Field Music - 'Commontime': Perfecte pop met wilde wendingen

Complexloze wereldhits schrijven: zou Field Music het niet kunnen of niet willen? Vast het laatste, want ook op album zes scheren de Britse broers Peter en David Brewis weer erg vaak langs de popperfectie. Maar tegelijk verstoren ze hun songs telkens met zulke onverwachte wendingen dat de Ultratop niet meteen plaats moet maken.

Het is natuurlijk om moeilijkheden vragen als je wilt laten horen dat je wild bent van gestileerde jazzrock à la Steely Dan ('Disappointed'), geile funk à la Prince ('The Noisy Days Are Over'), scherpe postpunk à la Wire ('I'm Glad') én poppy vernuft à la XTC ('They Want You to Remember'). Maar als iemand het kan, dan wel deze jongens. "This is as close to perfect as we were wishing for", zingen ze. Spot-on.

Het zorgt voor muziek die alleen in tegenstellingen is te vatten: de songs zitten complex in elkaar, maar klinken eenvoudig.

Oké, na één uur en veertien songs doen de vele details je hoofd haast barsten, maar wie dit jaar meer verfijnde pop hoort, mag het ons komen zeggen. (Memphis Industries)