Het je-ne-sais-quoi van Carla Bruni

Toen Carla Bruni ­Tedeschi na een lucratieve carrière als model in 2002 haar gitaar vastpakte om in de muziek verder te gaan, zagen de meesten in de ­modebusiness dat nog als een leuke hobby. Haar debuutalbum Quelqu’un m’a dit bleek echter een hit, ook buiten Frankrijk.

Inmiddels heeft de multi-instrumentale singer-songwriter meer dan 5 miljoen cd’s verkocht en is haar zesde album – het eerste dat haar naam draagt – net uit, zeven jaar na haar vorige. Gecreëerd tijdens de pandemie, opgesloten met piano, gitaar, potlood en papier, en in zes dagen opgenomen in een studio niet ver van haar huis in het 16de ­arrondissement, dat ze deelt met haar man Nicolas Sarkozy, voormalig president van Frankrijk en hun negenjarige dochter Giulia.

Dertien nummers over de liefde, verlangen en het leven, elf in het Frans, één in het Engels en één in het Italiaans, ‘Voglio l’amore’ (‘Ik wil liefde’), een duet met haar acterende zus Valeria. ‘Rien de l’extase’ en ‘Un grand amour’ zijn de nummers die haar eigen gevoelens het dichtst benaderen, ‘Le garçon triste’ is opgedragen aan haar echtgenoot. Slechts begeleid door een enkele ­gitaar of piano en een tappend voetje, ademt het album wederom Bruni Tedeschi’s intieme akoestische stijl.

Melancholie

Leonard Cohen, Johnny Cash, Ornella Vanoni en Umm Kulthum noemt Bruni – op dit album hanteert ze de verkorte achternaam die ze ­gebruikte tijdens haar modellencarrière – haar muzikale inspiratiebronnen. Als songwriter zijn haar poëtische referenties Charles Baudelaire, William Yeats, Emily Dickinson en Sylvia Plath.

De melancholie druipt van de teksten af, haar stem, een tikkeltje hees, zacht en leeftijdloos, maar minder Lolita en zoetsappig als de nummers van dat andere Franse zingende model, Vanessa Paradis. Waar je bij Paradis’ muziek al snel verveeld raakt, blíjf je naar Bruni Tedeschi luisteren en kijken, een soort magnetische aantrekkingskracht.

De Amerikaanse schrijver Bob Colacello was daar ook getuige van toen hij haar in 1992 mocht interviewen voor Vanity Fair in de art-decovilla van de Bruni Tedeschi’s in Saint Tropez. Bruni opende zelf de deur in een diep uitgesneden badpak met een print van Van Goghs Zonnebloemen, dat weinig aan de verbeelding overliet van het lichaam dat in haar modelhoogtijdagen 7,5 miljoen euro per jaar opleverde. Colacello was even van zijn à propos, waarop Bruni zich omdraaide, zijn koffer over haar schouder gooide en deze naar zijn kamer bracht. Colacello ­erachteraan op de trap, de focus op haar prachtige achterwerk. De billetjes die op dat moment Mick Jagger het hoofd op hol brachten en dat eerder deden bij Eric Clapton. De laatste schijnt de Stones-zanger tevergeefs gesmeekt te hebben bij zijn vriendin vandaan te blijven.

Ook al werd Carla Bruni Tedeschi geboren in een kasteel in Turijn, ze ademt uit elke porie ­effortless chic, die je-ne-sais-quoi van Parisien­nes waarvoor vrouwen wereldwijd een moord doen. Zie ook het succes van boeken als How to Be Parisian Wherever You Are, een gids van oer-­Parisienne en model Caroline de Maigret en filmproducer Sophie Mas die zo populair is dat ze vorig jaar een opvolger lanceerden: Older, but Better, but Older.

Dat ouder worden gaat nauwelijks op voor de 52-jarige Bruni Tedeschi, ze ziet er nog steeds 32 uit en is nog immer casual cool. In de video van ‘Un Grand Amour’ draagt ze een mouwloos Harley Davidson-T-shirt, jeans en cowboylaarzen. Met haar steile haar in een middenscheiding is ze een kruising tussen de Britse actrice Julie Christie en Pilar Crespi, de Italiaanse ­socialite die voor Valentino en Gucci werkte.

Naaktfoto’s

Ooit zag ik Bruni tijdens een show van Yves Saint Laurent in Parijs, in een balzaal vol gouden stoeltjes zoals destijds nog gebruikelijk. Bruni liep ditmaal niet op de catwalk, maar werd op het laatste moment door een pr-dame naar haar zitje op de eerste rij gebracht. Ze hield haar jas aan, de witte gebreide muts op haar hoofd, geen make-up, porseleinwitte smetteloze huid, priemende staalblauwe ogen, de meest fascinerende vrouw in de zaal. Toen al haar modellenstatus overstegen. Behorend tot het selecte groepje modellen dat de eeuwigheid ingaat als ‘the Supers’, trok Bruni niet zo vaak op met haar collega’s Cindy Crawford, Linda Evangelista en Christy Turlington. Bruni bewandelde haar eigen pad en was nogal nuchter over haar beroep (‘It’s mostly about moisturizing’).

