Hello Mister Hanze - deel tien
Ik hoop dat het niet te merken is aan mijn verhalen, maar ik moet die hele Michael Phelps niet. Ik vind het een brallerige ongeïnteresseerde puistenkop en een klojo. Meer nog, ik moet geen Amerikanen in het zwemmen. Zij denken dat ze de sport hebben uitgevonden.
De brallerige Gary Hall junior bijvoorbeeld, hoe die probeerde Alex Popov te intimideren in Atlanta in 1996, dat sloeg echt nergens op. Ik stond te juichen toen hij werd geklopt. Ik heb later van zwemmers gehoord dat het in wezen een hele aardige kerel was maar dat hij zo deed om zijn sport wat onder de aandacht te brengen.
Welnu, aandacht genoeg als die Amerikanen te water worden gelaten. De persconferentie van het beste team ooit, aldus de bondscoach, werd druk bijgewoond. Ik liep even langs en toen ging het net over de estafetteteams. Kwamen ze bij de vrouwen. "Wie zijn de favorieten? We are, en dan de Australiërs en oh ja, ook de Duitsers natuurlijk."
Ik dacht van: heb ik dit wel goed gehoord? Even gecheckt bij Nederlandse collega's en ja hoor: geen woord over het Oranje Dream Team. Vijf zwemsters (op een land van zestien miljoen inwoners) die onder de 55 seconden zwemmen, zes onder de 56 als je het hele team neemt, dit jaar een fabelachtig wereldrecord gezwommen in dezelfde bezetting en geen woord over Nederland? Niet in China Daily. Niet in de New York Times. Brons getipt in Sports Illustrated, op basis waarvan heb ik samensteller Brian Cazeneuve gevraagd. Hij wist het niet.
Gisterenochtend hebben de Hollandse vrouwen even orde op zaken gezet. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen, ook al omdat ik de race op het scherm volgde in de mixed zone, met naast mij de teammanager die de eerste 300 meter niet durfde te kijken. Pas toen ik hem zei dat ze drie tienden voor lagen, keek hij mee en vloog mij nadien in de armen. "Hansie, zo mooi Hansie, zo mooi." Snik.
Mooi was het ook. Ik ken het team van een stage deze winter op Isla de Margarita. Ik heb daar tien dagen lang topsport van de bovenste plank gezien en tien dagen lang alleen maar gelukkige en blije gezichten. Twee tot drie keer per dag trainen en voor de rest happy zijn, tevreden met het bestaan in de wetenschap dat er aan iets unieks wordt gewerkt.
Die vrouwen - stuk voor stuk wereldtop - behandelden mij als een deel van de ploeg. Zat ik aan een tafeltje in de eetzaal, dan kwamen ze rustig aanschuiven en begonnen over het boek dat ik zou gaan schrijven.
Marleen Veldhuis, wereldrecordhoudster geworden die winter en helemaal doorgebroken, is hier favoriete voor een medaille op het koninginnennummer. Zij kwam op Schiphol goeiedag zeggen met de melding: "Kent u mij nog?" U, omdat ik ouder ben en omdat dat meisje keurig is opgevoed. En de vraag, omdat ze het gewoon beleefd vond van zich nog eens voor te stellen. "Natuurlijk," zei ik, en ik had vooraf thuis eens wat tijden opgezocht want als je geen tijden kent dan moet je niet met zwemmers praten, "maar ik wist niet of jij mij nog kende." En toen begon ik over haar wereldrecord korte baan van eind vorig jaar en het ijs was gebroken.
Als zwemmers merken dat je met zwemmen bezig bent dan hebben ze al snel het gevoel dat je hen waardeert. Nu klopt dat in mijn geval ook. Het is de sport die ik het meeste waardeer.
Veldhuis en ik hadden destijds wel eens een interview gehad. Heel spannend was dat allemaal niet, maar dat was niet erg. Al die zwemvrouwen van dat wonderteam zijn zo lief. Ik zou ze zo willen knuffelen, plaatsvervangend misschien voor mijn zwemmende dochter. Niet om een een andere reden. Ik kan ten eerste hun vader zijn en ten tweede ben ik al eens verliefd geworden op een topsportster.
Laat de anderen maar. Gisteren zag ik een jongere collega met wiens vader ik ettelijke WK's EK's en OS'en heb beleefd, keurig zijn interview doen met de vier vrouwen van goud waarna hij zijn spullen weglegde, zijn collega's zich zedelijk omdraaiden, de drie andere meisjes verdwenen en hij uitgebreid ging zoenen met één van de vier. Dat is voorlopig mijn moment van dit toernooi. (Hans Vandeweghe)
