Hoe de ‘ruzie’ tussen Kate Middleton en Meghan Markle symbool staat voor het Verenigd Koninkrijk

De ene schoonzus versus de andere

"Zeker vrouwen worden constant tegen elkaar opgezet en met elkaar vergeleken. Het herinnert me aan hoe men Diana en mij steeds wilde neerzetten als rivalen, terwijl wij dat nooit echt zo hebben aangevoeld.”

Sarah Ferguson, Fergie voor de tabloids, schreef het maandag in een open brief waarin ze een campagne tegen online haat ondersteunde. Maar de Hertogin van York en gewezen schoonzus van prinses Diana vat meteen in één beweging samen waarom het in de sterren geschreven stond dat Meghan Markle en Kate Middleton - tijdens de wittebroodsweken van de eerste met prins Harry nog gefêteerd als de beste vriendinnen - vandaag gezworen vijanden zijn. Of toch volgens de roddelpers.

Voor wie het gemist heeft: Meghan zou opmerkingen gemaakt hebben over het jurkje dat de kleine prinses Charlotte droeg op haar huwelijk met prins Harry. Kate Middleton zou zo geraakt zijn door de kritiek op haar dochters outfit dat ze in huilen zou zijn uitgebarsten. Wie dat te hypothetisch zou vinden of te weinig bewijs voor een echte schoonzusterlijke rel: er is nog meer. Als er geen ruzie zou zijn, waarom betrekken Meghan en Harry dan geen appartement in Kensington Palace, waar Kate en William ook wonen, en wat iedereen verwacht had? Waarom verhuizen ze dan naar een huis op het domein van Windsor Castle, een paar tientallen kilometers verderop? Ha!

Constant worden de twee vrouwen met elkaar vergeleken. Niet de gelijkenissen, maar de verschillen worden uitvergroot. Het was het lot van Paola en Fabiola, even zelfs dat van Mathilde en prinses Claire. Maar nergens zijn de parallellen groter dan bij schoonzussen Lady Di en Fergie. Ook zij werden constant onder het vergrootglas gehouden: knappe jonge vrouwen die hun droomprins aan de haak wisten te slaan. Niet alleen hun huwelijken werden tegen elkaar afgewogen, ook hun filantropische reizen en hun galajurken werden netjes tegen elkaar afgezet.

Was er geen natuurlijke rivaliteit, dan werd die zo op den duur wel gekweekt, getuigde Fergies biograaf Alan Starkie eind vorig jaar in Vanity Fair. "Ze lazen wat er over hen geschreven werd en jammerden wanneer de andere betere commentaar kreeg dan zijzelf." Ook nu zou het best kunnen dat er wel ergens wrevel is, zegt VRT-royaltyexpert Filip Feyten. "Dat is normaal wanneer een nieuw lid tot de koninklijke familie toetreedt. Elke royal moet een domein, een onderwerp hebben waarop die zich kan profileren. Ik kan me voorstellen dat de entourages van Meghan en Kate daar weleens over gebikkeld hebben."

Andrew Morton, biograaf van Diana en auteur van het pas verschenen boek Meghan: A Hollywood Princess, verwoordt het zo. "De manier waarop jonge koninklijke schoonzussen onophoudelijk met elkaar vergeleken worden, dat zie je nooit bij mannelijke leden van het koningshuis. In feite zegt dit veel meer over de manier waarop we omgaan met vrouwen in de media, dan over eender welke ruzie die aan de gang zou zijn."

Oud goud versus Hollywood blingbling

De vermeende ruzie tussen de prinsessen wordt ook uitgelegd als een gevecht tussen blauw bloed en 'Hollywood-royalty'. De oude adel ziet, in die frame, de nouveau riche van filmsterren en artiesten niet graag komen. Wie dat frame nog verder toepast, komt uit bij de cultuurstrijd tussen het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Of tussen de verschillende klassen, die in Engeland nog veel meer aanwezig blijven dan bij ons.

Meghan, de actrice uit Amerika, wordt dan de nieuwelinge die de hoogstaande, koninklijke codes niet kent: haar jurken zijn te bloot, haar rokken te strak, haar autodeur doet ze - wat een schande - zelf open. En dan draagt ze ook nog eens veel te weinig mantelpakjes van Britse designers.

Het gaat ook om de levens die beide dames worden toegedicht. Kate geeft haar kinderen, zo oordeelt de gespecialiseerde pers, een traditionele opvoeding. Met wandelingen op het Engelse platteland, inclusief corduroy broeken, kaki botten en Schotse ruiten. De baby van Meghan en Harry daarentegen, zo deed begin deze maand de ronde, zal 'genderneutraal' opgevoed worden. Daarbij horen: een sobere kinderkamer, in grijs-witte tinten, en veganistische verf.

Of dit nieuwsje waar is of niet, doet er niet eens toe. Het gaat - opnieuw - om de ondertoon. Meghan gaat voor nieuwlichterij, niet voor de oude, vertrouwde Britishness. Ze is té progressief, té feministisch, té vrijgevochten, té ondernemend. "Dat ze gescheiden is, wordt haar ook al niet in dank afgenomen", vult Feyten aan. "Ook dat stelt de gevestigde waarden te veel in vraag.”

