Een echte tijger laat zich niet temmen

Cardiff noemt zichzelf 'de jongste en snelst groeiende hoofdstad van Europa'. Onder het motto 'what a difference a bay makes' bouwen promotoren de vroegere kolenhaven aan de monding van de Taff om tot een nieuw stadsdeel. 'Het meest gedurfde waterfront-project van Europa', zeggen de Cardiffians en in één moeite noemen ze Cardiff Bay 'de snelst groeiende toeristische bestemming van het UK'. En dan is er natuurlijk het spiksplinternieuwe gigantische Millennium Stadion in het hartje van de stad: 75.000 plaatsen, 13 bars, schuifdak, the lot. Vorig jaar werd er het wereldkampioenschap rugby gehouden en de volgende jaren moet het Wembley vervangen als voetbalhart van het Verenigd Koninkrijk. And you ain't seen nothing yet. In Cardiff Bay komt er straks het Millennium Center Project for Performing Arts: 1.700 gestroomlijnde theaterzitjes. De alomtegenwoordige architect Richard Rogers zal aan de oever van de baai de zetel van de National Assembly of Wales laten verrijzen. En oh ja, een recent vastgoedonderzoek riep Cardiff uit tot 'de beste stad van het UK om te shoppen'. Het nationale symbool van Wales is - naast de rode draak - the leek, de prei. Vandaar de groenwitte vlag, de kleuren van deze smakelijke veldvrucht. Wees ervan overtuigd dat Cardiff binnenkort uitpakt met de titel 'the fastest growing leek of the UK'.

Allemaal goede redenen om op Valentijnsdag in een grote bocht om het opgejutte Cardiff heen te lopen en wat verderop in het noorden de zachte heuvels en de rustige groene valleien van Wales op te zoeken. God is in the flowers of Olwen and Melangell. Felt his heart beating in the wild hare. Wales in fact is His peculiar home. (R.S. Thomas)

Slapen

De kwestie is dus: hoe te overleven in boomtown Cardiff op Valentijn, als romantiek aan de orde is. Dat lukt merkwaardig goed. Vooreerst en ten overvloede: wees zorgvuldig in de keuze van het hotel. In Cardiff Bay staat een fonkelnieuw torenhoog vijfsterrenhotel met futuristisch dak en uitzicht op het roerloze water van de baai. Want dit moet in dit verband nog even gezegd: de promotoren van Cardiff Bay - de 'Taffia' zo noemen de critici ze naar analogie met de maffia - bouwden een stevige dam aan de monding van de Taff. Daarmee temden ze een gigantisch getij met een verval van 12 meter. Een uniek broedgebied van waadvogels ging verloren maar er kwam een groot meer vrij met 13 kilometer oever, uitermate geschikt voor inventief vastgoedgebruik. Shoppingcenters, een jachthaven, luchtige terrasjes, een promenade, u kent dat. En ook een vijfsterrenhotel dus. Imposant, maar voor Valentijn ongeschikt. Deze speciale dag vergt geen onberispelijke roomservice, maar een meegesmokkelde fles champagne. That's the spirit.

En dus deze keer ook niet in het Hilton, hartje Cardiff. Het hotel heeft zich recent gevestigd in een - teken des tijds- vroeger belastingkantoor. De verleiding is groot om zich daar over te leveren aan de luxe van een uitgestrekt bad met thermische mengkraan, maar ook dat moet u niet doen. Mijn Valentijn gedijt het best in een gelambriseerde Victoriaanse kamer met ingebouwde douche. En die vindt u overvloedig in Cathedral Road. U treft daar tandartsenpraktijken, advocaten, osteopathische klinieken en een uitgebreide keuze van innemende hotelletjes. Allemaal met neogothische portieken. En gelambriseerde kamers. Gehorig ook, zeg ik u maar even. Maar voor Valentijn is Cathedral Road aangewezen, welhaast verplicht.

Wandelen

U bent er op wandelafstand van Cardiff Castle, als attractie absoluut uniek en dat heeft alles te maken met 'the Bute Family'. De tweede Markies van Bute kreeg in 1830 van Londen de toestemming om een dok te bouwen aan de monding van de Taff. Daarmee was de boot los. Cardiff werd het Saoedi-Arabië van de steenkool. In 1913 was het de grootste kolenhaven ter wereld met een export van 13 miljoen ton. Wat de spindoctors van het heroplevende stadje nu gepolijst 'Cardiff Bay' noemen, heette toen 'Tiger Bay': een ruige havenbuurt met wel 35 nationaliteiten en met naast stegen en dokken een aantal merkwaardige Edwardiaanse gebouwen waar Markies II zijn handel dreef, 'Bute town'.

