvoudig, zegt ombudsvrouw gender Annelies D'Espallier. "Een borstreconstructie is duur, de ziekte treft veel vrouwen. Dus wil de verzekeraar niet terugbetalen. Maar het kan niet dat deze vrouw slachtoffer wordt omdat de Vlaamse overheid geen heldere verzekeringspolis heeft afgesloten."

Oplossing

Volgens D'Espallier is hier sprake van discriminatie, omdat borstkanker 100 tot 150 keer meer vrouwen dan mannen treft. "Vrouwen worden dus veel harder getroffen door de weigering om te betalen. Dat is discriminatie."

Minister Homans (N-VA), zowel bevoegd voor Bestuurszaken als voor Gelijke Kansen, laat weten dat het dossier van Nicole 'opgelost' is. Bij de onderhandelingen over de hernieuwing van de polis met verzekeraar AG Insurance zal specifiek over de problematiek van de borstreconstructie gesproken worden, zegt haar woordvoerder.

Nicole reageert voorzichtig. "Het laatste bericht dat ik van de verzekeraar heb gekregen, is dat die níét zal betalen."

undefined