Griepcommissaris Marc Van Ranst vecht tegen ziekte én onrecht

De Belgische griepspreekbuis. Van zo iemand verwacht je niet meteen dat hij de krantenkoppen haalt als het gaat over de vluchtelingproblematiek. En toch. Toch luisterde de man, die gisteren ongemeen hard uithaalde naar West-Vlaams provinciegouverneur Carl Decaluwé, naar de naam Marc Van Ranst. De oproep van Decaluwé, om de vluchtelingen aan de kust niet langer van eten te voorzien, schoot bij de vijftiger in het verkeerde keelgat.

"Gouverneur Decaluwé vraagt dat we, voor hun eigen goed, de vogeltjes in de winter niet voederen. Schande. De maskers vallen af", tweet hij. Er volgde ook een Facebook-post: "Deze huichelaar zit 's zondags waarschijnlijk als brave CD&V'er in de kerk iets vaags, godvruchtigs te prevelen over naastenliefde en de hongerigen spijzen." Tijdens het radioprogrammaHautekiet, gisterochtend op Radio 1, herhaalde de KU Leuven-prof zijn standpunt nog eens.

Terreurdreiging

Ook aan de telefoon wijkt hij niet. "Ik kan niet tegen onrecht", zegt de man. Hij ziet het als zijn plicht om daarop te reageren. "Als alleen extreemrechts spreekt, en de rest zwijgt, dan lijkt het alsof die enkele stemmen de meerderheid vormen. Ik wil tonen dat er ook andere stemmen zijn."

Dat hij vooral bekend is al viroloog, vindt hij geen punt. "Het is niet omdat ik van een onderwerp iets afweet, dat ik over andere onderwerpen niets mag zeggen." Politici doen hetzelfde, meent Van Ranst. "Ze reageren evengoed op onderwerpen waarin ze geen expertise hebben."

De man, die sinds 2007 griepcommissaris is, liet zich al vaker horen over politieke thema's. Zo onder meer in deze krant, in november vorig jaar. Hij liet toen weten dat de manier waarop ons land met de verhoogde terreurdreiging omging, te hitsig en te beangstigend was. "Mochten we een griep- of eboladreiging - beide dodelijker dan terreur - te lijf gaan met zulke maatregelen, dan zou het compleet uit de hand lopen", zo schreef hij.

Het opiniestuk, over de terreurdreiging, was niet zijn debuut. Zijn eerste stuk herinnert Van Ranst zich nog glashelder. Het was in de zomer van 2014 toen hij een foto zag van kinderen die op het strand van Gaza tijdens het spelen door het Israëlische leger waren doodgeschoten. "Ik was een jonge vader toen, en dat beeld bleef mij bij. Het viel mij op hoe lauw de politiek reageerde. Alsof die schietpartij iets gewoons was."

Van Ranst wilde het toen bij één opiniestuk in één krant houden. "Maar toen bleek dat ik wel heel veel gevoelens had losgeweekt. Er waren zelfs critici die mijn werkgevers van twintig jaar geleden contacteerde om hen in te lichten over mijn uitspraken. Die reacties hebben mij alleen maar strijdvaardiger gemaakt." Er volgden nog meer stukken, over de "Gazacaust", over "het historische krediet dat Israël heeft opgebruikt", over "het boycotten van de Israëlische academische instellingen".

Olifantenhuid

Volgens hem is dat engagement, dat activisme niets nieuws. "Mijn omgeving weet dat het bij mij hoort. Alleen is het, door sociale media, nu ook velen anderen duidelijk geworden."

De olifantenhuid die hierbij van pas komt, die kweekte hij eerder al, als griepcommissaris nota bene. "Toen ik in 2009 maandenlang in de media was, vanwege de Mexicaanse griep, kreeg ik ook veel vuils naar mijn hoofd geslingerd." Typisch Vlaams, noemt hij dat. "Dit blijft een plek waar je je hoofd niet te ver boven het maaiveld mag uitsteken."