Het epicentrum van de wereld lag plots waar het altijd al zou moeten liggen: Sint-Niklaas

Mark Coenen is columnist.

Nu behalve Trump en Theo ongeveer de hele wereld zich heeft neergelegd bij de nederlaag van de Republikeinen, wordt alles stilaan weer normaal, buiten wat gekijf en gestook van de verliezers en wat gejen en gelach van de winnaars op de digitale speelplaats van Twitter.

Grote winnaar van de verkiezing is niet de democratie maar het tuincentrum waar de advocaat van de duivel Rudy Giuliani in opdracht van de baas te keer moest gaan tegen de – een blinde kon het zien – de grootste verkiezingsfraude sinds die keer dat Bart Kaëll het moest afleggen tegen Pas de Deux in de preselectie voor het Eurovisiesongfestival in 1983.

Het tuincentrum ligt tussen een mortuarium en een winkel met pornoboekjes en de Republikeinse stafmedewerker die deze nu mythische plek boekte verdient een standbeeld. Net zoals de eigenaar van de zaak, die zijn tanden stijf op elkaar hield en niet verklapte dat het hier niet het hotel maar een onderafdeling van de Boerenbond betrof.

Four Seasons Landscaping gaat sindsdien onverschrokken verder op zijn zegetocht en smeedt het tuinhekje nu het heet is.

Ze brachten gisteren halsoverkop een eerste lading van merchandise uit rond de historische afgang: smaakvolle T-shirts met het logo van het bedrijf in vele kleuren, voor elk wat wils.

Eind goed al goed.

Behalve voor Trump en Theo dan.

Tot gisteren Alex Carlier zijn duivels ontbond.

Weg verkiezingsstress en televisioneel giswerk tot in het absurde.

Weg Jake Tapper, weg CNN.

Het epicentrum van de wereld lag plots niet meer in New Jersey, maar weer waar het altijd al zou moeten liggen: in Sint-Niklaas.

Stad met de grootse markt ter wereld en met veruit het lelijkste dialect; geboorteplek van niet minder dan, in willekeurige volgorde, Tom Lanoye, Connor Rousseau én Alex Carlier.

Een triumviraat waarmee vergeleken de heilige drievuldigheid een ezel met drie poten is.

Joe Biden en Kamala Harris verkozen: allez vooruit.

Dat vaccin van Pfizer tegen corona, het zal allemaal wel.

Maar Geike terug bij Hooverphonic: dat had waarlijk niemand zien komen.

Eerder nog zouden Johnny Depp en Amber Hearst weer in een en hetzelfde bed liggen zonder kleren aan, zei men in Sint-Niklaas en het is niet omdat dat ze een lelijk dialect spreken dat de mensen daar geen verstand van hebben.

Het bewijst alweer dan niets voor altijd is, zeker niet in de popmuziek.

Behalve dan bij de mannen van Oasis, want die haten elkaar echt.

Alle andere groepen komen op een bepaald moment in hun carrière tot de constatering dat ze de kip met gouden eieren met het badwater hebben weggesmeten.

Deemoedig buigt men het hoofd en tracht men de brokken te lijmen.

Kijk naar de Eagles, Fleetwood Mac, The Who. Hautekiet en De Leeuw.

Hugo Matthysen en de Bomen.

En nu Hooverphonic dus.

Van Mad about Joe naar Mad about You.