Geen sluiting, toch veel minder volk voor eventsector: ‘Dit is al de derde keer dat ik mijn agenda zie leeglopen’

Het regende de voorbije dagen annulaties binnen de eventsector, en dan moesten de restricties van het Overlegcomité eigenlijk nog komen. Sneltests aan de inkom, dansen met mondmaskers, het kan op weinig bijval rekenen. ‘Ambetant voor bezoekers of onhaalbaar voor organisatoren.’

“Twee weken geleden voelde ik al een zekere onrust bij mijn klanten”, vertelt Marijn Broeckaert (39), die met zijn bedrijf Splendit een grote leverancier is in licht- en geluidsinstallaties. “Zeker de grote bedrijven nemen voor hun events massaal de vlucht vooruit. Niet omwille van wat wel of niet mag, eerder omdat ze zich geen negatieve aandacht kunnen permitteren.” Hij is er gelaten in geworden, zegt hij, als er weer een annulatie binnenloopt. “Waarom boeit me zelfs niet. Klik, geregeld, zo gaat het tegenwoordig. Dit is al de derde keer dat ik mijn agenda zie leeglopen, ik kan me er niet dik meer in maken.”

Bel een willekeurig eventbureau, technisch leverancier, cateraar of locatieverhuurder op en je hoort quasi hetzelfde verhaal. Als minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) een week geleden stelt dat we onmiddellijk “op de rem” moeten gaan staan, heeft dat een “instant reactie”, zegt Bruno Schaubroeck van belangenorganisatie Event Confederation. “De mailboxen lopen over met vragen, standhouders op beurzen worden nerveus, de ticketverkoop van concerten staat stil. En dat op een moment dat er in feite nog niks beslist is.”

Het is een vreemde situatie waar de brede eventsector in verzeild is geraakt. Iedereen wil te allen prijze vermijden dat ze in een soort grijze zone verzeild raken, waarbij events in theorie kunnen doorgaan maar waarbij het publiek wegblijft of de organisatie niet rendabel is door allerlei restricties. In de binnenruimte is het de coronapas (CST) én een mondmasker, of – het nachtleven heeft die keuze – de coronapas en een sneltest aan de ingang.

No-shows

Een snel opgezette bevraging door Event Confederation, met 55 respondenten binnen de sector, geeft een indruk van de impact van deze vierde golf tot nu toe. Tot eind dit jaar is al een kwart van de geboekte projecten aangetast (13 procent geannuleerd en 12 procent verplaatst), voor het eerste kwartaal van 2022 is ook al ongeveer een op de tien projecten definitief afgezegd. “Voor de komende twee weken zag ik zes events in rook opgaan, en daarmee 150.000 euro omzet”, zegt Broeckaert. Gemiddeld zou het volgens de enquête zelfs om 250.000 euro omzet gaan.

In meer dan de helft van de gevallen gaat het om bedrijfsevents. “Tot en met januari hebben bijna alle bedrijven geannuleerd of verplaatst, niemand wil dat risico nog nemen”, zegt Nele Gommers van Kachet, dat meerdere eventlocaties in Limburg verhuurt. Waar vroeger vooral sales en marketing over zo’n event ging, bemoeit nu ook de CEO of preventiedienst zich om een spagaat te vermijden: verwachten dat je werknemers telewerken en tegelijk een feestje bouwen, lijkt onverzoenbaar.

De vraag is natuurlijk: zullen de evenementen die wel nog mogen doorgaan, vollopen? Het aantal no-shows – mensen met een ticket die niet komen opdagen – was al gevoelig gestegen, zo tonen de cijfers van Event Confederation. Van gemiddeld 10 naar 16 procent, met zelfs pieken tot 30 procent op bijvoorbeeld het voorbije Schlagerfestival in Hasselt.

“Het aantal verkochte tickets doet soms vermoeden dat je voor een volle zaal speelt, maar dan blijkt er ter plekke helemaal niet zo veel volk”, merkt Ufuk Demir, dj en booker. “Een deel mensen haakt nu al af, door quarantaine of omdat ze simpelweg niet meer durven.” Extra restricties zullen die tendens niet keren.

Artiesten krijgt Demir op dit moment aan de straatstenen niet kwijt, ‘even afwachten’ is in elke club of discotheek het devies. Kim Vlaminck van eventbureau Lucky Lemon zegt: “Voor december en oudejaar is de angst sowieso al aangewakkerd, de ticketverkoop ligt helemaal op zijn gat.”

Steunmaatregelen

Is er boosheid? Zeker. De virologen, de regering, de media, allen krijgen ze weleens een vieze blik over de paniek die ze al dan niet terecht zaaien. Veel opvallender is echter het moegestreden cynisme, de zwarte gal, de ‘weeral’ die met klemtonen wordt uitgesproken.

