Een partij verdwenen coke, dat zou wel niet opvallen. 30 lijken later is het einde nog steeds niet in zicht

Karim en Khaled Z. leven nog. Zeker dertig mensen zijn vermoord als gevolg van wat de broers benoemen als een inschattingsfout.

“Ze zijn naar Patser gaan kijken”, zegt een bron dicht bij de Turtles, de Borgerhoutse misdaadbende, gespecialiseerd in het uithalen van cocaïne uit vrachtschepen in de haven van Antwerpen. “Ze vonden het een kutfilm. Die masturbatiescène, moest dat echt? Wij worden neergezet als losers. Wij vroegen ons af waarom Adil El Arbi niet met ons is komen praten.”

Executie 1

Ook Jamal en Adrahem leven nog. Zij waren 19 en 21 jaar oud toen op dinsdag 27 april 2012 vijf witte Golf R32’s het Koxplein in Borgerhout op kwamen gereden en alle vluchtwegen blokkeerden. Kogels in hun kuiten deden de broers afzien van eerdere voornemens om niet te verklappen waar Karim en Khaled zich ophielden. De Nederlanders namen een klein broertje mee, en nog een andere jonge Turtle.

Van het broertje werd een vinger afgehakt. Hij werd in een oude fabriek aan een haak omhoog getakeld boven een industriële gehaktmolen. Daar werd een filmpje van gemaakt. De andere Turtle kreeg een boodschap in zijn gezicht gebrand met een soldeerbout: “Nu betalen. 10 miljoen.” De jongens werden daarna in de buurt van Borgerhout uit een auto gegooid.

“Er is betaald”, zegt de bron. “Er zijn huizen verkocht in Marokko. Ook de auto’s waarmee enkele Turtles begin 2012 door Borgerhout reden, zijn verkocht. Alles is terugbetaald.”

Van de Eerste Wereldoorlog kun je zeggen dat die begon met de moord op keizer Franz Ferdinand, in de Nederlandse Mocro-oorlog is dat iets lastiger. Misdaadverslaggevers situeren het beginpunt bij de liquidatie van Redouan Boutaka, op 22 april 2012, vijf dagen voor de raid op het Koxplein.

Moordatlas.nl, een Wikipedia van wie-vermoordde-wie, zegt: “De 31-jarige Redouan Boutaka zat in waterpijpcafé The Shisha Lounge toen twee mannen de zaak binnenstapten. De moordenaar zou Rida Bennajem zijn geweest. De man die bij de deur bleef staan zou Alexander ‘Alekki’ Gillis zijn geweest.”

De atlas leert je verder dat de meeste slachtoffers in de Mocro-oorlog meestal zelf moordenaars zijn, wat ook gold voor Boutaka, die in 2008 iemand moest vermoorden, zich van doelwit vergiste en er zo zelf een werd.

Niemand heeft van buitenaf een helder zicht op de machtsverhoudingen. In zijn boek Afrekeningen noemt journalist Paul Vugts van Het Parool het verdonkeremanen van 200 kilo cocaïne door de Turtles als directe aanleiding tot een schisma binnen de top van het Nederlandse misdaadwezen. Met aan de ene kant de in 1974 op Curaçao geboren topcrimineel en ex-Ajax-voetballer Gwenette Martha en aan de andere Houssine Ait Soussan, alias Hoes (1979). En aanvankelijk daar ergens tussenin de in 1987 geboren en in Eindhoven opgegroeide Benaouf Adaoui.

Martha is in 2008 in Antwerpen komen onderduiken, na te zijn ontsnapt uit de gevangenis. Tot dan toe verloopt de import van cocaïne vooral via de haven van Rotterdam. Martha ziet betere opportuniteiten in die van Antwerpen. De haven is vanwege de monding van de Schelde groter en voor de politie lastig te overzien. Hij treft in Antwerpen ook enkele families die tot dan toe traditioneel op kleine schaal bijverdienden met de import van hasj. Zo komen de Turtles in beeld.

Te traag

Cocaïne wordt bij verzending verpakt in pakketten van 1 kilo. Die worden verstopt in reusachtige fruitboten, bij voorkeur tussen ladingen ananas, bananen en mango’s. Voor elk pakket wordt bij vertrek de exacte locatie in het ruim doorgeseind.

