Een stad die klinkt als een keukenmixer

De drukte en hectiek van Caïro met zijn dik twintig miljoen inwoners ruil ik af en toe in voor de rust van St. Catharina, gelegen tussen de bergen in het zuiden van de immense en intens mooie Sinaïwoestijn. Eens in de zes tot acht weken ga ik er even tussenuit, al is het maar voor een of twee nachten, om in de stilte van dit dorpje bij te komen van de onophoudelijke stroom aan prikkels die anders dagelijks op me afkomen.

Behalve in de lijst van meest vervuilde steden ter wereld, piekt Caïro ook in de index wat luidruchtigheid betreft. Buiten hoor je het onophoudelijke getoeter van het eeuwig vaststaande verkeer. Het geluid op straat in Caïro ligt gemiddeld op 85 decibel; vergelijkbaar met een keukenmixer. Dat is alleen nog maar een gemiddelde, op veel plekken is het nog veel luider.

En dan zijn er de 120.000 moskeeën die Egypte rijk is. Vijf keer per dag klinkt de azan, de oproep tot gebed, door de grote luidsprekers. Dat begint bij het vroege ochtendgebed als de zon opkomt, rond de klok van vijf uur. Waar je ook bent in Egypte, je ontkomt niet aan deze luide oproep. Doordat niet elke moskee op de seconde gelijk begint, klinkt van alle kanten door elkaar de azan net even wat eerder of later. Overigens is het niet zo dat na de gebedsoproep Egyptenaren massaal naar de dichtstbijzijnde moskee snellen. Volle moskeeën zie je alleen bij het vrijdagmiddaggebed.

Om meer rust te hebben in deze stad-zonder-stilte, verhuisde ik een paar jaar geleden naar een chique buitenwijk vol bomen en lagere flatgebouwen. Het is daar aanzienlijk rustiger en stiller dan elders in de stad, waar alle energie uit je wordt geslurpt bij alles wat je buiten de deur doet. Ooit stond ik sceptisch tegenover het wonen in zo’n wijk. Hoe kan ik als correspondent goed verslag doen van een land als ik tussen de rijkere mensen woon?

Nu zou ik niet meer anders willen, het is voor mij de enige manier om in de herrie te overleven. En mijn contact met het ‘echte’ Egypte? Ik heb de metro op loopafstand en kom nog bijna dagelijks in het ‘traditionele’ Caïro. Onderweg draag ik ruisonderdrukkende oortjes tegen het constante chaotische geluid.

In volkswijken, waar ik bij vrienden op bezoek ga, ligt het geluidsniveau vaak nóg een tandje hoger. Theehuizen hebben speakers met harde muziek aan, en uit iedere tuktuk die door de krappe straten racet, knalt met veel gekraak de shaabi uit de geïnstalleerde boxen, een lokale vorm van technomuziek.

Rijkere mensen beschikken over de middelen om er regelmatig tussenuit te gaan. Velen van hen hebben een vakantiehuis aan zee in Sahel of Ein Sokhna. Met respectievelijk anderhalf en drie uur rijden vanuit Caïro ontvluchten ze daar, vooral in de benauwde zomerhitte, de stad om aan zee af te koelen. Ook mensen die zijn opgegroeid in deze herrie, hebben af en toe behoefte aan wat afstand.

De zee hoeft voor mij niet, de pracht van de woestijn en bergen rondom St. Catharina geven mij voldoende rust om er met een leeg en fris hoofd weer even tegenaan te kunnen.