Hello Mister Hanze - deel zes
Kristof Windels is hier één dag - 1, one, un, yì (dit is een i met een accent naar rechts) - en hij is al geld gestolen. Die jonge gasten toch, laat ze één minuut alleen en ze lopen in zeven sloten tegelijk.
Mister Lin Sheng, de tower manager die eigenlijk van de Stasi is, heeft er zich mee bezig gehouden. We gingen net eten met de collega's van De Volkskrant - wij eten niet met Het Laatste Nieuws of Bild, maar noblesse oblige met het NRC en De Volkskrant - toen collega Windels ontdekte dat hij honderd euro lichter was.
Lin Sheng zei iets dat ons allemaal enigszins verontrustte: "We zullen de video's bekijken." Niet dat we niet willen dat Windels zijn geld terugkrijgt, maar de gedachte dat ze camera's hebben, die perfect registreren wie, waar, wat en wanneer heeft gedaan, is op zijn minst beangstigend.
Ondanks die honderd dollar hebben we toch ons buikje rond gegeten bij Chef Da Dong. Die heeft hele goeie Pekingeend, stond in de Weekend Knack. Ik bestelde twee eenden, want ik kende de omvang van één eend. Die had ik vorige week per abuis voor mij alleen besteld en dat ging net naar binnen, maar toen ik de daaropvolgende nacht moeilijk de slaap kon vatten, dacht ik: misschien is één eend voor één persoon net iets te veel.
Maar nu waren we met zeven - twee De Morgen en vijf De Volkskrant - en twee eenden voor zeven, dat zouden we wel wegsteken. We aten ook Kobe Biefstuk. Had er al van gehoord en heb het nu ook geproefd: erg lekker. Eén biefstukje met zes, besteld door een Nederlander natuurlijk. En we dronken drie flessen wijn met zes, door mij besteld. Ik heb Windels de hele avond niet meer gehoord over zijn geld.
Tot hij gisterenochtend vertelde over het bezoek van Lin Sheng aan zijn kamer. We hadden geen mens gezien in de lobby toen we terugkeerden, maar twintig seconden nadat zijn deur dicht was, belde Lin al aan. Er ontgaat ze hier helemaal niets. Hij had er vier ondervraagd. Armen en benen gebroken, watergeboard (doen ze hier ook), opgesloten in de riolen van Beijing, maar ze hadden niet bekend en Windels nog steeds geen geld.
Kunnen we het ook stilaan over sport hebben? Ja? Oké, beginnen we met een heel klein beetje sport om eraan gewend te geraken: de Belgen, want die hadden gisteren hun teampersconferentie. Het grootste nieuws was de vlaggendrager. Zeiler Sebbe Godefroid mag de vlag dragen. Jean-Michel Saive had ook gekund, maar die had dat al een keer of twaalf gedaan en verder van het Olympische gebeuren nooit nog een deuk in een balletje geslagen, waardoor de wijze heren van het BOIC besloten om Sebbe een keer te proberen.
Die wilde wel. Snap ik ook wel. Ik zou dat ook willen. Ik ben overigens ooit als perschef van het Belgian Olympic Team mee opgestapt met de delegatie in Barcelona 1992 en dat moment koester ik.
Ze hebben ook aan ruiter Jos Lansink gedacht. Die heeft al een keer goud gewonnen in Barcelona in team, maar jammer genoeg was dat voor Nederland. Nadien veranderde hij van paspoort. Er was bovendien nog een probleem: zijn paard mocht niet binnen van de Chinezen.
Altijd vreemd hoe ze die ruiters in de verf zetten, een vlag in hun pollen stoppen of een medaille om hun nek hangen. Het gaat om de combinatie paard en ruiter, zeggen ze over die sport. Onzin, die gasten zijn de beperkende factor: laat die paarden een tijdje oefenen en ze springen rustig alleen over die dingen en veel hoger dan met zo'n vervelend mannetje op de rug. En dan krijgt na afloop dat mannetje - dat nota bene de hele weg door die hete zandbak zijn bloedeigen paard met ijzers in de zij heeft geprikt - ook nog eens de medaille om de nek.
De leuze van Beijing 2008 is: One World, One Dream. De leuze van het Belgian Olympic Team is: One Dream, One Team. Gelukkig maar. Eén Belgian Olympic Team volstaat. Bovendien denk ik daar meteen bij, voor het gemak ook even in het Engels: one dream, one team, but who's gonna win the fucking medals?
Even serieus: dit is het grootste team ooit, maar ook het zwakste ooit. Op basis van de tussentijds resultaten van de WK en EK's ligt de prognose van het aantal Belgische medailles tussen een optimistische 2 en een beangstigende 0, zoals in nul.
De leuze van het Belgian Olympic Team is: One Dream, One Team. Daar denk ik dan bij, voor het gemak ook even in het Engels: but who's gonna win the fucking medals? (Hans Vandeweghe)