Zelfs de wijze waarop ze met de aanhoudende aanvallen op haar persoon poogt om te gaan, krijgt geen genade. Recentelijk verscheen in het Amerikaanse magazine People een artikel waarin vijf anonieme vriendinnen van Meghan getuigden hoe normaal ze toch wel is. Hoe ze kookt, de honden wast, haar vrienden in de watten legt wanneer ze bij haar thuis gaan logeren. "Het is helemaal geen toeval dat die vriendinnen net in een Amerikaans tijdschrift haar verdediging op zich namen", zegt Feyten. "Ze koos dus blijkbaar doelbewust niet voor de Engelse pers."

Eigenlijk deed Meghan hier 'een Diana'. Het boek Diana: Her True Story van de bovengenoemde Morton hanteerde hetzelfde procédé. Diana gaf voor die biografie veel van haar vertrouwelingen de impliciete en expliciete toestemming om eraan mee te werken. "Ze hoopte, net als Meghan, dat haar imago erdoor zou verbeteren", schetst Feyten. "Beide vrouwen bewezen echter door deze strategie dat ze het koningshuis niet juist doorgrond hadden." Praten blijkt voor royals een royale zonde (pun intended). Feyten: "Leden van de koninklijke familie kunnen zich gewoonweg niet verdedigen. Ze doen het ook best niet. Zwijgen is voor hen de beste verdediging."

De Engelse engel versus de 'bitch from the block'

Er is nog een stigma waar Meghan mee af te rekenen heeft, en misschien is dit wel het meest hardnekkige. Zelfs tijdens de 'Markle Sparkle Marriage Mania' stak het al de kop op. De liefhebbers van hedendaagse sprookjes zagen een gewoon meisje - met een zwarte moeder en witte vader - dat door haar huwelijk toetrad tot een van de oudste en meest gesloten instituten ter wereld.

Dat haar moeder en prins Charles voor het oog van de wereld rustig keuvelden na de kerkdienst, zagen zij als de bevestiging van een moderne monarchie. "De afstammeling van een eeuwenoud koninklijk geslacht stond er naast een afstammeling van Amerikaanse slaven, die eigendom was van Britse kolonisten", merkt Feyten op. "Een totaal onuitgegeven versie van de American dream." Op Twitter verscheen de hashtag #Blackroyalwedding en Black is the new royalty.

Tegelijk dook er striemende kritiek op. Tegenstanders maakten van het onconventionele koninklijk huwelijk een drama dat de ondergang van Buckingham Palace en al zijn inwoners inluidt. Ze gruwden van de preek van de zwarte bisschop, de typische gezangen van het gospelkoor en de gasten uit alle rangen en standen.

Maar hun misprijzen richtte zich in de eerste plaats op de afkomst van Meghan. "Bij deze Britten speelt er plat racisme," zegt Feyten. "Haar zwarte afkomst wordt aangegrepen om een negatief portret van haar op te hangen. Dat ze té ambitieus is, dat ze uit is op het geld van Harry, wordt allemaal toegeschreven aan haar huidskleur. Bij zwarte mensen zouden slechte eigenschappen horen, dat idee."

Deze Meghan-bashers vrezen dat haar komst de koninklijke bloedlijn zal bezoedelen. Feyten: "De kinderen van Meghan en Harry zullen halfbloeden zijn, en dat mag van deze uiterst conservatieve Engelsen niet. In het VK lijken ze anders om te gaan met diversiteit dan wij, zo werken er zeer veel Indiërs en Pakistani's in de gezondheidszorg, waar ze veel waardering en vertrouwen voor krijgen. Maar toch valt het racisme er niet te onderschatten. Zeker ook omdat het hier gaat om de hoogste laag van de adel."

De Britse schrijfster Yomi Adegoke, co-auteur van het boek Slay in Your Lane: The Black Girl Bible, beschreef deze week in een opiniestuk in The Washington Post hoe Meghan steeds weer in de rol van 'boze, zwarte vrouw' wordt geduwd. Zo wordt gretig geschreven dat haar moeder in een wijk in Los Angeles zou wonen, 'bekend om zijn gangs', en dat ze op haar eerste huwelijk in Jamaica joints zou hebben uitgedeeld. Drugs gebruiken, opgroeien in een getto, en een huwelijk met reggae en rasta's, voor Adegoke zijn het allemaal foute clichés van zwarte vrouwen die de ronde doen, en die nu op Meghan worden geplakt.

De strijd tussen de schoonzussen wordt dan het gevecht tussen de Engelse roos (Kate) en het zwarte schaap van Windsor (Meghan). "Ze krijgt kritiek omdat ze te vriendelijk, te Hollywood, te zwanger is", schrijft Adegoke. "Zwarte mensen in Groot-Brittannië weten wat dit echt betekent. Eigenlijk bedoelen ze: Meghan is te zwart (...) Wij (zwarten) kunnen de top bereiken als voetballers, muzikanten of zelfs leden van de koninklijke familie, maar de haat zal dan ook een hoogtepunt bereiken. Want in de ogen van zovele Britten worden gekleurde mensen niet gepercipieerd als hertoginnen, maar als herinneringen aan de voormalige kolonies die ze zo graag hadden willen behouden (...) Racisten zien Meghan als de nagel aan de doodskist van de Britse waarden."