“Ik moet mezelf bijeenrapen om nog iets van werk gedaan te krijgen. Ik ben nochtans graag een gelukkig mens, maar ik weet gewoon niet meer waar ik mijn energie moet halen”, zegt Gerald Claeys van de Gentse club Charlatan. Alleen al het vooruitzicht op verstrengingen heeft de veer gebroken, zo lijkt het. ‘De eerste sector die gesloten werd, en als laatste weer open’, de vorige lockdown resoneert nog steeds. “Pas sinds oktober draaien wij weer op volle toeren. In die korte tijd hebben we onze schulden afgebouwd, geen reserves opgebouwd”, zegt Claeys.

Veel ondernemers in nightlife en events zitten op dat vlak in hetzelfde schuitje. Een onderbenutte zaal is niet erg rendabel, maar daar voelen ze zich wel toe gedwongen. “Een maand dicht, zoals in Nederland, dat durven ze niet. Want dan zijn ze verplicht om de geldkraan open te draaien”, zegt Michiel Goedertier van La Roy, een bedrijf in licht en geluid. “Liever maken ze het gewoon ambetant voor bezoekers of onhaalbaar voor organisatoren.”

Geen steun meer

Behalve de technische werkloosheid zijn steunmaatregelen zo goed als weggevallen. Voor het Vlaams Beschermingsmechanisme 10, een aanvraagprocedure die deze week afliep bij het Vlaams Agentschap Innoveren & Ondernemen Vlaio en omzetverlies in de zomer moet compenseren, komen 917 dossiers in aanmerking. Een peulschil in vergelijking met de vorige ronde, die ruim 20.000 dossiers behandelde.

“Sowieso waren de steunmaatregelen binnen de eventsector al een lachertje”, zegt Marijn Broeckaert, die stelt dat de brede waaier aan spelers nooit naar waarde is geschat. “Ik heb in 2020 een omzetverlies van 2 miljoen euro geleden, daar tegenover stond 40.000 euro steun. Minder dan de pitazaak hier om de hoek.” Evident is die oefening natuurlijk niet. Voor elk festival dat onder de strengste loep gelegd, zijn er nichebeurzen die de komende weken wellicht vlotjes kunnen doorgaan.

Tot nog toe lijkt een golf aan faillissementen alvast vermeden. Aan goesting en vraag ontbreekt het bovendien niet, het orderboek van feestzaal Oude Vismijn is al tot eind 2024 gevuld. Alleen heet het probleem op korte termijn cashflow. “Er is bij niemand marge, de spaarpotjes zijn op, dat voel je overal”, zegt Kim Vlaminck, die erop wijst dat de sector sowieso al veel extra kosten maakt. Er zijn bijkomende aanwervingen gebeurd om CST-tickets aan de inkom te scannen en er werd geïnvesteeerd in ventilatie en CO₂-meters.

Ook Jens Grieten van technotempel Kompass Klub, onlangs heropend aan de Vynckier-site, drukt erop dat het totaalplaatje werkbaar moet blijven. “Sneltests aan de inkom, dat ze dat eigenlijk durven voorstellen. Wij kunnen toch geen 2.000 mensen even een kwartiertje op straat laten wachten?” Claeys ziet dat er in Berlijn teststraten zijn die het nachtleven ondersteunen, gefaciliteeerd door de overheid. “Het kan toch niet dat we alles zelf moeten doen?”

Zonnepanelen leggen

Grieten is niet de enige die liever zou zien dat vaccinatie verplicht wordt, naast de boosterprikken die nu gepland staan. Hoewel zo’n ingreep sowieso te laat lijkt te komen om de huidige golf in te dammen, is het ook een gevoelskwestie. Claeys: “Ik word nu soms al voor fasco of nazi uitgemaakt, omdat ik mensen aan de deur moet weigeren. Wij willen voor verstrooiing zorgen, niet voor nog meer polarisatie.”

De hele situatie maakt de sector alvast geen magneet op de arbeidsmarkt. Volgens Bruno Schaubroeck zijn het voorbije anderhalf jaar sowieso al veel mensen weggelokt, omdat “zonnepanelen leggen” nu eenmaal aantrekkelijker is dan op technische werkloosheid staan. De voorbije weken was het sleuren om voldoende nieuwe krachten te vinden, om de grote drukte aan te kunnen. “Die mensen dreigen we nu opnieuw weg te jagen.”

Die vrees is niet onterecht. Ufuk Demir, die in bijberoep actief is, geeft aan dat hij “totaal gedemotiveerd” is. “Komt het ooit nog wel goed met onze sector? Mentaal is die onzekerheid zo uitputtend, in die mate dat ik mezelf de vraag stel: is dit nog wel iets dat ik wil blijven doen?”