column
Gratis internet! In heel Europa! Nu hebben we het en willen we het niet
Eigenlijk was het natuurlijk superlief van Neelie Kroes, maar toch zat ik deze week met een vriend en een vriendin op een terras en overpeinsden we zeker een halfuur hoe we op vakantie geen gebruik zouden maken van het gratis internet.
Het gratis internet! In heel Europa! Wat een heilige graal dat toch vele jaren is geweest. Het levenswerk van Neelie Kroes, haar hele ziel en zaligheid heeft ze erin gelegd, en nu hebben we het en nu willen we het niet.
"Ik denk dat ik echt maar één keer per dag mijn mail ga checken", zei de vriend. "Ik ga hem helemaal niet checken", zei de vriendin. "Ik... ook maar één keer per dag", zei ik.
We keken elkaar aan en probeerden te peilen of de anderen logen of de waarheid spraken. "Ik wist het toen niet, maar ik was altijd zo gelukkig als ik ergens geen bereik had", zei ik. De anderen knikten instemmend. Dan kon het tenminste niet. Dan kon je niet geheel gratis en onbeperkt elke vrije seconde, tijdens het wachten bij de douche, na bedtijd van de kinderen, liggend op het strand, de internetrondjes maken langs mail, nieuws en Instagram die je thuis ook al elke dag honderd keer maakte.
Ja, ooit - vorige zomer - hadden we geen gratis Europees internet, en op veel plekken ook geen wifi. Of Franse wifi, of Italiaanse wifi, of Spaanse wifi. En dat is echt een heel ander soort wifi dan gewone wifi. Die ligt eruit tijdens de siësta en na zonsondergang, of je moet de eigenaar van je gîte vragen om de code en die geeft hij je pas na drie dagen, en dan is de code 3gdiiK9nwbiddgy OO!!/j:yohoo, maar je weet niet of die o's nou nullen zijn want verbinding maken lukt nog steeds niet, maar je durft hem niks meer te vragen, want hij is een Fransman, en die hebben geen geduld voor Nederlandse vrouwen die onzeker iets komen mummelen over Ehm... Ceci c'est un zéro?
Dus: geen 3G, geen 4G, geen wifi. Vaak alleen op het afbrokkelende stenen muurtje naast de receptie van de camping en daar zaten dag en nacht minstens veertien tieners op een rij manisch te whatsappen met het thuisfront. En daar ging je niet tussen zitten.
Een mens weet niet wat hij niet had tot hij het ineens krijgt en het niet blijkt te willen hebben: het vooruitzicht van volop internet op vakantie spreekt mij helemaal niet meer aan. Ik wil gedwongen zijn om saai naar de zee te staren zonder afgeleid te worden door mijn telefoon.
"Ik denk dat ik m'n telefoon soms gewoon ook helemaal ga uitzetten", zei ik.
Mijn vrienden keken me aan.
We geloofden mij alledrie niet.