Aan de arm van Nicolas Sarkozy bleef ze haar coole nonchalance behouden. Volgens het Franse blad Paris Match zou ze haar man – bijnaam ‘Bling bling’ – zelfs van zijn Rolex hebben afgeholpen. Deze verruilde hij op haar verzoek voor een gedistingeerde Patek Philippe. Ook weerhield ze Sarkozy van zijn hardlooprondjes in het Bois de Boulogne, omdat Parijzenaars klaagden dat ze het aangezicht van een zwetende president niet chic vonden. Sindsdien vergezelde ze Sarkozy tijdens rondjes in de tuin van het Élysée.

“Bruni heeft het zelfvertrouwen van de rich & beautiful, maar zonder hun neuroses”, schreef een Britse krant nadat er naaktfoto’s van haar opdoken aan de vooravond van een staats­bezoek aan het Verenigd Koninkrijk. De eerste, een foto uit 1993 van de Franse fotograaf Michel Comte, waarop een topless Bruni met haar handen haar geslachtsdelen bedekt, ging tijdens een veiling voor zo’n 78.000 euro naar een anonieme bieder in New York. Op een andere befaamde foto, dit keer van de Duitse fotograaf Helmut Newton, leunt een 25-jarige Bruni voorover op een mahoniehouten piano, jurkje aan de achterkant omhoog met zicht op eerdergenoemde bilpartij. Bruni werd er niet warm of koud van.

Schandalen

Carla Bruni Tedeschi werd geboren in een ­excentrieke en puissant rijke familie – opa richtte bandenbedrijf CEAT op, dat later werd verkocht aan Pirelli. Ze poseerde ooit met haar ouders, de Italiaanse concertpianist Marisa Borini en klassiek componist Alberto Bruni Tedeschi bij een vleugelpiano – alle drie naakt. Later bleek haar biologische vader de Italiaanse zakenman Maurizio Remmert te zijn. Toen Bruni vijf was verhuisde het gezin naar Frankrijk uit angst voor kidnapping. De zoon van de familie die hun huis in Turijn kocht, onderging later daadwerkelijk dat lot.

Haar familie is wel wat gewend. Zoals de stroom mannen die in de loop der jaren de revue is gepasseerd en vermakelijke schandalen die daaruit voortvloeiden. In 2001 kreeg Bruni ­Tedeschi een zoon, Aurélien, met professor in de filosofie Raphaël Enthoven. Eerder was ze de maîtresse van diens vader, journalist Jean-Paul Enthoven. Schrijfster Justine Lévy, dochter van de bekende Franse filosoof Bernard Henri-Lévy en ex-vrouw van Raphaël, schreef het verdriet van zich af in de roman Rien de grave (2004), waarin een voormalig model haar man steelt.

De 71-jarige vader en 45-jarige zoon zijn ­momenteel in een strijd verwikkeld die publiekelijk wordt uitgevochten sinds juniors autobiografie Time Saved in september verscheen. Daarin beschrijft hij niet alleen de tekortkomingen van zijn vader, maar ook hoe hij zijn ‘vrouw met paardengezicht’ dumpte om de vriendin van zijn vader te stelen. Over Bruni in het boek niets dan lof, hij noemt haar zelfs ‘de perfecte vrouw’.

The Donald

Het opmerkelijkst is nog Bruni’s vermeende relatie met Donald Trump. Een roddel die Bruni verwijst naar het dikke boek met sterke verhalen die door de president zelf de wereld in zijn geslingerd. Volgens Bruni dronk ze driemaal thee met hem, geflankeerd door haar chaperon prins Dimitri van Joegoslavië. Die onderonsjes waren echter snel afgelopen toen ze op een ochtend wakker werd met de People Magazine-kop: ‘Trump says goodbye Marla, hello Carla’.

“Geen seconde heb ik eraan gedacht een affaire met hem te beginnen. Ik weet niet wat er in zijn hoofd is geklikt, waarschijnlijk was het zijn behoefte aan constante publiciteit”, zei een geïrriteerde Bruni erover in diverse media. De schrijver van het stuk ontving al een tijdje anonieme telefoontjes van ‘a mysterious pr-man who sounds just like Donald’ die de roddel bevestigde. Hopelijk schrijft Bruni er nog eens een nummer over.

Carla Bruni is nu uit bij Universal.