Eline De Munck: ‘Mensen zijn zo bescheiden, soms word ik daar ongemakkelijk van. Je mag vol zijn van jezelf, je moet jezelf graag zien’

Schrijver Marcel Proust beantwoordde ze ooit in een vriendenboekje, nu geeft De Morgen er een eigenzinnige draai aan. Drieëntwintig directe vragen, evenveel openhartige antwoorden. Deze week: Eline De Munck (34), voormalig tv-presentatrice en oprichter van het brillenmerk Odette Lunettes. Wie is zij in het diepst van haar gedachten?

Hoe oud voelt u zich?

“Ik voel mij de leeftijd die ik heb, namelijk 34. Mensen schatten mij heel vaak ouder omdat ik al zoveel gedaan heb in mijn professionele leven. Ik heb ook een oudere man (filmregisseur Michaël Roskam, red.), maar daardoor zal ik me toch altijd relatief jong blijven voelen. Ik vind dat dat een erg leuke synergie teweegbrengt, zo’n leeftijdsverschil.

“Ik vind het trouwens absoluut niet erg om ouder te worden. Ik zou dat oneerbiedig vinden ten opzichte van wat ik allemaal al heb meegemaakt. Elke leeftijd heeft mooie en minder mooie aspecten in zich. In elk geval zolang ik het al heb mogen ervaren. Elke leeftijd heeft zijn eigen uitdagingen en ik wil ook de uitdagingen meemaken van de jaren die nog moeten komen. Je leeftijd is niet zomaar een getal, het staat voor zoveel meer. Het is je geschiedenis. Ik voel mij dus met trots 34.” (lacht)

Wat vindt u een kenmerkende eigenschap van uzelf?

“Doorzettingsvermogen. Ik vind dat niet altijd een positieve eigenschap. Soms wil je ook doorzetten om iets te bewijzen uit koppigheid. Doorzettingsvermogen is de overkoepelende term voor alles wat ik in mij draag. Ik had dat als kind trouwens al. Dat is echt iets wat mij altijd getypeerd heeft.

“Ik kon er bijvoorbeeld niet tegen dat mijn tweelingbroer voor mij reed wanneer we samen naar school fietsten. Dan kwam ik badend in het zweet aan op school, omdat ik absoluut niet wilde afgeven. Ik heb dat altijd gehad, het tegendeel willen bewijzen.

“Toen ik afstudeerde, zei het CLB dat de universiteit niets voor mij was. Toen dacht ik: dat zullen we nog weleens zien! Negatieve impulsen geven mij nog meer kracht dan positieve. Ik heb dan ook het tegendeel bewezen, want ik ben wel geslaagd.

“Ik ben vóór feedback, dat is soms pijnlijk maar constructief. Terwijl kritiek pijnlijk en destructief is. Daar kan ik niet goed mee om.”

Wanneer hebt u het laatst gehuild?

“Ik moest onlangs heel hard huilen omdat iets wat ik had gezegd tegen iemand in het bedrijf (haar brillenmerk Odette Lunettes, red.), verkeerd geïnterpreteerd was of verkeerd geformuleerd door mij. In elk geval, ik ging weg met het gevoel dat ik die persoon een positieve boodschap gegeven had, terwijl die onmiddellijk begon te huilen, waardoor ik helemaal van mijn melk was. Ik begreep niet hoe dat kon. Uiteindelijk bleek het om een misverstand te gaan. Ik had gezegd: des goûts et des couleurs, on ne discute pas. Maar de persoon in kwestie had begrepen: we discussiëren niet, jij luistert naar wat ik zeg. Wat ik niet bedoeld had. Ik bedoelde dat smaak heel persoonlijk is.

“Dat voorval zette mij aan het denken over mijn rol binnen het bedrijf. Hoe kan ik beter mijn best doen om ervoor te zorgen dat wat ik zeg niet meer op een negatieve manier geïnterpreteerd wordt? Want ik wil alleen inspirator zijn.”

Wat drijft u?

“Doorzettingsvermogen, opnieuw. Een hele belangrijke vraag die ik daarbij vaak aan mezelf moet stellen, is wat nu mijn echte drijfveren zijn. Waarom doe ik wat ik doe? Als je niet vanuit de juiste drijfveer handelt, kan het resultaat niet de juiste waarden hebben.

