Girls on film

"There are some things you can't cover up with lipstick and powder." Dat zong de in mijn ogen steeds maar groter wordende Elvis Costello al aan het eind van de jaren 70 in zijn innig mooi en oorspronkelijk aan Dave Edmunds geschonken lied 'Girls' Talk'.

En gelijk had hij.

Er zijn inderdaad bepaalde dingen in dit leven die je zelfs niet met cosmetica kunt wegwerken, en talent is er daar één van.

"Talent heb je of heb je niet", zei een van mijn leraars aan de kunstschool op dagelijkse basis, maar een andere en veel wijzere prof voegde daar dan weer systematisch aan toe: "Talent is een gegeven, maar waar het echt om gaat is wat je daarmee doet." En gelijk had hij. Eveneens.

Gedurende de 29 jaren waarin ik zelf les gaf, heb ik in de diverse auditoria, klaslokalen, filmstudio's en montagecellen waar ik mijn kunstjes verkocht bijzonder veel talent zien passeren. Mensen met een vaak ontroerende ziel en tevens ware passie om iets moois te vertellen aan de wereld. Tegelijk beschikten ze in de meeste gevallen ook over ook het juiste hart en een stel goed geschapen hersenen om datgene wat op hun lever lag ook nog daadwerkelijk verteld te krijgen.

Veel van die oud-studenten zitten nu bij de film of de tv, anderen vonden hun weg in het theater, in artdirection, de wondere wereld van de opera of de blitse bureaus waar reclame wordt verzonnen.

Nog anderen maken sterk beeldend werk dat je in de beste musea van de wereld aantreft of in de betere kunstgalerieën van de boeiendste steden. Een paar van hen zijn bekend geworden, bijna beroemd zelfs, maar de meesten onder hen verrichten meer dan verdienstelijk werk achter de zogeheten schermen van vaak voortreffelijke tv-programma's, ze werken bij de beste film- en tv-productiehuizen, ze behoren tot de wereldtop als cameraman, monteur of ze schrijven gewoon van thuis uit, achter hun computer, geweldige scenario's voor de boeiende en bloeiende wereld van de fictie die bedoeld is voor het grote of niet eens meer zo kleine scherm.

En wat bedoel ik met die 'lipstick and powder' dan?

Dat veel van hen schuchtere maar mooie meisjes waren toen ze de school in de jaren 80 en 90 binnenwandelden, maar nu rijpe en mooie vrouwen geworden zijn. Grote meisjes die hun vak kennen, en daarom ook links en rechts gelauwerd worden.

U kent die dames trouwens ook.

Patrice Toye, Fien Troch, Dorothée Van Den Berghe, eigenzinnige film auteurs. U kent ondertussen ook Kaat Beels en Nathalie Basteyns, de twee regisseuses van de succesvolle en erg gewaarde en vaak bekroonde Caviar-serie Clan. U kent ook het werk van Annick Bongers (Man bijt hond, De school van Lukaku, De bende Haemers).

U kent de portretten van Guy Verhofstadt en dEUS die Sarah De Bisschop voor Canvas maakte. En u zou de 'gebreide' animatiefilms van Emma De Swaef, de schijnbaar rustige kortfilms en reportages van Isabelle Tollenaere, de documentaires van Sofie Benoot en de experimentele films of installaties van Anouk De Clercq ook dringend eens moeten leren kennen.

Verbazende vrouwen allemaal, die destijds al met heel veel talent door de poorten van de Sint-Lukas Hogeschool in Schaarbeek binnenkwamen om er vier jaar later met nog veel meer talent en veel vakkennis, en hopelijk ook een beetje beroepsethiek, weer buiten te stappen, de wijde wereld in.

Vreemd toch dat je dan soms nog ergens moet horen of lezen dat vrouwen geen kansen krijgen in de media. Wat een manifeste onwaarheid is als je nagaat hoeveel dames, helemaal terecht overigens, een sleutelrol spelen bij omroepen, mediafondsen of productiehuizen.

En ja, vrouwen produceren soms ook bagger. En dat is pas rustgevend. Want vrouwen zijn mensen en alleen al daarom zou je moeten proberen hen graag te zien. En als dat niet mogelijk blijkt, kun je er altijd nog een koffie mee gaan drinken.

Wanneer ik dat een vrouw beleefd voorstel, gaan ze vaak op de vraag in, maar zodra we gezeten zijn bestellen die kiekens toch altijd een of andere slappe soort thee.

En nog iets over vrouwen: vorige week kwam ik er een wat lang en lelijk uitgevallen exemplaar van tegen, op de hoek van mijn straat. Ze had iets bijzonder 'Ukkels' over zich, een kenmerk waar ik in principe niet zo goed tegen kan. Ze stelde me bovendien op nogal brutale toon en zonder enige voorafgaande 'bonjour' of 'pardon' en met iets te luide stem de volgende vraag: "Elle s'appelle comment, cette rue?" Ik antwoordde, met de glimlach: "La Rue Antoine Dansaertstraat, Madame."

"Ce n'est pas vrai" zei ze streng, een beetje zoals een verzuurde schooljuffrouw dat zou doen, wat ze wellicht ook was. "Si, si. Je le sais parce que j'habite ici depuis 33 ans", voegde ik er nog aan toe.

"Ce n'est pas vrai", herhaalde ze geïrriteerd en eer ik écht kwaad kon worden nam ze me bij de hand, iets wat ik van te lange en te lelijke vrouwen slecht kan hebben, en toen trok ze me tot bij de winkel van de apotheker, die de hoek maakt met de Visverkopersstraat.

Ze wees naar boven en zei toen: "Regardez, il y a un autre nom, là." Ik deed alsof ik niet keek maar ik keek toch en wat zag ik daar een paar meter boven mijn hoofd hangen?

Een wit straatnaambord in email waarop volkomen tweetalig en in quasi-officiële lettrage te lezen stond: 'Rue Bob et Bobette/Suske en Wiskestraat'.

Ik zette fluitend mijn weg voort en had algauw de melodie van 'Ik hou van alle vrouwen' (Jacobus Hendrikus Speenhoff, 1869-1945) te pakken, en ik was het ook volkomen eens met de inhoud van dat lied, dat ik trouwens vooral kende via de versie van de voormalige folkgroep Rum.

Al was er die dag alvast één vrouw van wie ik helemaal niet hield.

Ik stapte een koffiebar binnen en hoopte dat Kaat Beels en Nathalie Basteyns daar zouden zitten. Of Suske en Wiske.