Eigen Portoricanen eerst
De wilde frisheid van Nile Rodgers' uitstekende band Chic, stuk voor stuk topmensen, was indrukwekkend
Polé Polé festival l Gabriel Rios is dé ster
Antoine Légat
Polé Polé is een succes binnen een succesverhaal. De kans is groot dat u dat met eigen ogen hebt aanschouwd, want volk genoeg op de zaterdagse opener van de Gentse Feesten. Zeker op de Koren- en Graslei, waar het exotische muziekfestijn Polé Polé met zijn vertrouwde kleurrijke aankleding de tenten heeft opgeslagen. Een overzicht van de afgelopen dagen.
Het saturatiepunt was bereikt tijdens de opening van de feesten op een zonovergoten zaterdag met toppers Gibson Brothers en vooral Chic. Op maandag was het weer van dattum, mutatis mutandis. Vóór La Kinky Beat een zee van ruimte, tijdens het concert een massale toeloop, vooral om een goed plaatsje uit te zoeken voor Rios.
Maar het was de moeite. Chic is geen aftandse discoformatie, maar het vehikel van creatieve duizendpoot Nile Rodgers, die ook hits had met Sister Sledge, Diana Ross, Madonna en Bowie. Rodgers had begrepen dat de mensen die hits wilden: 'Dance Dance Dance, Everybody Dance, I Want Your Love', een medley met onder meer 'I'm Coming out' en een heerlijk uitgesponnen 'We Are Family'. Zijn zopas overleden vriend Luther Vandross werd herdacht met een ontroerende versie van 'At Last I Am Free'. En als finale volgde het onverslijtbare 'Le Freak'.
Het geheim? Rodgers heeft van in zijn vroege dagen de disco verrijkt met elementen uit gospel, soul, r&b, blues. Zijn songs hebben een refrein dat zich in het geheugen vasthaakt. Zijn typische ritmische gitaarriedels zijn herkenbaar uit de duizend. Maar hier imponeerde vooral de wilde frisheid van zijn uitstekende band, stuk voor stuk topmensen (drummer Omar Hakim!). De prima zangeressen dragen het hele concept. Eén stoorzender: een te lange bandpresentatie die aan het eind de vaart uit het optreden haalde.
La Kinky Beat op maandag was een leuke opwarmer, weinig meer. De band stamt uit Barcelona, maar de voor de bands uit de zona bastarda typische cross-over stijgt nauwelijks uit boven roots-reggae en vooral woeste skaritmes. Het wil al vlug egaal klinken, ondanks de energieke input van zangeres Miry Matahari. Het optreden ondervond geen goed van het nogal chaotische verdwijnen en weer opkomen van groepsleden. Halfweg de set hun grootste hit 'Maria, Maria', maar die is hier nauwelijks bekend. La Kinky Beat eindigde wel in schoonheid met twee klassiekers: het Italiaanse weerstandslied 'Bella Ciao' en als bis Police-cover 'So Lonely'.
Misschien zijn we ook wat hard voor La Kinky Beat vanwege het contrast met Gabriel Rios en guests. Eigen Portoricanen eerst? Tja, de man is gewoon zo ongelooflijk goed aan het worden: vernuftig opgebouwde songs die toch vlot klinken, een aanstekelijke ritmiek die het avontuurlijke niet afremt, strak en gedisciplineerd spel in de stijl van de grote salsabands, inventieve blazers... en de attractieve figuur van 'Ghostboy' Rios zelf. Nog even en we zijn hem kwijt!
Waar en wanneer Nog tot 25 juli op de Koren- en Graslei