Een kilo veilig aan wal gebrachte coke heeft een straatwaarde van 50.000 tot 60.000 euro. In de gloriedagen van de Turtles vangen zij tot 3.000 euro per uitgehaalde kilo.

Bron: “Pas op, er komt veel bij kijken. Je moet vluchtwegen instuderen. Je moet de haven op je duimpje kennen.”

Het gaat mis op de dag waarop een Turtle de andere vertelt dat hij op zijn tablet heeft gelezen over een grote cokevangst door de politie. Op het schip waar ze net daarvoor waren “gaan uithalen”. Hoe konden de grote jongens weten welke coke in beslag was genomen en welke niet? De Turtles gingen geloven in dat oude Vlaamse concept van ‘van de camion gevallen’.

Een inschattingsfout.

Terwijl de Turtles in het voorjaar van 2012 in Antwerpen het witte poeder verkopen tegen 20 euro per gram en in het zicht van hun hele wijk pronken met Porsches en Mercedessen – in één geval een Bentley – is er wel degelijk iemand die 200 kilo cocaïne mist. Die is besteld – en gefinancierd – door de beurtelings in Spanje en Dubai wonende Nederlands-Marokkaanse miljonair Samir Bouyakhrichan.

Elk pakket cocaïne is bij verzending voorzien van een unieke code, en kan worden getraceerd. Binnen de kortste keren komt een door de Turtles gestolen pak in handen van de grote jongens. Gwenette Martha krijgt orders om de coke terug te vinden, of op zijn minst de straatwaarde. Hij spreekt Benaouf Adaoui aan, en ook zijn rechterhand Najib Bouhbouh (34). Die zal het op de vriendelijke manier proberen, door de ouders van de Turtles aan te spreken. Als dat niet werkt, zal Adaoui het op zijn manier proberen. Met de gehaktmolen en de soldeerbout.

Bron: “Een huis in Marokko verkopen en dat geld dan tot hier krijgen, dat gaat niet van vandaag op morgen.”

Het ging zoals met het diertje waar de Turtles zich naar vernoemden. Te traag.

Executies 2 tot 9

Executie 2 vindt op donderdag 18 oktober 2012 plaats voor het Crown Plaza-hotel in Antwerpen. Het slachtoffer is Najib Bouhbouh. Hij is vanuit een witte Golf neergekogeld bij het verlaten van het hotel. Het commando blijkt achteraf vanop afstand aangestuurd door Adaoui. Hij had kosten gemaakt om de Turtles iets aan hun verstand te brengen. Hij vond dat hij recht had op een percentage van de 10 miljoen.

Daar ergens situeert zich de kern van het conflict. Adaoui vindt zijn eigen aanpak beter, Martha is van mening dat een joch als hij zijn plaats moet kennen binnen zijn organisatie. Executie 3 en 4 volgen op 29 december 2012. Adaoui rijdt die dag met zijn vrienden Youssef Lkhorf (28) en Saïd el Yazidi (21) met zijn Range Rover door de Staatsliedenbuurt, hartje Amsterdam. Hij wordt vanuit een Audi door de voorruit beschoten met kalasjnikovs. Die zijn geladen met pantser doorborende kogels. Adaoui weet de aanslag miraculeus te overleven door in een gracht te springen, zijn twee vrienden komen om.

De aanslag is geen groot crimineel mysterie. Tien dagen na de moord op Bouhbouh is Martha in het centrum van Amsterdam met twee kompanen staande gehouden door de politie. Hun auto ligt vol wapens, in de jas van Martha is een papiertje aangetroffen met de nummerplaat van Adaoui. De drie worden gearresteerd. Vanuit de gevangenis heeft Martha de schietpartij in de Staatsliedenbuurt georkestreerd.

Executie 5 volgt op 16 maart 2013. Het slachtoffer is de 21-jarige Rida Bennajem, een van de moordenaars van zowel Boutaka als Bouhbouh.

Executie 6 treft op 26 mei 2013 Souhail Laachir, een van de mannetjes van Martha zelf. Executie 7 treft op 20 februari 2014 Alekki, de laatste nog niet vermoorde moordenaar van Boutaka. Een maand later volgt de moord op Mohammed el Mayouri (30), net voor die door justitie als getuige zou worden gehoord in het onderzoek naar de moord voor het Crown Plaza in Antwerpen.

Op 22 mei 2014 volgt de moord op Gwenette Martha zelf. De wetsdokter telt tachtig kogels in zijn lichaam.

