GAS-boetes (1)
Wat ben ik blij dat ik (al een tijdje) niet meer minderjarig ben en dat ik een jonge, niet-zure 50-plusser ben. Gasboetes vanaf 14 jaar, niet drinken, niet roken, niet spelen, niet naar de disco (pas vanaf 21 jaar), verschillende regels per gemeente. Volwassen kinderen blijven thuis bij mama en papa hangen tot ze 30+ zijn...
Wie kan nog volgen?
Er wordt voor veel minder erge zaken naar anti-depressiva gegrepen.
Een nuttige suggestie: een app die ons laat weten waar welke regels gelden, waar we te jong voor zijn en waar we te oud voor zijn, De smiley moet weer op ons gezicht komen. :-)
Danny Roelens, Brussel
GAS-boetes (2)
Net gelezen: verkeersongevallen zijn de belangrijkste doodsoorzaak bij jongeren tussen 12 en 25 jaar. En proffen, politici en malcontenten zitten hun hoofd te breken over hoe ze hen gaan straffen als ze wat veel lawaai maken of geen 'zinnige' tijdsbesteding aanvatten.
Man, man, toch. Sommigen moeten dringend hun prioriteiten eens op een rijtje krijgen.
't Zijn niet elke week gemeenteraadsverkiezingen, zeker?
Jef Prinsen, via de website
GAS-boetes (3)
GAS hoeft inderdaad geen bot instrument te zijn, maar wat Elke Devroe (DM 5/10) precies ontgaat is dat instrumenten worden gebruikt door mensen. Je kunt dus zo ook een bijl geen moordwapen noemen. Maar een houthakker zal een bijl gebruiken waarvoor hij dient: hout klieven. Een moordenaar zal hem gebruiken voor een moord. Kortom: er is geen controle op hoe het GAS- instrument wordt gebruikt. Daar knelt het schoentje en is er te veel ruimte voor willekeur.
Michiels Frederik, via de website
Vennootschaps-belasting voor intercommunales
Naar aanleiding van het artikel over de plannen van de federale regering om intercommunales vennootschapsbelasting te laten betalen op de door hen gegenereerde winsten, (DM 5/10) zou ik willen zeggen dat dit de logica zelve is. De grond van de zaak is dat ondernemingen, privaat of publiek, die commerciële activiteiten ontplooien en hierdoor winst maken, hierop worden belast. De geest en het principe achter intercommunales was dat gemeenten gingen samenwerken voor het leveren van bepaalde (gemeentelijke) dienstverlening aan hun burgers. Door te gaan samenwerken zou men immers kunnen genieten van schaalvoordelen, wat de efficiëntie ten goede komt, kostenbesparend is en dus goed is voor de burger. Normaliter zouden intercommunales voor het aanbieden van die diensten een kostendekkende vergoeding moeten aanrekenen en dus geen winst maken, ofwel moet hun werking gefinancierd worden door de deelnemende gemeenten die dat betalen uit hun algemene middelen, namelijk de belastingen die ze innen. Dit zou echter ook impliceren dat de intercommunale geen winst zou maken, en dus ook geen dividenden zou kunnen uitkeren aan de deelnemende gemeenten. Wat nu echter gebeurt is dat men een prijs aanrekent die hoger is dan die van een kostendekkende vergoeding, en deze prijs dus eigenlijk een verdoken belasting is. Men misbruikt dus de constructie van de intercommunale om winst te maken op het leveren van (gemeentelijke) diensten omdat men wil vermijden dat die gemeenten hun belastingen zouden moeten verhogen. Gemeenten moeten maar consequent zijn: ofwel verhogen ze de belastingen door de nu verdoken belasting (het dividend) zichtbaar te maken, ofwel houden ze vast aan winstgevende intercommunales, maar dan moeten ze, zoals iedere onderneming, belastingen betalen.
Sven De Spiegeleer, Oudenaarde
'Verloren generatie'
In een niet zo ver verleden was een universitaire opleiding slechts voor een kleine minderheid weggelegd. Vandaag lijkt vrijwel iedereen naar de unief te gaan. Bovendien stapelen onze studenten de diploma's op, in de hoop er beter voor te staan op de arbeidsmarkt. Dat deze strategie vaak niet werkt is nochtans niet verwonderlijk. Voor de meeste beroepen maakt het weinig uit wat je precies gestudeerd hebt, maar op welk niveau je dat gedaan hebt. Voor een werkgever is het afgerond hebben van een moeilijke studie immers belangrijker dan de opleiding zelf, want het geeft blijk van toewijding en motivatie, eigenschappen die een bedrijf goed kan gebruiken. Op een krappe arbeidsmarkt leidt dit echter tot een soort diploma-inflatie: hoe meer mensen hogere studies afwerken, hoe minder de behaalde diploma's nog waard zijn. Dan worden het al de extra diploma's die het verschil moeten maken. Als echter iedereen deze piste kiest, creëer je een vicieuze cirkel die niet meer te stoppen is. En dat terwijl vele technische en andere gewone baantjes niet ingevuld raken of naar buitenlandse werknemers gaan.
Francis Wildemeersch, Gent
