Georgië niet langer groggy

Georgia on my mind? Vooralsnog niet bij 99,99% van de Belgische wijndrinkers, die dit Kaukasusland eerder kennen om zijn moeilijk democratiseringsproces, dan om zijn kwaliteitswijnen. Maar met mondjesmaat komt daar nu toch verandering in.

Georgië mag dan misschien een vrij klein land zijn -waarvan dan nog eens eenderde door het Kaukasusgebergte wordt ingepalmd- maar de Georgiërs zijn werkelijk apetrots op hun wijnproductie. Ze beschouwen hun regio immers als de bakermat van alle Europese wijn omdat archeologen er wijnsporen vonden van zo'n 8000 jaar oud en omdat de vitis vinifera-druivensoorten -zeg maar: de nobele druivenfamilie- uit deze regio stamt. Ze wijzen ook graag op hun troeven, zoals het gevarieerde klimaat, de al even bonte afwisseling qua terroirs en bodemtypes (van alluviaal tot rotsig) en de op papier ideale ligging (41°07-45°35 noord en 40°05-46°44 oost) voor de wijnbouw.

Bovendien heeft het land een portfolio van maar liefst 500 druivensoorten, waarvan er zelfs 400 in aparte kwekerijen worden beschermd tegen uitroeiing. Nochtans worden er maar een dertigtal variëteiten effectief gebruikt door de lokale wijnindustrie. Die probeert tegen een hoog tempo de rest van Europa kwalitatief bij te benen, onder andere door een opgepoetste wijnwetgeving.

Eén van de pijlers van deze Georgische wijnreglementering is het moderne, door Duitsland gefinancierde controlelaboratorium in Tbilisi, waar onder andere van elke geëxporteerde wijnlading bewijsmonsters worden bijgehouden. Steeds meer wijnbouwers die lonken naar de export, stappen af van de traditionele vinificatie en bewaring in de aardewerken Kvevris-kruiken waarin de wijn -verstopt onder aarde!- eigenlijk aan zijn lot wordt overgelaten. Roestvrijstalen gistkuipen en eiken vaten winnen stilaan terrein.

Maar voor u nu halleluja begint te roepen: de voorbije jaren kende de Georgische wijnindustrie ook zijn portie tegenslag en horror. In 2006 bijvoorbeeld, begon Rusland met zijn economische boycot van onder andere de Georgische wijn, als middel om deze voormalige Sovjetrepubliek weer in de pas te doen lopen. Russische gezondheidsambtenaren blokkeerden de import van Georgische wijn omdat er naar verluidt gezondheidsbedreigende niveaus zware metalen en pesticiden in waren ontdekt. Een economische ramp, want nagenoeg de helft van alle wijn die in Rusland werd geconsumeerd droeg tot dan immers een Georgisch (of Moldavisch) etiket, en maar liefst 80 procent van de Georgische wijnexport stroomde toen naar Vadertje Rusland. Ondertussen leven beide buren nog altijd op gespannen voet, maar misschien is het op termijn wel een zegen dat de Georgische wijnbouwers niet langer vanzelfsprekend en exclusief voor hun noorderburen produceren. Nu zoeken ze noodgedwongen naar exportalternatieven en krikken ze meteen ook hun kwaliteit versneld op. Rusland aanvaardde probleemloos alle bulk en rommel -als het product maar voldoende alcohol bevatte. De westerse consument is echter veel kritischer.

Dat het de voorbije decennia ook fout zat -en nog vaak zit- met de flessenkwaliteit, is een feit. Veel Georgische wijnen die we tot nu toe in ons glas kregen, bleken zurig, geoxideerd, fruitarm, houterig, stofferig of gemaderiseerd. We staan zeker niet alleen met deze kritiek, want ook het FAO, de Food and Agriculture Organisation van de Verenigde Naties, concludeerde een paar jaar geleden in een rapport dat 9 op de 10 in Georgië geproduceerde flessen die toen richting buitenland vertrokken, frauduleus en namaak waren. Vaak ging het om een alcoholische cocktail van allerlei dubieuze distillaten en artificiële kleur- en smaakstoffen, waarop dan om het even welke appellation werd gekleefd.