‘Ga je school afmaken’

“Het gebeurde niet ver hier vandaan”, zegt Janke Verhagen. “Stefan en ik zeiden nog tegen elkaar: het komt wel akelig dichtbij. We zeiden ook: mooi dat ze elkaar doodschieten, dat ruimt lekker op.”

In de avond van 13 juli 2014 parkeert Stefan Regalo Eggermont zijn blauwe Fiat Punto in de Conradstraat in Amsterdam, waar hij met Janke en z’n tweeëneenhalf jaar oude zoontje woont. Bij het uitstappen wordt hij doorzeefd. De daders hielden hem voor Omar Lkhorf (27), de jongere broer van Youssef Lkhorf, een van de slachtoffers van de moordpartij in de Staatsliedenbuurt en blijkbaar de eerstvolgende op de hitlist van de groep rond Martha.

Janke Verhagen: “Het kostte tijd voor het wou doordringen. Er waren wel misdaadjournalisten die op sociale media iets postten over een vergismoord. Iets blokkeert je besef. De dag erna viel mijn oog op de Flair, die titelde: ‘Mijn vriend is vermoord’. Mijn eerste reactie was: dit gaat niet over mij. Ik geef nu lezingen over wat ons is overkomen, en af en toe moet ik mezelf nog in de arm knijpen om het me te realiseren.”

Stefan was die avond met zijn broer de troostfinale van het WK 2014 gaan bekijken, Brazilië-Nederland. Hij en Anke woonden in een buurt die zich ver verwijderd waande van de Mocro-afrekeningen.

“Het ware doelwit is in september komen aanbellen”, zegt ze. “Om zijn excuses aan te bieden. Dat was heftig. Ik zag een héél jong jongetje en dacht: kerel, ga je school afmaken. Ik ben anders naar die jongens gaan kijken. Ze groeien op in een cultuur waarin wraak en eer hoog aangeschreven staan. Wij groeiden op in de luxe nooit voor hun keuzes te komen staan. Ik kan en wil niet oordelen. Het is heel makkelijk om deze jongens weg te zetten als gewetenloos. Een erg hoog IQ hebben ze volgens wetenschappelijk onderzoek niet. Ze hebben wel allemaal naar The Godfather en Narcos gekeken. En je weet: achter deze jongens staat een scala van mannen die hun handen zelf liever niet vuilmaken.”

Jankes zoontje is nu zes.

Janke: “Het moment waarop hij zijn papa ging zoeken achter gordijnen en in kasten is iets wat ik mijn ergste vijand niet kan toewensen. Ik blik er soms op terug en verbaas me erover dat het allemaal echt is gebeurd. Deze week was er een debat in de Tweede Kamer. Rijkelijk laat, vind ik. Stefan was een van de eersten die vanwege een persoonsverwisseling werd vermoord. Niet de laatste, helaas.”

200.000 euro per week

Executie 11 treft op 18 augustus 2014 Derkaoui van der Meijden, ‘Pirki’ voor vrienden. Pirki was een van de mannetjes van Martha die Adaoui trachtte neer te kogelen in de Staatsliedenbuurt.

Executie 12 volgt negen dagen later in het Spaanse Benahavís. Het slachtoffer is Samir Bouyakhrichan, de miljonair. Bouyakhrichan zou zijn vermoord door Naoufal F., alias ‘Noffel’, een gekende popper, wat Amsterdams is voor ‘huurmoordenaar’.

Executie 13 volgt al een week later, en treft Massod Amin Hosseini. Zijn dood is een vergelding voor de moord op Alekki, die ook al was vermoord als vergelding voor een vorige moord. Volgens wat Janke Verhagen achteraf hoorde, was hij een van de moordenaars van Stefan. “Je belandt in een wereld die de jouwe niet is”, zegt ze. “Maar die dat dan uiteindelijk toch blijkt te zijn.”

Executie 14 viseert op 8 december 2014 voor het eerst een vrouw, Luana Luz Xavier. Zij is de partner van H., de man die na de dood van Gwenette Martha de leiding over zijn groep heeft overgenomen.

Het gaat allang niet meer over 200 kilo coke, het gaat over wie de grootste is, wie de trafieklijnen beheert. Tot aan zijn dood verdiende Martha volgens de Amsterdamse hoofdcommissaris Pieter-Jaap Aalbersberg 200.000 euro per week. Dat is ongeveer ook wat Eden Hazard per week verdient bij Chelsea.

