Hello Mister Hanze - deel 12
Elke dag krijg ik The New York Times per mail bezorgd. Dat is een ongelukje, een gevolg van een weekje proefabonnement dat ik, nog voor de eerste betaling, keurig heb stopgezet. Ik ga ze daar niet vertellen dat ik daar al jaren niet meer voor betaal. Ik heb al alle afrekeningen van alle creditcards gecheckt. Er gaat echt geen eurocent meer af, ik blijf elke ochtend de mail krijgen en ik kan ook in hun archief. Houden zo, New York.
Vanochtend viel mijn oog op een kop: "Russia steps up its push". O, dacht ik, dat is mij nog niet opgevallen dat de Russen het goed doen in de medaillestand. Ik moet erbij vertellen: het venstertje van mijn mailprogramma was niet groot genoeg en toen ik dat eenmaal voor elkaar had, zag ik dat het niet over sport ging. "Russia presses into Georgia", was de kop. Het ging over de oorlog die Poetin en die andere gek aan het voeren zijn.
Ik had graag het IOC willen horen over die kwestie maar ze zwijgen. Het was op de dag van de openingsceremonie dat Rusland is beginnen schieten als gek en (aldus het verhaal) veel doden heeft gemaakt. Het was misschien goed geweest als Rogge ergens in zijn speech had gezegd: "I ask you, drop your guns." Precies zoals Samaranch in 1994 bij de openingsceremonie.
Over politiek gesproken. Ik was vandaag bij het hotel van het BOIC: Jianguo Garden Hotel op Jianguomen Wei Dajie. Oké hotel, zonder meer. Buffetje voor 35 euro gegeten, wat tien keer duurder is dan in de perszaal, maar wel (nog) lekkerder. Beetje boven de stand geleefd door het BOIC, maar dat zijn we gewend. In dat hotel is ook het Brazilian House gevestigd, dat zegt genoeg.
Het was anderzijds de 35 euro waard, want zo heb ik Michel Daerden gezien, in levenden lijve nog wel. Ik kende de man alleen van YouTube en ik kan met de hand op het hart zeggen: die filmpjes zijn flatterend vergeleken bij wat ik heb gezien.
Ter verschoning werd destijds gezegd dat Daerden alleen maar dronken lijkt. Welnu neem het van mij aan: de man is een zuipschuit. Ik ben in het hotel gearriveerd om 10.30 uur en daar zat hij met wie weet ik niet aan de champagne. Ik heb minimaal een paar keer plop achter mij gehoord en dat ging maar door met champagne tot tijdens het buffet. Toen is hij een tweetal keer voorbij mijn tafel gezeild en eten gaan halen. Dat lukte nog net.
Daar waren drie getuigen van. Het fotootje hierbij is genomen vanaf de pianobar. Eergisteren was hij bij het hockey, ook in kennelijke staat. Daar heeft hij Jacques Rogge ontmoet en die keek erg bedenkelijk. Eerder die vooravond beleefde hij zijn dieptepunt, maar of hij dat zo inschat, is niet duidelijk. Toen hij al te luidruchtig - lallend, er is geen ander woord voor - commentaar gaf bij de dubbel tussen Nalbandian en Cañas tegen onze Rochus en Darcis, wendde Nalbandian zich tot hem. Hoe vaak komt dat voor in een tennistoernooi dat een speler zich tot het publiek wendt? Nalbandian zei: "He daar, jij kent duidelijk de regels van tennis niet." Zowel van het hockeyvoorval als van het tennis zijn getuigen zat.
Gênant? Te erg voor woorden. De afgelopen twee dagen heeft de minister van Sport van de Franstalige Gemeenschap - de Cercle Sportif Burkina Faso, zeg maar - zich volgehesen. Op kosten van wie interesseert mij niet. Ik hoop niet op de kosten van zijn Gemeenschap, maar dat is bijzaak.
Het hoort niet dat ministers zo'n gedrag tentoonspreiden als ze op een sportevenement zijn en het stoort mij dat hij daar niet allang op aangesproken is door mijn Franstalige collega's, die blijkbaar elke kritiek op hun sportbestel en hun beleidsvoerders met de mantel der liefde bedekken. (Hans Vandeweghe)
