De schaduwcoachFrederik De Backer
Hakim Ziyech: een goede speler in Nederland, een matige in Engeland en nu bewierookt als God de Vader in Marokko
Frederik De Backer ziet wat u niet ziet tijdens het WK. Vandaag: over Hakim Ziyech.
Wat jammer toch dat je in 2022 een stukje over Marokkanen nog steeds moet beginnen met het vooropstellen van het feit dat je niets tegen Marokkanen hebt. Wanneer je vriendin de zeep voor marsepein houdt zeg je toch ook niet eerst dat je niets tegen zeep hebt? Tegen dat je haar hebt gewaarschuwd, sta je het braaksel uit je shirt te wringen.
Natuurlijk zie ik Marokko straks liever winnen; ik supporter altijd voor de underdog. Alleen wil ik geen drie keer meer moeten aanhoren hoe een horde met gele vlaggen zwaaiende idioten haar gal spuwt over een horde met rode vlaggen zwaaiende idioten. Ik wil een lul die daar toch geen oren naar heeft niet voor de zoveelste keer moeten uitleggen dat Brussel aan scherven ligt omdat een handvol klootzakken een voetbalwedstrijd aangrijpt om zijn frustraties bot te vieren.
Het probleem is dat je dat nooit moet doen voor Portugezen. Of voor Fransen of Nederlanders.
Ik heb niets met volksfeesten. Waarom iemand zijn vreugde per se met de straatstenen moet delen is mij een raadsel, laat staan met mensen die hij van haar noch pluim kent, en al helemaal niet wanneer ze het gevolg is van een voetbalwedstrijd. Ik lees graag, maar je ziet mij toch ook niet ejaculerend door Gent hollen wanneer Raskolnikov de trap bestijgt?
Laat Portugal dus maar winnen. Dan kun je tenminste met een gerust hart naar bed, wetende dat buiten niemand in fado ontsteekt. Laat het nog maar een akte toevoegen aan het treurspel van zijn gevallen held, alsof het nog veel treuriger kan. Een teen in de grond, negen centimeter voor een bal op een stip, tijdens een invalbeurt van vier minuten. Geblesseerd het veld af, een struikelende brancardier, een fluim uit de tribune. Dan misschien.
Zelfs een halfdode Ronaldo is beter dan de beste Ziyech.
Ik herinner me Hakim Ziyech als een goede speler in Nederland, een matige in Engeland en zie hem nu bewierookt als God de Vader in Marokko. Een lange bal met wenkbrauwen. De Johan Walem van de Maghreb. Of van Flevoland, want de uit Dronten afkomstige Hakim Ziyech is volgens mij nog nooit in Marokko geweest, tenzij op de weg van de luchthaven naar het stadion.
AC Milan staat op dit eigenste moment in Londen aan het hek te rammelen met wat kleingeld dat het tussen de sofakussens heeft opgeduikeld. Milaan, waar het voetbal zich te sterven legt. Milaan, necropolis voor talent. Het ploegje palliatieven in de veteranencompetitie. Vijftien miljoen euro voor een vervallen voetballer.
Het bedrag zegt genoeg. Dat moet je niet aan jou willen laten geven. Vijftien miljoen voor een 29-jarige speler is als 10 cent voor een brood. En als je het toch toelaat, gun het dan een kleinere club. Wees daar een ster in plaats van bankzitter in Milaan. Hakim Ziyech, de Johan Walem van Reaal Dronten.