Maar daarin lijkt eindelijk een kentering te komen. Nu Georgië voor zijn wijnbouw niet langer afhankelijk is van de financiële navelstreng met Rusland, zien we de eerste Georgische cru's internationaal scoren. Zo haalden wijnen uit de Telliani Valley medailles tijdens de Mondial du Vin en drong, voor het eerst in 20 edities, zelfs een Georgische rode door tot mijn wijnkoopgids 2008, als oscarwijn, nota bene. Dat we in België kunnen profiteren van deze geleidelijke Georgische wijnrenaissance, valt helemaal op conto te schrijven van de hyperenthousiaste, met een sympathiek accent vlot Nederlands sprekende Gulnara Managadze. Wij kregen haar hele assortiment op tafel. En we waren aangenaam verrast. Twee pluspunten bij voorbaat. Eén: de prijzen blijven mals, want de meerderheid van alle geproefde flessen schommelt tussen 9 en 11 euro. En twee: eindelijk konden we nog eens 'nieuwe' druivenrassen te proeven, want hoe vaak hebt u al Tsolikouri, Saperavi, Mujuretuli of Alexandrouli in uw glas ontvangen? n

De witte halfzoete Tvishi 2005, met nauwelijks 11% alcohol en eindproduct van de Tsolikauri-druif, oogt intens strogeel, spiegelglas mooi, heeft geurimpressies van anijs, honingraat en boenwas, maar smaakt oubollig naar perensiroop. Ook de rode halfzoete versies, zoals de Khvanchkara 2004, van handgeplukte Mujuretuli- en Alexandrouli-druiven, smaken naar ons gevoel onevenwichtig, met een groene kruidigheid. Ook de droge witte Georgiërs hebben nog een hele weg af te leggen. De Tsinandali 2004 (12,5%, met Rkatsiteli- en Mtsuane-druiven als ruggengraat) oogt mediumgeel, traant energiek, maar het boeket wordt kruidig gedomineerd door anijs, met bovendien in de smaak een wat bittere fruittoets. De Teli Oak Fermented 2004 die op Franse eik vergistte en wel 13% alcohol haalt, staat structureel een stuk sterker. Qua kleur diepgeel, met daarna een ledergeur en impressies van kerkbanken, maar wel vet en vanillerijk in de mond, met gedroogde abrikozen, maar net iets té oud qua fruitstructuur. Geen wonder dat de twee meest recente oogsten het best scoren: de Teluri 2005 blijkt intens strogeel, glanst heerlijk, geurt naar jong en floraal wit fruit met appelbloesem. Ook in de mond voldoende fris, met witte perzik en een droge, lichtjes bittere finish. De Tsolikouri 2005 tenslotte straalt strogeel, bezit een geelfruitige snoepneus en Doyenne-peerimpressies qua smaak, maar ook goede zuren en een minerale toets. Dit is de weg die in wit (droog) verder dient te worden bewandeld. Over naar rood dan. De Teluri 2005 oogt transparant mediumrobijnrood. Noterige geurstart met gedroogde kersen. Rijpe griottes in de mond, soepel en breed, met milde tannines. Niet groots, maar een acceptabele, foutvrije landwijn met goede fraîcheur. De Saperavi 2004 scoort stukken sterker: een moderne wijn, gestoofde blauwe en rode pruimen aan de neus, lichtjes tabacé. Pruimencompote qua smaak, vrij fruitvet, met een hart van rode en zwarte kersen, sappig en voldoende fris. Kruidige, peperige afdronk. Winnaar op punten is evenwel de Napareuli 2004. Donkerrobijnrood, gulzig tranend en propvol bosvruchten, cassis en zoethout, behoorlijk vlezig, maar vooral sappig met rodevruchtencoulis en chocolaté finale. Ook de Mukuzani 2004, de zilveren medaille op de Challenge International du Vin, is leuk. Nog verrassend dieprode kleurspiegel, briljant, met boeket van gestoofde rode pruimen, een noterige eiktoets en animale impressies. Flinke body van tannines. De Telliani 2004 Cabernet Sauvignon traant energiek, geurt naar hout en geroosterde amandelen plus gedroogd rood pitfruit. In de mond vooral gestoofde krieken, goede zuren, maar misschien wat simplistisch en boers voor zijn 12,5 euro. De Saperavi 2005 unfiltered oak tenslotte, niet toevallig met 13% alcohol, illustreert het te volgen traject: intens robijnrood, met lange tranen, een neus van rijpe zwarte en blauwe pruimen, mineralen en geroosterde koffiebonen. Kortom, of de Georgiërs het nu graag lezen of niet, voor mij is hun (wijn)toekomst rood gekleurd. n

INFO N&G Wijnen, Breidelstraat, 4 , 8400 Oostende, 059/ 50.05.07,

Gulie@euphonynet.be, www.gulie.be