Fluisteren als vuurwerk

cd pop & rock

door dirk steenhaut

THE FRAMES HHHHI

For the Birds Plateau Records/Konkurrent

Enkele weken geleden signaleerden we in deze kolommen al een uitstekende live-cd van The Frames. Breadcrumb Trail, voor ons de eerste kennismaking met het gezelschap uit Dublin, deed ons reikhalzend uitzien naar meer, want zanger Glen Hansard en zijn gezellen maken bijzonder intense muziek die ergens tussen folk, rock en lo-fi in bungelt. Welnu, we hebben geluk, want hun vorig jaar verschenen, derde cd For the Birds heeft nu eindelijk ook onze streken bereikt. The Frames lieten zich assisteren door ex-dEUS-gitarist Craig Ward en Steve Albini. Zoiets schept verwachtingen, die ook helemaal worden ingelost. Hansard mijmert voor zich uit zoals alleen Will Oldham en Kurt Wagner dat kunnen. Het resultaat is introspectieve, traag voortschuifelende muziek, met een brede grijns. Passionele fluistersongs als 'Santa Maria' of 'Headlong' zwellen geleidelijk aan, creëren sierlijke spanningsbogen en spatten vervolgens als vuurwerk uit elkaar. In 'Early Bird' gaan de gitaren dan weer onderhuids loos, terwijl viool en banjo een voorzichtige dialoog aangaan. Luisteren is bezwijken.

cd reggae

door dirk steenhaut

GILBERTO GIL HHHII

Kata N'Gan Daya Warner Music

Ode aan een rastaman

Bob Marley is tot op heden nog altijd de enige internationale popster die de derde wereld ooit heeft voortgebracht: een symbool van bevrijding en rebellie, een volksheld die wordt vereerd van Havana tot Peking, van Johannesburg tot Rio de Janeiro. Ook de Braziliaan Gilberto Gil heeft zijn bewondering voor de rastaman nooit onder stoelen of banken gestoken. Zo nam hij ooit al een Portugese vertaling van 'No Woman No Cry' op en speelt hij bijna tijdens ieder concert wel een Marley-cover. Geen wonder dus dat Gil nu een hele cd aan het werk van de beroemde Jamaïcaan heeft gewijd. Daarvoor trok hij zelfs naar de Tuff Gong-studio's in Kingston, waar hij scheep ging met Sly & Robbie, de meest gevraagde ritmesectie uit de reggaemuziek, en de I-Threes, het dameskoortje dat doorgaans ook op de platen van Bob Marley zelf te horen was.

Het resultaat klinkt verrassend goed, maar weinig verrassend: Gilberto Gils stem vertoont dezelfde grofkorreligheid als die van Marley en de muzikanten doen hun uiterste best om als The Wailers te klinken. Alleen: hoe zinvol is zo'n stijloefening als de originele langspelers nog in iedere platenzaak verkrijgbaar zijn? Iets boeiender wordt het als Gil gaat experimenteren met de instrumentatie, een banjo, dwarsfluit of accordeon ten tonele voert en de baião (een ritme uit Pernambuco, bekend van Luiz Gonzaga) door zijn skankvariant heen roert. Niettemin hadden we van iemand als Gilberto Gil een originelere hommage verwacht.