Goed nieuws voor honden uit Knokke!

Goed nieuws uit Knokke! Honden mogen sinds kort weer 's avonds, 's nachts en 's morgens op het strand. Minder goed nieuws uit Knokke: hondenliefhebbers moeten van burgemeester Leopold Lippens voortaan met een zandschepje aan de slag, wanneer hun harige Tanguy of Grégory op het strand een plas heeft gemaakt.

Een plas! Leopold toonde het vorige week zelf met graagte voor, hoe men vakkundig een scheut urine, vermengd met doorweekt zand, in een plastic zakje laat glijden, bij middel van een metalen schopje, dat hij ten andere misschien nog gratis ter beschikking zou stellen ten behoeve van de uitlaatvrienden. Hij wist het nog niet zeker. "Voor onze kinderen," verklaarde hij vervolgens glunderend, alsof hij het ei van Columbus in zijn handen hield. "Ik hou van honden," legde hij uit, "maar honden die op een aangename manier..."

Helaas bleef de digitale kijkdoos op dat moment een seconde hangen, zodat wij zelf moesten uitvogelen wat Leopold dan wel bedoelde. "Urineren?", zo klonk het hier in koor, vermits het toch daarover ging, over de beteugeling van de viervoetige wildplasser. Stel u voor: misschien konden zijn eigen honden op een "aangename manier urineren" en waren ze wel getraind in het plassen in een bokaaltje, moderner nog, in een plas-tuit, zodat de graaf hun golden shower meteen richting riolering kon mikken.

Of misschien renden zijn honden rond met een luier, of met een blaaskatheter en een stomazakje! Leopold lijkt mij inventief genoeg om zijn kleinkinderen koste wat het kost te vrijwaren van alle viezigheid, wanneer ze een koekje bakken van Knoks zand. Bewonderenswaardig toch, Leopolds liefde voor de kindertjes.

Aan de andere kant: wanneer is men zeker dat men de lozing zonder restanten heeft verwijderd? Stel dat de blaas van de hond die ochtend onder hevige druk staat, en dat het er niet zomaar uitdruppelt, dan zal de plas al gauw dieper zinken. Stel dat het niet in de diepte vloeit maar in de breedte. Een reu plast bovendien schuinweg, bij voorkeur tegen een toefje helmgras of een plastic zeil.

Wanneer Leopold zijn plan waterdicht wil maken, dan moeten hondenbaasjes mijns inziens ook met een dweil, gedrenkt in Dettol, of met vochtige doekjes aan de slag - stel dat de kinderen zich nestelen aan een plastic windscherm waartegen een halve dag tevoren Tanguy heeft gezeikt.

Welnu, beste lezer, als ik een hond had: ik zou er niet van kunnen slapen. Men kan zich ten andere ook afvragen waar al dat zand zo naartoe zal gaan, verdeeld over honderden plastic zakjes, een paar keer per etmaal, driehonderd vijfenzestig avonden, nachten en ochtenden per jaar, ijverig verwijderd door al die hondenliefhebbers die liever een kubieke decimeter meer wegscheppen dan het risico te lopen dat er wat pis aan de handjes van hun kleinkinderen zal blijven hangen. Het hele strand zal binnen de kortste keren migreren naar de verbrandingsoven.

Straks ligt Knokke Plage lager dan het zeeniveau en moet men zand aanvoeren uit Westende, alwaar men het misschien niet zo nauw neemt met hondenpipi. Of uit de Sahara, waar de kamelen nog steeds vrijelijk hun behoefte kunnen doen. Ach ja, zo lang er geen sprake is van een nijpend zandtekort stelt er zich hoegenaamd geen probleem, toch? De pis, zo zegt Lippens, mag gewoon met zand en zak in de publieke vuilnisbak. Leo's liefde voor de natuur is altijd een beetje aan de pragmatische kant geweest. "We geven aan de natuur terug wat aan de natuur toebehoort," verklaarde hij in 2004 nog, toen hij het oude zwembad aan het Zwin tegen de vlakte zag gaan voor twee nieuwe appartementsblokjes. De natuur is voor Leo dus een wijd begrip.

Wat de rest van de fauna betreft: meeuwen en kluten mogen voorlopig nog altijd lustig schijtend het strand overvliegen. Tot de graaf ook daar vast een stokje voor zal steken. Want in Knokke loost men niet.