Er dient zich een Poupehan II aan. ’s Avonds drank en limericks. In de late uren een dansje

Mark Coenen is columnist bij De Morgen.

Afgelopen weekend keken wij in het kader van de actie ‘samen onder een dekentje is altijd beter’ naar The Crown, de duurste kostuumsoap aller tijden. Wordt vertoond op het sinds de concurrentie met Disney nog degoutanter met geld smijtende Netflix. De aftiteling alleen al kostte meer dan het totale budget van De twaalf op Eén. Met de factuur van de schmink maakt Willem Wallyn drie langspeelfilms.

In aflevering drie staat prinses Margaret centraal: zij die, in tegenstelling tot haar introverte zus Elizabeth, maar wat graag koningin was geweest. Maar dat recht kwam de eerstgeborene toe. Haar frustratie daarover maakte haar leven tot een bijzonder luxueuze hel, een pad bezaaid met dronken incidenten en onbetrouwbare fotografen in vele bedden.

In november 1965 ging ze met haar echtgenoot op vakantie naar Amerika, waar ze ook de president ontmoette. Engeland zat in die tijd in economisch zwaar weer en had dringend een overbruggingskrediet nodig. President Lyndon Johnson wilde dat niet, omdat hij vond dat de voor hem veel te linkse eerste minister Harold Wilson hem niet genoeg had gesteund tijdens de Vietnamoorlog.

Eén avondje socializen met Margaret was echter genoeg: de bruut die Johnson was ging overstag. Engeland kreeg de nodige steun, naar verluidt omdat Margaret ‘LBJ’ al dansend rond haar bevallige vinger had gedraaid.

In de serie wordt de zaak aangedikt met drinkgelagen en het charmant debiteren van vulgaire limericks die de onbehouwen Texaan helemaal betoverden. Of hoe persoonlijk contact het haalde van ideologische spelletjes en kleinzerigheid zonder eind.

Vijfenvijftig jaar later zijn we bij ons toe aan zo’n maneuver. 

Gebalk van de Wetstraat

Voor zover men daarover kan oordelen, lijkt de federale zaak muurvast te zitten en hebben de nukken van Vladimir Iljitsj Magnette en Bart De Twijfelaar ertoe geleid dat de mentale ruimte waarin kan worden onderhandeld gekrompen is tot een postzegel.

Binnenkort kunnen ze de uitzendingen van De zevende dag beter op dvd naar het handvol masochisten opsturen dat nog geïnteresseerd is in het egotistische gebalk van de Wetstraat, in plaats van er dure uitzendtijd van de openbare omroep aan te spenderen.

Onverwijld dient er zich een Poupehan II aan. In dat stemmige dorpje bedisselde een select groepje tussen 1982 en 1987 de toekomst van het land. Liever de korte pijn dan de slepende ziekte, dat was hun motto. Wilfried Martens kwam er samen met kabinetschef Fons Verplaetse, vakbondsman Jef Houthuys en bankier Hubert Detremmerie. Ze wandelden op zaterdag en op zondag losten ze de problemen op.

Dat kan nog beter. Wie van de weifelende tenoren van nu heeft een blokhut op de buiten? Zonder Twitter of debatfiches? ’s Avonds drank en limericks. In de late uren een dansje. Voor Driekoningen hebben we een nieuwe regering.