Een mens is zo toekomstgericht, alles wat je doet staat zó in het teken van straks en morgen en volgende maand

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Mijn oude vriendin Gertha, die ik meer dan dertig jaar niet meer had gehoord of gezien, stuurde een tijd geleden een mail om te melden dat ze in een hospice was opgenomen om daar weldra te sterven aan longkanker.

Verhip, antwoordde ik.

Ze schreef dat het wel meeviel, dat het ook een grote, intense beleving was die haar verwondering en nieuwsgierigheid opwekte. ‘Eigenlijk is het de mooiste tijd van mijn leven’, zei ze, ‘maar hij mag wel nog heeeel lang duren. Ik heb nog enorm veel levenslust. En toch staat dat mijn acceptatie – misschien zelfs omarming – van mijn naderende dood niet in de weg.’

Ik zei dat ze het bijna als een voorrecht deed klinken.

Ze antwoordde dat niets meer vanzelfsprekend was, dat alles die gloed van eindigheid had; ‘De tijd die blijft tikken. Ik mag geen tijd meer kwijtraken, geen tijd onbenut laten. Mijn contacten met mensen zijn intenser. Mensen durven meer te laten zien (ik ga toch dood. Alle geheimen gaan mee het vuur in). Ikzelf overigens ook. Daarom is dit de mooiste tijd van mijn leven.’

In de dagen die volgden wisselden wij via de mail nog enkele keren gedachten uit over het leven, en over een dood zo voorspelbaar en inroepbaar en wat voor een vreemde botsing dat veroorzaakte. Zij kon er met humor en met smaak over vertellen en ik vond het reuze boeiend, en toch begon die dood mij al snel tegen te steken. Een mens is zo toekomstgericht, alles wat je doet staat zó in het teken van straks en morgen en volgende maand, dat het heel lastig is om elke dag af te dalen in het rijk van de stilstand; om je in te leven in de gedachten van iemand voor wie morgen van geen enkele tel is en die enkel nog uitgemeten afscheid neemt. Ik moest Oogje nog nalezen, het omslag goedkeuren, Boef in het oog houden, een winkellijstje maken, Ecover niet vergeten. Hoe gefascineerd ik ook was door wat er zich aan de andere kant van de lijn afspeelde en hoe uniek al die inzichten ook waren, het vloekte met het eeuwige onvermijdelijke vooruitgaan van alles.

Twee weken geleden, op zondag, meldde zij via Messenger dat de beslissing was gevallen, dat het haar laatste dag was.

Dat maakte het plots wel weer prangend.

Ik antwoordde: ‘Straks redden weer andere mensen de wereld.’ Ik had het druk met koken, kamut met tomaten.

Een uur later zat ik in de tuin. Ik maakte een foto van de wolken, die uitzonderlijk mooi waren, zo beschenen door de ondergaande zon, en stuurde haar die. ‘Mooie bestemming’, schreef ik erbij.

‘Daar ga ik voor!’ klonk strijdvaardig het antwoord.

Ik had haar nog duizend vragen willen stellen, zei ik de volgende ochtend tegen mijn vrouw. Je krijgt niet elke dag de kans om het over zulke dingen te hebben met iemand die niet meteen in paniekerigheid of zoetekoekerij vervalt.