“Jaren geleden ondervond ik dat duurzaamheid en sociaal-maatschappelijk verantwoord ondernemen vooral dure woorden waren zonder inhoud. Wat voor zin heeft het bijvoorbeeld om duurzame stoffen als Tencel of gerecycleerd katoen te gebruiken als aan het einde van het seizoen kleren verkocht worden aan min 80 procent en de overschot daarna op de brandstapel belandt? Dat klopt voor mij totaal niet.

“Voor mij zijn solden of Black Friday marketingconcepten. Een product heeft een bepaalde waarde. Vandaag, tijdens de solden, de helft van de prijs en morgen weer de volle pot. Dat product is niet minder waard, maar er wordt een urgentie gecreëerd bij de consument om nu te kopen, want er valt een deal te doen. Daarom wil ik mijn bedrijf leiden volgens het ‘op is op’-principe. Alles wordt gemaakt in limited edition, en op is op. Anders zou ik mijn eigen kwaliteit devalueren, terwijl ik dat helemaal niet hoef te doen.

“Jonge bedrijven moeten zich op die manier gaan onderscheiden. Wij vinden het heel belangrijk om steeds meer echt naar de kern te gaan. Niet gewoon meedoen met een trend maar echt onderzoeken wat duurzaamheid betekent en hoe je dat op een afdoende manier in je bedrijf kunt implementeren. Dat is mijn drijfveer. Daarnaast is mijn drijfveer liefde. (lacht) Voilà, kort en krachtig.”

Is het leven voor u een cadeau?

“Ja. Niet elke dag en niet op elk moment, maar ja. Een cadeau hoeft ook niet altijd vol toeters en bellen te zitten. Een cadeau kan ook een uitdaging in zich dragen. Als je nooit pijn hebt ervaren, kun je ook de schoonheid niet zien.”

Wat was de moeilijkste periode in uw leven?

“Toen ik 27 was. Veel mensen sterven als ze 27 zijn, daar ben ik voorbij. (lacht) Ik vond dat een moeilijke leeftijd. Dat was een schakeljaar op vele vlakken. Ik heb toen heel veel gehuild. Wat moest ik doen in het leven? Wie was ik eigenlijk? Ik had wel al heel snel door dat ik niet de beste zangeres ben, niet de beste presentatrice, niet de beste actrice...

“Ik ben goed in iets in de markt zetten. Ik heb dat heel lang met mijzelf gedaan als lijdend voorwerp, met lange ij en met korte ei. (lacht) Omdat ik heel jong was toen ik voor televisie begon te werken. Ik was blij met alles wat ik mocht doen, want ik voelde mij een kindje in een snoepwinkel dat van alle snoepjes mocht proeven. Sommige waren heel zoet, sommige bleken achteraf gezien nogal zuur. Ik had totaal geen vat op de perceptie die mensen van mij hadden. Door steeds weer met mijn kop tegen de muur te lopen, begon ik te begrijpen dat er altijd met je afgerekend wordt, wat je ook doet. Een belangrijke les die ik geleerd heb toen ik voor televisie werkte is: people are cruel and brutal.

“In dat jaar heb ik dan ook beslist om ermee te stoppen en ben ik begonnen met Odette Lunettes. Ik wilde niet langer het lijdend voorwerp zijn van al die kritiek en commentaar op mijn persoon. Ik wilde bezig kunnen zijn met iets dat buiten mij om lag.”

Waarover bent u de laatste tijd dieper gaan nadenken?

“Over zwangerschap, over het recht en niet de plicht om een geweldige moeder te zijn. Ik ben 34, dus ik denk uiteraard na over hoe mijn leven zou zijn mocht ik een eigen kind hebben. Ik ben plusmama, maar een eigen kind is mijn verantwoordelijkheid. Ik draag het kind in mij. Het is mijn leven, mijn lijf, mijn keuze, vind ik.