Janke Verhagen: “Ik was de kostwinner in ons gezin. Daardoor ontving ik een gehalveerde schadevergoeding van het Fonds Nabestaanden Geweld­delicten. De computer had het zo berekend. Stel je er niet te veel van voor, het gaat niet om duizenden euro’s. Ik ben ook niet zo bezig met geld, eerder met de vraag hoe het komt dat die jongens in Nederland zo makkelijk aan wapens kunnen geraken. Daar zou het debat stilaan eens over mogen gaan, vind ik.”

Executies 15 tot 26

Tegen eind 2014 is het voor de vroegere entourage van Martha duidelijk dat Adaoui de oorlog aan het winnen is. Daarom is Khalid Jaafar veiligheidshalve uitgeweken naar Panama-stad. Hij was een van de twee mannen die met Martha werden gearresteerd, toen die dat briefje met de nummerplaat in zijn jaszak had zitten. Maar een door Adaoui ingehuurde popper weet hem ook daar te vinden. Op 27 december 2014 ondergaat Jaafar executie 15.

Zij leggen iemand om aan de andere kant van de wereld? Dan wij ook.

Dat ondervindt de in Suriname ondergedoken Marchano Pocorni, een van de laatste nog levende moordenaars van Bouhbouh. De teller komt op 17 executies, want tussenin is in hartje Amsterdam – per abuis – ook nog een Ghanese bordenwasser geliquideerd.

Executie 18 treft op 9 juni 2015 Lucas Boom (43). Hij wordt in Zaandam onder het oog van tientallen schoolkinderen neergekogeld. Executie 19 beëindigt op 7 november 2015 het leven van Eaneas Lomp, opnieuw iemand uit het Martha-kamp. De daders zijn Hicham M. (23) en Omar Lkhorf (27), de man met de blauwe Fiat Punto in de Conradstraat in Amsterdam. Versleutelde berichten in zijn Blackberry ontmaskeren hem later ook als opdrachtgever voor executie 20, op ene Chahid Yakhlaf, oudejaarsavond 2015.

Janke Verhagen: “Omar, dat was die jongen die bij me was komen aanbellen om zijn excuses aan te bieden. En daar moet je het dan mee doen, de wetenschap dat beide daders inmiddels zelf zijn geëxecuteerd en dat dat jochie dat kwam aanbellen zelf carrière is gaan maken.”

Het punt is dan bereikt waarop een moord geen indruk meer schijnt te maken. Een moord is banaal, gewoontjes.

Op woensdag 9 maart 2016 ligt er een afgehakt hoofd op de stoep voor waterpijpcafé Fayrouz in Amsterdam-Zuid. Het café is de verzamelplek van de bende rond Adaoui. Het hoofd hoort bij Nabil Amzieb (23), een vriend van Omar Lkhorf die verder niet zo’n grote rol vervulde in de Mocro-oorlog.

In mei 2016 is justitie in Nederland eindelijk rond met haar bewijsvoering tegen Benaouf Adaoui. Hij wordt na een procedure in hoger beroep tot twaalf jaar gevangenisstraf veroordeeld voor de moord op Bouhbouh. Het wegvallen van Martha (dood), Adaoui (gevangenis) en Ait Soussan (ondergedoken in Marokko) vervult analisten even met de hoop dat het afgehakte hoofd beschouwd dient als het orgelpunt.

Fout gedacht. Eind 2016 volgen een vergismoord op een dj, de liquidatie van misdaadblogger Martin Kok en van een naar Colombia uitgeweken mededader van de moord op Eaneas Lomp. Op 12 januari 2017 is Utrechtenaar Hakim Changachi het slachtoffer van een nieuwe vergismoord. Twee weken later is een van de daders van die moord zelf het slachtoffer en op 7 juli 2017 brengt de moord op Jaïr Wessels de teller op 26.

Soms treft een vergismoord een jonge papa of een Afrikaanse bordenwasser, maar op 3 november 2017 begaan de moordenaars in café La Crème in Marrakech een disproportionele vergissing. Hun doelwit is eigenaar Mustapha El F. De twee daders schieten hun geweren leeg op een jongen die in het café met zijn vriendin wat zit te drinken.

Het is de 26-jarige student geneeskunde Hamza Chaib. Hij is de zoon van de voorzitter van het hof van beroep in Beni Mellal. Politie en gerecht in Marokko starten een niet eerder vertoonde klopjacht op uitvoerders en daders en dat zorgt voor paniek langs beide kanten.

