‘Hij was er voor iedereen die hulp nodig had’: Nederland neemt afscheid van Peter R. de Vries

Kippenvel. Ze had er geen rekening mee gehouden. Maar toen ze eenmaal langs de foto’s van Peter R. de Vries was gelopen, de gesloten witte kist zag met daarop het bed van rode rozen, en het orgel uit De Vries’ lievelingslied A Whiter Shade of Pale aanzwol, begon het toch zwaar te tintelen op haar armen.

“Zo zonde”, zegt Glenda Narain voor de deur het Amsterdamse theater Carré. “We hebben juist meer mensen nodig zoals hij. En niet minder.”

Tientallen andere belangstellenden zijn woensdag voor Narain het theater aan de Amstel in geschuifeld, om afscheid te nemen van de vermoorde misdaadverslaggever. Achter haar slingert een lange rij de bocht om bij het Amstelhotel, de brug de Amstel over tot ver voorbij De Nederlandsche Bank.

De sliert van zeker een halve kilometer aan wachtenden oogt als een dwarsdoorsnee van de samenleving. “Misschien wel omdat hij er voor iedereen was die hulp nodig had”, zegt Narain, vertrouwenspersoon bij de gemeente Amsterdam. “Ongeacht tot welke bevolkingsgroep je behoort.”

Een jonge moeder waarschuwt haar zoon voor de deur van Carré dat hij zich binnen een beetje moet gedragen. Een dochter duwt de rolstoel met daarin haar vader richting de theaterdeuren. De mensen in de rij fluisteren, ze houden beter afstand dan in welke supermarkt of nachtclub ook.

Bijna helemaal vooraan in de rij staan de in Amsterdam geboren zussen Marijke en Eva. Op hun borst in goud gedrukt, de lijfspreuk van De Vries: over dat leven on bended knee eigenlijk geen leven is. Eva vond de T-shirts via Google, maar twijfelde of het bedrijf ze wel op tijd kon leveren. Daarom reed ze vanuit Almere naar Rotterdam om ze op te halen.

Zonder iets te zeggen, wisten de zussen van elkaar dat ze een laatste groet aan Peter R. de Vries moesten brengen. Eva is er kapot van wat hem is overkomen. “Ik sta ermee op en ga ermee naar bed.” Marijke: “Dat contacten onderhouden met mensen, ze steunen waar het nodig is, dat herken ik van mezelf.” Haar man Simon, in zwart Ajax-shirt met logo van de Europa League: “Als iemand zijn rijbewijs heeft gehaald, ligt er al een kaart van haar op de mat.”

De vastberadenheid van De Vries wordt vaak genoemd, als motief om op een prachtige zomerdag urenlang in een rij te gaan staan wachten. Net als het opkomen voor mensen die daar zelf niet toe in staat zijn. “Ik vond het zo mooi wat hij voor dat jongetje heeft gedaan”, doelt de van oorsprong Ethiopische Lulessa Abadura op De Vries’ inzet voor de zaak-Nicky Verstappen (11-jarige Nederlandse jongen die in 1998 werd vermoord, red.). “Ik vind hem een bovenmenselijk bijzonder persoon. Zijn dood raakt me meer dan de dood van mijn vader.”

De politie en gemeente hielden de wachtenden scherp in het oog. Het was rond elven al een graad of 24, mensen werd op het hart gedrukt genoeg water en eten mee te nemen om op hun benen te blijven staan.

Het was de wens van de familie dat het publiek afscheid kon nemen van Peter R. de Vries. En wel in Carré, waar eerder hetzelfde gebeurde met Jos Brink, al lag de musicalster er in 2007 maar twee uur opgebaard. Er kwamen toen 2.000 mensen op af.

De Vries had wellicht de Johan Cruijff Arena nog wel kunnen vullen, zoals André Hazes in 2004. De mensen bleven woensdag komen naar Carré, tot om acht uur ’s avonds de theaterdeuren op slot gingen. Donderdag neemt de familie afscheid van De Vries.

Amsterdammer Ton Trompert herinnert zich twee andere keren dat Nederland rouwde om een bekend persoon. Zijn zus was fan van Hazes, hij was er destijds bij in de Arena. Ook de dood van Pim Fortuyn trof hem. “Toch is dit anders”, vindt hij. “Ik denk dat Peter veel meer mensen trekt en bindt.”

Francerina en Nelson Rodrigues hebben het niet zo op massale bijeenkomsten. Maar voor De Vries zijn ze vroeg opgestaan, thuis in Rotterdam. Als ze de kist voorbij zijn gelopen, duiken ze misschien het centrum van Amsterdam nog even in.

Nee, ze zijn geen voetbalsupporters. Ze zijn hier vooral om ‘het af te sluiten’, zegt Francerina. “Ik vind het zo ongeloofwaardig wat er met hem is gebeurd, ik wilde het graag met eigen ogen zien.” Maar eenmaal buiten kan ze nog steeds niet beseffen dat haar tv-held er niet meer is. “Ik heb dertig jaar lang naar hem gekeken.”

Glenda Narain kan er maar niet over uit dat iemand die anderen hulp biedt, zelf uit het leven is geschoten. “Als het mijn zoon was die dit had gedaan, had ik hem persoonlijk naar de gevangenis gebracht. En hem er een paar Surinaamse tikken achteraan gegeven.”