Politiegeweld VS
"Een wonde bloedt": de pakkende open brief na de vrijspraak in Ferguson
De Verenigde Staten staan in brand nadat een onderzoeksjury vannacht oordeelde om agent Darren Wilson niet te vervolgen voor de dood van de ongewapende zwarte tiener Michael Brown, die hij in augustus doodschoot. Naast de straatprotesten trekt ook een open brief de aandacht, geschreven door mensen die het vonnis en het Amerikaanse systeem aan de kaak stellen.
"108 dagen lang werd ons gevraagd om het systeem zijn werk te laten doen en op de resultaten te wachten", schrijven ze. "De resultaten zijn er nu. Maar we hebben nog steeds geen gerechtigheid. Na 108 dagen werd een bloedende wonde opengereten, en werd er zout in gestrooid."
De brief, die getekend werd door 'te veel protesteerders en sympathisanten om op te noemen', hekelt de manier waarop de Amerikaanse justitie de fel gecontesteerde politieactie afhandelde.
De dood van Michael Brown is geen alleenstaand feit, maar een zoveelste voorbeeld van een falend systeem, menen de schrijvers. Ze leggen daarbij onder meer een link naar twee andere zaken. De 28-jarige Akai Gurley en de 12 jaar oude Tamir Rice kwamen recent immers ook tijdens incidenten met de politie om het leven. Symptomen van een oneerlijk systeem waar de gelijkheid tussen blank en zwart slechts een holle frase is, menen de opstellers van de brief.
"Dit is een strijd voor de waardigheid van onze mensen, voor het belang van onze levens, voor de veiligheid van onze kinderen", klinkt het.
"Deze strijd begon niet met de moord op Michael en eindigt niet met deze beslissing. Het 'systeem' waarvan ons verteld werd dat we er op moesten vertrouwen, houdt ons aan de rand van de maatschappij. Het systeem huisvest ons in de slechtste huizen en stuurt onze kinderen naar de slechtste scholen. Het sluit onze mannen disproportioneel veel op en maakt dat onze vrouwen zich moeten schamen voor de steun die ze ontvangen om goede moeders te zijn. Dit systeem, waarin jullie ons aanspoorden te geloven, schoot ons consequent en zonder uitzondering tekort. Het liet ons vallen en gooide ons eruit, keer op keer."
Dat het verzet tegen ongelijkheid en politiegeweld niet zal luwen na de uitspraak, is voor de briefschrijvers dan ook een uitgemaakte zaak. "Het werk gaat verder", schrijven ze. "Dit is geen moment maar een beweging. De beweging leeft."
"The Results Are In": de integrale open brief
An Open Letter from Protestors On The Grand Jury Decision (11.24.14)
In Ferguson, a wound bleeds. For 108 days, we have been in a state of prolonged and protracted grief. In that time, we have found community with one another, bonding together as family around the simple notion that our love for our community compels us to fight for our community. We have had no choice but to cling together in hope, faith, love, and indomitable determination to capture that ever-escaping reality of justice. After 108 days, that bleeding wound has been reopened, salt poured in, insult added to the deepest of injury.
On August 9th, we found ourselves pushed into unknown territory, learning day by day, minute by minute, to lead and support a movement bigger than ourselves, the most important of our lifetime. We were indeed unprepared to begin with, and even in our maturation through these 108 days, we find ourselves reinjured, continually heartbroken, and robbed of even the remote possibility of judicial resolution. A life has been violently taken before it could barely begin. In this moment, we know, beyond any doubt, that no one will be held accountable within the confines of a system to which we were taught to pledge allegiance. The very hands with which we pledged that allegiance were not enough to save Mike in surrender. Once again, in our community, in our country, that pledge has returned to us void.
For 108 days, we have continuously been admonished that we should "let the system work," and wait to see what the results are. The results are in. And we still don't have justice.
This fight for the dignity of our people, for the importance of our lives, for the protection of our children, is one that did not begin Michael's murder and will not end with this announcement. The 'system' you have told us to rely on has kept us on the margins of society. This system has housed us in her worst homes, educated our children in her worst schools, locked up our men at disproportionate rates and shamed our women for receiving the support they need to be our mothers. This system you have admonished us to believe in has consistently, unfailingly, and unabashedly let us down and kicked us out, time and time again.
This same system in which you've told us to trust - this same system meant to serve and protect citizens - has once again killed two more of our unarmed brothers: Walking up a staircase and shot down in cold blood, we fight for Akai Gurley; Playing with a toy after police had been warned that he held a bb gun and not a real gun at only
twelve years old, we fight for Tamir Rice.
So you will likely ask yourself, now that the announcement has been made, why we will still take to the streets? Why we will still raise our voices to protect our community? Why will still cry tears of heartbreak and sing songs of determination? We will continue to struggle because without struggle, there is no progress. We will continue to disrupt life, because without disruption we fear for our lives.
We will continue because Assata reminds us daily that "it is our duty to fight for freedom. It is our duty to win. We must love and support one another. We have nothing to lose but our chains."
Those chains have bound us - all of us - up for too long. And do not be mistaken- if one of us is bound, we all are. We are, altogether, bound up in a system that continues to treat some men better than others. A system that preserves some and disregards others. A system that protects the rights of some and does not guard the rights of all. And until this system is dismantled, until the status quo that deems us less valuable than others is no longer acceptable or profitable, we will struggle. We will fight. We will protest. Grief, even in its most righteous state, cannot last forever. No community can sustain itself this way. So we still continue to stand for progress, and stand alongside anyone who will make a personal investment in ending our grief and will take a personal stake in achieving justice. We march on with purpose. The work continues. This is not a moment but a movement. The movement lives.
This letter was written and signed by numerous protestors and supporters, too many to list.
