Het Radja-gejank dat van de tribunes rolde sloeg al helemaal nergens op

Hans Vandeweghe is sportjournalist bij De Morgen.

En de Radja chanting. Ook dat nog. Oefenwedstrijden zijn non-events waaraan geen waarde mag worden gehecht, maar als het saldo na negentig en nog wat minuten negatief is, heb je wel een probleem.

Laten we niet overdrijven: een probleempje. Nog twee wedstrijden en de Rode Duivels spelen op neutraal terrein en aangezien ze de Russen niet treffen, en die niet moeten weten van Tunesië en nog minder van Engeland, zullen ze in minstens twee van hun drie wedstrijden het publiek op de hand hebben.

Het Radja-gejank dat van de tribunes rolde, zo ongeveer halfweg de eerste helft toen het wat stokte bij de Belgen, sloeg helemaal nergens op, dat moet gezegd. Blijkbaar trekken de Rode Duivels in hun volle Heizel naast heelder gezinnen een soort festivalpubliek dat zich verkleed met driekleurige attributen een avondje wil vermaken. Dat vermaak bestaat erin om heel hard te juichen als het goed gaat, op gezette tijden een Mexican wave in te zetten en heel hard te joelen als het wat minder gaat. Nu was daar een carnavaleske dimensie bij gekomen: de niet-selectie van Radja Nainggolan tegen de wil in van het Belgische volk.

Ballen recupereren

Ach ja, Radja. Misten we hem? Misschien zaterdag toch wel een heel klein beetje als je nagaat dat de centrale middenvelders De Bruyne en Dembélé in de eerste helft samen één bal recupereerden. Dat was Dembélé, voor alle duidelijkheid. In de tweede helft kon De Bruyne ook één bal afpakken. Met de komst van Marouane Fellaini verbeterde dat merkbaar. Die won meteen 80 procent van zijn verdedigende duels tegen 25 procent voor Moussa Dembélé (één helft) en een zeer magere 17 procent voor Kevin De Bruyne over de hele wedstrijd.

Geen wonder dat de verdediging onder druk kwam te staan en wat we dan hebben gezien, stemt ook tot nadenken. Als het echt snel gaat, maar dan echt snel, zoals met die Gelson Martins, dreigt die driemansdefensie overspoeld te worden door een overtal aan tegenstanders. En al helemaal als Yannick Carrasco (nul ballen gerecupereerd, nul verdedigende acties) alleen maar aan aanvallen denkt.

Wat ons naadloos bij Vincent Kompany brengt, het zorgenkind van het moment. Kompany moest zeven keer verdedigend in actie komen en ging daarvan drie keer de mist in, drie keer tegen Gelson Martins. Kompany had 66 acties.

Zijn passing was exemplarisch met 96 procent gelukte, wel niet al te risicovolle passes. Wat opvalt, is dat hij als een vaatdoek uit de kleedkamer moet zijn gekomen. Waar hij een vier op vier scoorde in de eerste helft inzake verdedigende duels, ging hij na de rust verdedigend nog drie keer een duel aan dat hij telkens verloor. De laatste keer was er te veel aan.

Te vrezen valt dat Kompany niet helemaal fit of minimaal vermoeid aan de wedstrijd is begonnen. Bij het terugzien van alle acties merk je dat hij zich heel nadrukkelijk niet te ver waagt en vooral weinig risico in zijn spel legt. Tot die 53ste minuut, waarin hij zich blesseert, zijn het ook allemaal rechttoe-rechtaanacties waarin weinig risico schuilt voor lijf en leden. Vraagje dus: voelde Kompany zich al niet kiplekker en speelde hij op safe? Toen die Martins er voor de derde keer gevaarlijk van onder muisde, nam de warrior in hem het alvast over en scheurde/knapte/rekte er iets in zijn rechterbeen.

Inschattingsfout

Als er zicht is op snel herstel, hoort Vincent Kompany altijd bij de selectie, maar met deze Kompany alleen kun je niet naar de oorlog, dat staat nu wel vast. Daarvoor is ander personeel nodig en daarom lijkt het bepaald vreemd dat deze zo onmisbare maar o zo kwetsbare pion na een paar weken van onophoudelijk trainen langer dan een helft speelde. Dat had de staf beter moeten inschatten.

Als al her en der werd gesuggereerd – door ervaringsdeskundigen – dat je Kompany en Vermaelen beter alleen maar opstelt in wedstrijden waar het echt om gaat, dan was het zelfs bepaald onzinnig om hem te laten starten tegen Portugal. Hem na de rust laten staan, was in dat geval een regelrechte stommiteit. Of misschien juist slim, als het de bedoeling was zijn belastbaarheid te testen en zo is die interland van niks toch een goeie les geweest.