Janke Verhagen: “Dat hoor je vaak in debatten: meer blauw op straat. Ik denk dat de geschiedenis ons intussen heeft geleerd dat deze jongens niet echt bang kunnen worden gemaakt door oom agent.”

Kroongetuige

In Nederland wordt bij het begin van het nieuwe jaar gewoon verder geliquideerd. Eerst Annas el Ajjoudi (29), een kompaan van Adaoui en op 29 januari nog maar eens iemand die de pech had te lijken op het doelwit. Het zet Nabil B. (30) aan het denken. De Utrechtenaar was betrokken bij de mislukte moord in Marrakech en meent te weten dat hij hierdoor zelf op een dodenlijst is terechtgekomen. Op 24 maart, twee weken geleden pas, berichtte De Telegraaf: “Wat voor onmogelijk werd gehouden in de strijd tegen de Mocro-maffia, is nu toch gelukt. Het Openbaar Ministerie beschikt over een kroongetuige.”

Nabil B. heeft zijn Blackberry overhandigd aan justitie, bezorgt die ook een foto van Redouane T., de opdrachtgever van de moord in Marrakech.

Geen week later volgt executie 30. De oudere broer van Nabil B., die nooit met justitie in aan­raking kwam, wordt van dichtbij doodgeschoten in de kantoren van zijn beletteringsbedrijf, door een man die was komen solliciteren.

Wie zal nu ooit nog durven getuigen, laat staan een deal aangaan met justitie? Is Nederland nu officieel een narco-staat, eerder dan een rechtsstaat?

Onze bron bij de Turtles: “Er is sinds 2012 in elk geval geen cocaïne meer gestolen. In Antwerpen houdt iedereen zich nu aan de regels.”

DE VERGISMOORDEN

Moorden als gevolg van een persoonsverwisseling leidden tot wraakacties die mee de liquidatiegolf hebben veroorzaakt. Hieronder de 8 vergismoorden tot nu toe.

29 december 2012: Als vergelding voor de moord op Najeb Bouhbouh, twee maanden eerder voor het Crown Plaza in Antwerpen, openen twee mannen in de Staatsliedenbuurt in Amsterdam met hun kalasjnikovs het vuur op Benaouf A. en daarna ook op de politie. A. weet bijtijds weg te springen in een gracht, maar zijn vrienden Youssef Lkhorf (28) en Saïd el Yazidi (21) worden dodelijk getroffen.

13 juli 2014: Net nadat hij z’n blauwe Fiat Punto heeft geparkeerd in de Conradstraat in Amsterdam krijgt Stefan Regalo Eggermont (30) meerdere kogels in het hoofd. Het ware doelwit was Omar Lkhorf, een Mocro-crimineel die ook met een blauwe Fiat Punto rijdt en geregeld in dezelfde straat parkeert.

28 januari 2015: Voor grand café De Plantage in Amsterdam wordt de Ghanees Augustine Nyantakyi (37) van dichtbij neergeschoten. Hij wordt getroffen door tientallen kogels. Het is niet duidelijk wie het doelwit van de liquidatie was, maar in elk geval niet Nyantakyi. Hij was bordenwasser.

8 oktober 2016: In zijn parkeergarage in Amsterdam wordt dj Djordy Latumahina van dichtbij neergekogeld. Zijn moordenaars hielden hem verkeerdelijk voor drugshandelaar Giovanni M.

12 januari 2017: Bij het verlaten van een flat in Utrecht-Overvecht wordt Hakim Changachi (31, links) van dichtbij dood­geschoten. Het vijfkoppige moord­commando moest eigenlijk Khalid H. hebben en onderneemt twee dagen na de vergismoord nog een nieuwe poging, maar die wordt verijdeld door de politie.

3 november 2017: In club La Crème in het Marokkaanse Marrakech wordt ­student geneeskunde Hamza Chahib (26) neergeknald ­terwijl hij iets zit te drinken met zijn vriendin. Het doelwit was Mustapha El F., een kopstuk binnen een van de rivaliserende Mocro-clans.

26 januari 2018: Mohammed Bouchikhi (17) wordt in een wijkcentrum in Amsterdam geliquideerd door twee schutters. Hun vermoedelijke echte doelwit was Gianni L., die licht gewond raakte.