“Ik zie leeftijdsgenoten die kinderen krijgen, dus natuurlijk houdt die vraag mij bezig. Maar ik besef ook dat ik op dit moment niet de moeder zou kunnen zijn die ik wil zijn, omdat ik geen tijd heb om er te zijn voor dat kind. Mijn leven bestaat nu uit werken, lezingen en presentaties geven. Ik wil mij kunnen wijden aan mijn kind. Die keuze is nu nog niet aan de orde. Ik heb nog tijd. Ik voel de klok nog niet tikken. Maar ik vind het wel heel belangrijk dat je als vrouw die keuze kunt maken.

“Ik denk trouwens dat veel vrouwen geen kind willen omdat een kind ook samengaat met een bepaalde toekomst voor hen als moeder. Het is bijna altijd de vrouw die professioneel een stap terugzet. Dat moet veranderen.”

Welke kleine alledaagse dingen kunnen u blij maken?

“De geur van versgebakken brood als ik voorbij de bakker wandel. Mensen die op straat een complimentje geven. Ik kwam daarnet naar hier gewandeld en iemand zei: ‘Wat een mooi pakje.’ Dat maakt je gelukkig. Ik word ook gelukkig van zelf complimentjes te geven. Als iedereen dat eens wat meer zou doen, zou de wereld wat mooier zijn.”

Wat biedt u troost?

“Chocola. (lacht) En een goed gesprek. Eerlijk kunnen zijn biedt mij troost, omdat dat soms moeilijk is. Diplomatie is niets voor mij. Het is goed dat er diplomaten zijn om belangrijke conflicten op te lossen en om de gemoederen te bedaren. Diplomatie is belangrijk, maar ik heb het niet in mij en zal dat ook niet verstoppen. Soms krijg je ook meer krediet door duidelijk te stellen dat je niet diplomatisch bent. Dan weten mensen dat je eerlijk bent, en dat ze zelf dus ook wat eerlijker kunnen zijn. Als je niet diplomatisch hoeft te zijn, gaan de dingen soms gewoon wat sneller vooruit. Ik hou wel van snelheid.” (lacht)

Wat is uw zwakte?

“Mijn ego is mijn zwakte. Ik heb een groot ego. Iedereen die voor televisie werkt of gewerkt heeft, heeft een groot ego. Ik denk soms te hard dat het allemaal volgens mijn wil moet gaan en dat is zeker niet altijd de beste weg.

“Als je echt diplomatisch bent, weet je hoe je mij moet bespelen. (lacht) Dan weet je hoe je om mijn ego heen moet fietsen. Mijn vennoot weet dat. Michaël weet dat ook. Hij wijst mij erop als mijn ego de bovenhand heeft. Ik ben blij met de manier waarop hij mij verrijkt met zijn visie.”

Hoe was uw kindertijd?

“Zeer goed. Ik heb een heel warme kindertijd gehad met ouders die heel bewust voor mij gekozen hebben. Het is een mooi cadeau om gewild te zijn. Mijn ouders hebben hun leven gewijd aan mijn broer en mij, en dat is iets speciaals. Ik heb alles zelf mogen ontdekken. Ik weet nog dat ik op mijn twaalfde kapster wilde worden, dus namen mijn ouders mij mee naar de opendeurdag van de kappersschool om me zelf te laten ontdekken dat dit niet echt iets voor mij was. Ze gaven mij een grote vrijheid om te zoeken naar wat bij mij paste of wie ik kon zijn.

“Dat vroeg wel veel energie, denk ik. Ik kan mij ook niet voorstellen dat er avonden zijn geweest waarop wij niet met ons vieren samen hebben gegeten. Er werd altijd gedacht in functie van het gezin. Wij kregen een heel rijke opvoeding − niet op een materialistische manier, wel inhoudelijk. Als ik ooit een kind zou willen, is dat de manier waarop ik het zou willen doen. Zolang ik dat niet kan bieden, wil ik die keuze niet maken.”

Waar hebt u spijt van?

“Ik geloof niet in spijt. Ik vind spijt, net zoals angst, een heel slechte raadgever. Spijt wil zeggen dat je jezelf tenietdoet, dat je je eigen keuzes niet respecteert. Al die keuzes hebben je gemaakt tot wie je bent. Schuldgevoel is iets wat ik niet ken, omdat ik altijd bewuste keuzes maak. Omdat ik mij engageer voor die keuzes, ongeacht wat de uitkomst ervan is.

