Hello Mister Hanze - deel 11
Het plaatje van de dag komt vanaf de zwemtribune. Om de één of andere reden vertrouw ik het niet om mijn spullen te laten staan terwijl ik iets ga eten of verpozen in de media lounge alwaar gratis koffie en drank is te verkrijgen en af en toe ook een banaan.
Ik ga ook nooit bij Belgische collega's zitten als een kans heb om op een andere plek te gaan zitten, maar het één heeft met het andere niks te maken want het zou makkelijker zijn. Ik zou hen kunnen vragen om op mijn spullen te passen, maar ik kies voor de exotiek van de anderstalige collega's.
Deze keer had ik het gevraagd aan Plinio, een Braziliaan uit Rio die ik al jaren ken van het zwemmen en die ooit verliefd was op Inge de Bruijn. Er was maar één probleem. Plinio was zo breed als Inge lang was en hij kwam in de lengte tot aan haar borsten.
Dat briefje is geen grapje. Ik had Plinio gevraagd om iedereen die in de buurt van mijn lap top kwam en niet als twee druppels water op mijzelf geleek, een verschrikkelijke slag te geven. Hij zou dat zeker hebben gedaan, maar het bleek niet nodig.
Toen ik terugkwam van mijn uitje naar het MPC, lag alles nog onaangeroerd. Ook de stukken waar ik aan was begonnen waren nog niet afgewerkt en dat was een tegenvaller. Zelfs mijn fototoestelletje dat ik domweg was vergeten, lag nog steeds op dezelfde plek.
Ik beken, ik heb sinds gisteren een beetje zenuwen en dat zal nog wel tot donderdagochtend duren. Na vandaag hou ik rekening met de mogelijkheid dat het maar tot woensdagochtend zal duren, hoewel ik daar dan weer twee dagen ziek van zal zijn, dus bij nader inzien toch maar liever tot donderdag. Als dan het onmogelijke gebeurt en een wonder zich voltrekt, dan is er vrijdag geen Mister Hanze en is mijn dagvergoeding voor de hele maand ook op.
Morgen in de namiddag komt een maat van mij aan de start. Ik heb u al over hem verteld. Hij heet Pieter van den Hoogenband en heeft zeven medailles gewonnen op de Spelen, waarvan drie keer goud. Hij staat hier ergens in die krant met een interview. In een andere krant, maar wij zijn geen andere krant, zou daar bij staan EXCLUSIEF. Ik haat dat. Niks is exclusief in de journalistiek en tegelijk is alles exclusief, want iedereen zou het anders moeten opschrijven.
Wat ik haat, als ik een beetje zenuwachtig wordt, zijn collega's die mij naar Van den Hoogenband vragen en wel op deze manier: (spottend) 'Van den Hoogenband, 't zal wel niks zijn zeker?' Wat heet niks? Wat verstaat een Belgische collega wiens leefwereld zich heeft afgespeeld tussen het brons van Heylen en het niks van de rest onder niks? Dat vraag ik mij nu eens af.
Ik beken, ik zou op zo'n moment heel graag slaan, want de vraagstelling getuigt van een ontzettend gebrek aan respect.
Pieter van den Hoogenband zal misschien de finale net halen en zal daar misschien geen medaille winnen. En dan? Hij heeft in zijn eentje evenveel goud gewonnen als heel België op de drie laatste Olympische Spelen samen. Niks kan niet meer, het spijt mij zeer.
Niks zou kunnen zijn en dan nog: betrapt op doping, maar ga daar bij hem vooral niet van uit. Niks bestaat in de geest van de journalist die nooit zelf aan sport heeft gedaan, nooit een kleedkamer van binnen heeft gezien, in geen honderd jaar weet wat er aan arbeid nodig is om Olympisch kampioen te worden, wat het met een mens doet om Olympisch kampioen te worden.
Het zal nooit meer niks zijn met Pieter. Zaterdag hebben we afgesproken en dan zal ik hem eens goed tegen de borst drukken. Zelfs al haalt hij vanavond niet eens de halve finale dan nog is dit jaar voor hem (en ook voor mij met zijn biografie) 'tao' of 'de weg' belangrijker geweest dan het doel. Hij heeft zichzelf ontdekt en ik ben - gezeten op de eerste rij - dank zij hem, sinds 1996 meer te weten gekomen over topsport dan ik voor mogelijk achtte. (Hans Vandeweghe)
