Hello Mister Hanze - deel negen
Het spel is begonnen, de Spelen ook. Wij hebben een planning van enerzijds de Belgen, die weinig of geen medailles zullen winnen. We hebben ook een planning van anderzijds de echte Spelen, waar veel medailles zullen worden gewonnen. Het is altijd weer zoeken naar een evenwicht en eigenheid. Willen we elk quootje van elke Belg of kijken we een beetje verder dan onze navel en verder dan onze neus lang is? Lopen we mee in de eendjespas van mixed zone naar mixed zone? Of proberen we er een aparte touch aan te geven.
Deze Spelen zijn cruciaal voor de geopolitiek van de sport. Ze zijn belangrijker dan Seoel 88, Mexico 68 en Londen 48 bij elkaar opgeteld en dan nog eens in het kwadraat. Hier worden in de internationale sport de krijtlijnen voor de 21ste eeuw vastgelegd.
Daarom zit ik vanavond bij USA-China in het basketbal. Op de eerste dag van de Spelen evenwel toog ik richting Chaoyang park, naar het beachvolleybal omdat de nationale Liesbetjes daar moesten spelen. Ik flirtte met zelfmoord door een taxi te nemen. Niet dat die Pekinese taxichauffeurs gek zijn (een beetje wel) of horken (zeer zeker wel), maar vooral omdat ik het officieel vervoer niet zou gebruiken.
Het park ligt namelijk op een half uurtje wandelen van bij ons hotel vandaan, zodat het gekkenwerk was om eerst helemaal naar het noorden te bussen om dan weer dezelfde kant uit te komen met een andere bus. Er is maar één probleem met een half uurtje wandelen in augustus in Peking: dat doet geen mens, behalve over een week de snelwandelaars maar die zijn geschift geboren.
Taxi dus. Dat had ik goed voorbereid. Bij mijn vroege terugkeer van de openingsceremonie had ik al laten opschrijven in het Chinees waar ik precies moest zijn: east gate van dat park, maar dan in Chinese karakters. Waarlijk wonderbaarlijk, als je die Chinezen dat ziet schrijven of tekenen, hoewel ik er ook al ben tegengekomen die toegeven dat ze beter Chinees kunnen tikken dan schrijven.
Dat tikken - wie dat weet, zal mij uitlachen - gebeurt op toetsenbord zoals dat van ons (weliswaar een qwerty). Ze tikken in het pinyin - dat is Chinees in onze letters en om de zoveel letters suggereert een soort autocorrectiefunctie van hun tekstverwerker welk karakter op het scherm zal verschijnen. Voor je het weet staat dat scherm vol met van die Chinese letters.
Deze van mij had het goed opgeschreven en in geen tijd stond ik aan de oostelijke poort van een prachtig park. Nog iets later bevond ik mij in de media workroom van de beach volleybal venue (allemaal jargon), passeerde ik langs de lounge voor gratis koffie en een koekje en toog vervolgens naar de press tribune, alwaar ik onder mijn voeten kreeg omdat ik met koffie was gekomen en vervolgens omdat ik op de plek ging zitten van USA Today.
Ik haalde twee keer mijn slag thuis door horkerig te zijn. Ik zei: ik kan het niet helpen dat jullie hier om negen uur willen beginnen, maar geen ochtend zonder koffie. Ik zei ook dat het onwaarschijnlijk was dat USA Today op zaterdagochtend om 9u naar Noorwegen-België zou komen kijken. Ik ben gewoon blijven zitten.
Twee jaar geleden ben ik op het BK beach gaan kijken en heb ik Van Breedam-Mouha gezien. Toen dacht ik: geen volleybal en samen 25 kilo overgewicht, afserveren die handel. Natuurlijk dat een maand later Bert Anciaux die een contract gaf buiten alle regels om. Dat heeft goed uitgepakt (dat was ongeveer het enige van zijn beleid). Gisteren dacht ik: nog steeds tien kilo te veel, maar wel volleybal en bij moment zelfs knap volleybal.
Het had op het eerste gezicht wel wat decadents: de belangrijkste Olympische Spelen uit de geschiedenis beginnen op het strand. Bij nader inzien was het dom: ik ben de hele dag van mijn melk geweest. Niet door de nipte maar verdienstelijke nederlaag (let op deze rode draad voor de Belgen) wel door de hitte. Er was geen zon te zien, maar ze brandde door de mist of was het nu weer smog. Ik ben hier nu twee weken en ik ken nog steeds het verschil niet.
