HALINA REIJN

Vanuit Japan is de rode koningskrab aan komen lopen. Ze bevolkt nu in groten getale de zeeën van Noorwegen." Ernstig kijkt grote reus Hendrik voor zich uit, alsof hij een grootse mededeling heeft gedaan die ons allemaal zou moeten raken. We zitten in een trailer, ergens in een uithoek van Vilnius, al uren te wachten tot we onze volgende scène mogen spelen van de Scandinavische tv-serie die we hier opnemen.

"Waarom begon ie met lopen?" Mijn vraag wordt niet beantwoord. "Ze hebben geen vijanden dus ze vermenigvuldigen zich in hoog tempo. Ze worden wel twee meter groot en gelden als een enorme delicatesse in veel restaurants." Mijn maag begint zachtjes te knorren. "Alleen de benen", oppert een Zweedse acteur. "Het lijf kun je niet eten."

Ik verbaas me over dit dier waar ik nooit van heb gehoord en waar ik op dit moment graag een twee meter lange poot van zou verorberen, gezien de zeurende honger die ik onophoudelijk voel nu ik midden in mijn Fountainhead-dieet zit. "People from the North don't eat them." De andere Noorse acteur die ook Hendrik heet en twee meter lang is, net als zijn naam- en landgenoot én de koningskrab himself, schudt meewarig zijn hoofd. "Huh? Waarom niet, die krabben zijn toch superlekker, juist?"

De Noor kijkt nu verdrietig . "We willen onze ooms, vaders en broers niet eten." People from the north, denk ik bij mezelf en waan me in een aflevering van Game of Thrones met al deze Viking-achtige mensen om me heen. "Die krabben eten alleen maar lijken. Totale kannibalen zijn het. Onze familieleden liggen op de bodem van die zee, vissersmannen." Ik knik meewarig maar kan de gedachte aan de zalige krabbenpoot niet meer uit mijn hoofd krijgen.

"Ik heb er wel een keer één gevangen met mijn blote handen", vertelt Hendrik me nog als we richting de set lopen. "Als je niet oppast, knippen ze zo je vinger er af." Koortsig speur ik naar een tafel met een bakje komkommer of wortels. Mijn knappe, jonge collega Josefine komt aangerend en voegt zich bij onze groep. "Vanavond gaan we eten in restaurant Saint Germain!", roept ze vrolijk. "Ik heb een grote tafel gereserveerd!" Ze huppelt als een wild veulen om ons heen. We moeten nog een uurtje of tien werken", verzuchten de Vikingen.

Ik hou van al deze Scandinaviërs. Mijn nieuwe vrienden. Ik kan nog weken met ze doorbrengen, wachtend in trailers om verhalen aan te horen over wilde zeeën en eenzame vissers. Om met ze de filmset op te lopen om prachtige scènes uit te beelden uit de geweldige scripts over de wapenhandel. Soms kan ik bijna niet geloven dat ik deze prachtige kans heb gekregen, en ik kan alleen maar dromen van een tweede seizoen. Ik hoop dat ze krab serveren in Saint Germain.

Halina Reijn (41) is actrice bij Toneelgroep Amsterdam en schrijft wekelijks over wat haar bezighoudt.