“Schuldgevoel is een negatieve, pijnlijke emotie. Wat doe je daarmee? Het geeft je een slecht gevoel, het beknot je in je volgende stappen. Het heeft niets constructiefs in zich. Je faalt pas als je niet uit je fouten leert. Dat wil niet zeggen dat je geen fouten mag maken, hè. Je moet fouten maken, want anders wil dat zeggen dat je stilstaat en stagneren is nergens goed voor. Ga vooruit, ervaar, leer en groei. Toch?” (lacht)

Bent u ooit door het lint gegaan?

“Vaak. (lacht) Maar enkel en alleen bij mensen die ik graag zie en vertrouw. De twee voorbeelden die nu in mijn hoofd opkomen, wil ik liever niet delen. (lacht)

“Ik wist natuurlijk dat ik bij hen kon uitbarsten. Ik wist dat dat niet tot een breuk zou leiden, omdat er warmte is tussen ons. Als iemand ooit bij mij uitbarst, zal ik dat ook omarmen als een vorm van affectie. Een vorm van liefde en kwetsbaarheid. Het durven tonen van: ik kan niet meer, maar ik weet niet hoe ik daarmee moet omgaan, dus ik barst.

“Ik heb geleerd uit die bom. Zij hebben ook geleerd uit die bom. Door het lint gaan is niet eenzijdig, het heeft een oorzaak en een gevolg. En de schuld ligt niet eenzijdig bij jezelf of bij de ander. Vaak is het een gevaarlijke cocktail die al lang aan het borrelen is.

“Wat ik daar vooral uit geleerd heb, is om het niet meer zover te laten komen. Je moet je openstellen voordat de bom barst. Dat is een belangrijke les waar ik met veel positiviteit op terugkijk, omdat het mij echt heeft vooruitgeholpen.”

Wat is uw vroegste herinnering?

“Ik herinner mij dat ik met vriendjes en een van hun mama’s in een musical speelde. Professor Wonderwater heette die voorstelling. Ik weet nog dat ik helemaal gehypnotiseerd was door wat zich voor mijn ogen afspeelde. Toen ze na afloop omriepen dat ze kinderen nodig hadden voor de voorstelling van het jaar daarop en dat die zich beneden konden gaan inschrijven, ben ik er dan ook meteen vanonder gemuisd. Boven stond alles in rep en roer omdat ik verdwenen was. Het jaar nadien heb ik meegespeeld in die musical als zwaaiend schaap. (lacht) Dat was mijn rol. Schaap in de kerstmusical.”

Wat hing er aan de muur van uw tienerkamer?

“Niets, want hoe open-minded mijn ouders ook waren, alles moest spic en span zijn. Dus mama wilde niet dat er posters aan de muur hingen, want dat maakte gaatjes. Ik mocht alles, behalve posters aan de muur bevestigen. (lacht) Had het gemogen, dan zou het zeker een poster van de Spice Girls geweest zijn.”

Hebt u ooit een religieuze ervaring gehad?

“Nee, eigenlijk niet. Ik heb geen connectie met geloof. Voor mij persoonlijk is religie een strohalm waaraan je je vastklampt, maar ik kan mij wel voorstellen dat het sommigen kracht, zelfverzekerdheid en vertrouwen geeft. Ik luister liever naar de wijsheid van mijn man en naar zijn visie op het leven.”

Hoe definieert u liefde?

“Als een pure, allesoverheersende emotie die alleen maar positief is, denk ik. Zonder liefde geen geluk, zonder liefde geen zachtheid, zonder liefde ook geen kritische blik op jezelf. Alles begint bij liefde voor jezelf. Als je geen liefde voor jezelf voelt, heb je niets te geven.

