Hello Mister Hanze - deel 14
Mister Hanze is de slechte. Mister Hanze is gek. Mister Hanze is gefrustreerd. De Franstalige collega's sluiten de rangen. Dat had ik wel verwacht. Het zijn toffe gasten, maar als men aan de francofonie raakt, komen de stekels recht.
Vorig jaar ben ik zelfs een keertje terechtgewezen omdat ik een fout had gemaakt door een verkeerde conclusie te treken. Dat kon gebeuren, maar de manier waarop dat gebeurde was absurd: de journalist in kwestie gedroeg zich alsof hij de public relations verzorgde van de sportbond in kwestie.
In deze kwestie geen kwaad woord over hun ministeriële zuipschuit. Onze professioneel vlaggendrager - en op deze Spelen dus redelijk nutteloze - Jean-Michel Saive heeft de verdediging van Michel Daerden opgenomen. "Niks aan de hand," lees ik, "wie dat heeft verzonnen, raaskalt." Saive en zijn broer hebben bindingen met Daerden en zijn PS. Meer nog, Philippe Saive is politicus in de gemeente waar Daerden burgemeester is.
André Stein, ondervoorzitter van het BOIC, bestrijdt ook de versie dat Daerden de helft van de week zwaar aangeschoten heeft rondgelopen in het hotel van de Belgen en op de venues. De bobo Stein, van een nobody gesproken. "We hebben veel water gedronken." En Nalbandian had het tegen iemand anders.
Nalbandian is vast scheel. Die keek naar Daerden terwijl hij eigenlijk iemand in een andere tribune viseerde. Anciaux is op mijn kar gesprongen, die moet dus echt wanhopig zijn. Er zijn veel zuipschuiten in de politiek zegt hij. Ergens anders las ik dat Daerden dossierkennis koppelt aan een liefde voor geestrijk vocht. Dat zal allemaal wel, maar ik wil niet dat politici zich aan de champagne begeven, dagen na elkaar, uren aan een stuk, terwijl er helemaal geen reden is om champagne te drinken.
De man is minister van sport, maar hij ziet eruit als die sukkels die ik in het Noordstation op hun karton zie liggen. Zo word je echt niet
geboren, zelfs niet onder de hoogovens.
Hier liggen geen Chinezen op kartons. Ze zijn er wel, maar we zien ze niet. Ik heb ze gezien in oktober, maar nu zijn ze gedeporteerd, naar aloude olympische traditie. De Amerikanen moeten daar niet over zeuren. Ze deden in 1996 in Atlanta precies hetzelfde en de arme indianen die normaal in Salt Lake rondhingen, hebben we ook niet gezien tijdens de Winterspelen.
Gisteren zouden de daklozen zijn weggespoeld. Het heeft gehoosd dat het niet mooi meer was. 's Ochtends vertrok ik met een zonnetje, maar na de babbel met Van den Hoogenband tegen enen trokken donkere wolken zich samen. Na het eten stond vijf centimeter water op de nieuw gegoten beton. De bussen doen er ineens dubbel zo lang over. Het zijn de eerste minpuntjes. Afgezien natuurlijk van secundaire kwesties als de mensenrechten en de luchtvervuiling.
De Spelen kabbelen inmiddels rustig verder. Enkele landen worden zenuwachtig omdat ze te weinig medailles hebben. Of zoals de VS omdat die Chinezen redelijk gas geven. Ik was vandaag even in het Amerikaans huis. Er was op de tweede verdieping een activiteit gaande. De McDonald's Champion Kids Program. Ze hadden als eregast voormalig IOC-voorzitter Juan Antonio Samaranch en nog wat andere IOC-leden, de ene al ouder dan de andere.
De Sam bij McDonald's, voor de Kids, van een aberratie gesproken. De man is welhaast negentig. Ze hadden hem daarheen gesleept en ze wilden hem ook een hamburger laten eten, maar dat was aan de Catalaan niet besteed. Ik denk dat hij toen pas besefte in welk circus hij meedraaide. Hij riep zijn personal assistant Annie en die riep een Chinees die door zijn intercom een ander Chinees met auto toeblafte en een minuut later was Samaranch weg. En ik ook, maar met de metro. (Hans Vandeweghe)