“Ik vind het belangrijk om af en toe eens goed in de spiegel te kijken en content te proberen zijn met wat je ziet. Mensen zijn zo bescheiden, soms word ik daar ongemakkelijk van. Je mag vol zijn van jezelf, je moet jezelf graag zien. Alleen dan kun je met openheid naar je mindere kanten kijken. Dat wil ook zeggen dat je realistische zelfbeeld en je ideale zelfbeeld dicht bij elkaar moeten liggen als je gelukkig wilt zijn. Als je realiteit mijlenver ligt van wie je wilt zijn, heb je een fundamenteel probleem dat je moet oplossen. Je kunt altijd op zoek gaan naar jezelf, elke dag opnieuw. Je kunt altijd, op elk moment, beslissen om het anders te doen. Dat draagt een lichtheid in zich die het leven makkelijker maakt. Het is bijna nooit te laat, voor niets.”

Hoe voelt u zich in uw lichaam?

“Ik heb mij al beter gevoeld in mijn lichaam. Ik sport wat weinig de laatste tijd, omdat ik recent verhuisd ben naar Molenbeek en elke dag met de trein naar Antwerpen pendel. Als ik mijn man nog wil zien, ben ik met een beetje geluk thuis om halfnegen. Dan heb ik geen zin om nog een uur te gaan sporten, anders heb je niets aan je avond samen.

“Lopen is voor mij een van de weinige momenten waarop ik stilsta. Ik moet dus weleens gaan nadenken over hoe ik dat opnieuw geïmplementeerd krijg in mijn dagelijkse routine. Zeker nu het tijd is voor blote armen en spannende kleren. Maar een dikke zonnebril doet ook al veel.” (lacht)

Wat vindt u erotisch?

“Echte connectie tijdens de seks. En voor de rest heel veel dingen die ik niet aan je neus ga hangen. (lacht) Maar seks is heel belangrijk. Wat dat betreft, qua erotiek, zit het absoluut goed in mijn relatie.”

Wat is de speciaalste plek waar u ooit de liefde bedreven hebt?

“Dat vind ik een moeilijke vraag, want wat is een speciale plek? Ik hoef niemand te inspireren met die plek. Als het maar over de liefde gaat. Ik heb eigenlijk geen antwoord op die vraag.”

Hoe zou u willen sterven?

“Gelukkig. En volbracht. Ik stel mijzelf heel vaak de vraag: als ik nu zou doodgaan, zou ik dan gelukkig zijn met hoe de dingen gegaan zijn? Als een soort van uitdaging om te weten of ik goed bezig ben. Op dit moment zou ik gelukkig sterven, ja. Wanneer ik zou willen sterven, maakt eigenlijk niet uit. Zolang ik maar gelukkig ben. En liefst ook volbracht heb wat ik zou willen volbrengen. Ik zou heel simpel willen sterven, met liefde. Ik zou niet begraven willen worden. Verbrand mij maar. Strooi mij maar uit in de hof. Maar niet met tegenwind.” (lacht)

Wat zou u wensen als laatste avondmaal?

“Frietjes van de frituur sowieso, maar wel met veggie bitterballen. Je proeft het verschil niet. Dat bewijst hoeveel brol er in vlees zit. Ik ben geen strikte vegetariër, maar ik betaal liever een beetje meer voor goed vlees van een beest dat goed behandeld is.”

Welke droom hebt u nog?

“Ik ben niet zo’n dromer. Ik droom alleen maar als ik weet dat het realiseerbaar is. Zo droomde ik onlangs dat Beyoncé onze brillen draagt. Ik vind Beyoncé een van de graafste vrouwen op de planeet. Toen ik een paar jaar geleden voor een marathon trainde, luisterde ik elke dag naar haar muziek, omdat zij ook niets in de schoot geworpen heeft gekregen. Zij heeft een tweeling, een tienermeisje, een man, een topcarrière en komt nooit negatief in de pers. Ze brengt elk jaar een album uit. Een bijpassende film. Een sportkledingmerk. Ze danst en performt altijd buitengewoon goed. En ze is ook maar een mens. How does she do it? Beyoncé is voor mij een icoon van doorzettingsvermogen. Dus mocht zij onze brillen dragen, dat zou natuurlijk niet slecht zijn. Ik zal haar binnenkort weleens uitnodigen in een van onze shops in New York. Nog eventjes wachten. Getting there.” (lacht)