De derde Markies van Bute was een meer dromerige geest. Een mooi familiefortuin en een diploma in geschiedenis in Oxford brachten deze jongeman op het idee om op de gronden van de eerste versterkte nederzetting in Cardiff een middeleeuws vrijgezellenverblijf te bouwen. Daarvoor deed hij een beroep op William Burges, een geniale doch licht geschifte bouwkundige. Zijn bouwstijl - een mengeling van Middeleeuwen, renaissance en islam - werd door verbouwereerde tijdgenoten omschreven als 'Burges Gothic'. Hij ontwierp op de gronden van de vroegere Normandische nederzetting een omwalde bouwkundige farce die - laten we het voorzichtig uitdrukken - de verbeelding tart. Een winter- en een zomerrookkamer, kinderkamers, een Arabische kamer, u noemt het maar. In de opulent gelambriseerde Banqueting Hall werd onlangs de lichtjes geschrokken paus ontvangen. En ook Nelson Mandela kreeg er de stadsleutels overhandigd, zich ongetwijfeld bedenkend dat, vergeleken met deze zaal, een sobere cel op Robbeneiland toch ook zijn charme had. Maar de Markies van Bute vond het indertijd allemaal prachtig en hij liet Burges in de heuvels iets buiten Cardiff 'Castell Coch' bouwen, een zomerslot dat het best te omschrijven valt als de Victoriaanse variant van het Teutoonse Schloss Neuschwanstein. Niet te missen voor wie in een romantische bui is.

Langs de verrassend ruime en beplante boulevards van Cardiff staan nog vele imposante gebouwen, vooral in de Edwardiaanse stijl uit het begin van de 20ste eeuw. Koepels, colonnades, roomwitte Portlandsteen, kortom de architectonische zelfverheffing die samenvalt met het herfsttij van een imperium. In een van deze gebouwen is het National Museum and Gallery gevestigd. U vindt er niet alleen een mooie collectie kunst uit Wales maar ook een superbe verzameling impressionisten: Cézanne, Degas, Sisley en vooral het pakkende 'Regen te Auvers' dat Van Gogh schilderde in de week die zijn zelfmoord voorafging. Hij liet zich voor dit schilderij inspireren door zijn favoriete gedicht van Longfellow, Rainy Day. 'My life is cold and dark and dreary, it rains and the wind is never weary, into each life some rain must fall...' U voelt in de schemerende museumzalen de nostalgie omhoogkruipen. Tijd voor het candlelight dinner.

Eten

Van de inwoners van Wales wordt gezegd dat ze zijn als de Italianen, maar dan mét regen. De Welshmen zingen graag, ze zijn gepassioneerd en ze houden van eten. Cardiff biedt opvallend veel goede restaurants. Dat hoort ook een beetje bij de hoofdstedelijke capsones van de stad. 'Le Gallois' in Romily Crescent is the hottest place. Zowel The Observer als The Automobile Association kozen het als het beste restaurant van Wales. Men serveert er wat Engelsen verstaan onder Franse keuken: sterk geparfumeerde gerechten met veel effect en contrast. De wijnkaart is er breed maar prijzig. Het cliënteel varieert van een opgedirkt avondje uit voor oma's verjaardag tot jong, succesvol en straks de pub in. De inrichting is strak en no nonsense. Geen candlelight dus, maar de dienster was een Française op taalstage met enorm veel heimwee naar haar Normandië en zoiets zorgt toch voor een aparte tafelsfeer.

Winkelen

In een cirkel van één uur rijden rond Cardiff wonen twee van de drie miljoen inwoners van Wales. Dat geeft op winkeldagen een enorme drukte in de modieuze shopping centra. Maar Cardiff telt ook zes Victoriaanse en Edwardiaanse overdekte galerijen en daar is het wél leuk slenteren. In Royal Arcade vindt u 'The Lovespoon Studio' waar Carl Milliner houten, met symbolen uitgewerkte lepels vervaardigt die geliefden aan elkaar schenken. Een traditie uit de 17de eeuw. To spoon is in het Engels 'dwaas verliefd doen'. Bladeren staan voor groeiende liefde, een wiel voor werklust en bolletjes in een kooi geven het aantal gewenste kinderen aan, wat dan meteen ook geregeld is onder de geliefden. Je kan er een eigen lovespoon laten vervaardigen, maar Milliner vraagt daarvoor wel tien dagen. Liefde vergt geduld, en geduld vergt liefde.

In High Street nr.18 is 'Oriel' de beste boekhandel voor literatuur en geschiedenis van Wales. En in Wharton Street komt 'Is It?', die het dichtst in de buurt komt van een continentale brasserie. 's Avonds is het een stevige bluestent want, oh ja, Cardiff noemt zich ook de hoofdstad van de blues.

Conclusie

Cardiff nodigt niet echt uit tot langoureuze rêverie. Daarvoor moet u naar de roling hills en de woodlands in het noorden. Maar het is er aangenaam spacieus en er valt veel te bewandelen. Cardiff Bay is weliswaar een tochtje van een halfuur. En voor een nostalgische uitstap naar Castell Coch of naar het Museum of Welsh Life moet u de bus op. Mogen we de poëtisch bevlogen Valentijntoerist in dit verband het gedicht in herinnering brengen van de wereldberoemde dichter en Cardiffian Harri Webb (1920-1994)? 'Where will you spend eternity? The posters question us. The answer comes quite readily: Waiting for a Cardiff bus.

Bob De Groof

British Airways vliegt dagelijks twee keer heen en terug op de lijn Brussel- Cardiff. Met de trein bent u vanuit Londen op zo'n twee uur in Cardiff.

British Tourist Board, Louizalaan140,1050 Brussel, tel. 02/646.35.10, fax 02/646.39.86

Wales Tourist Board, Brunel House, Fitzalan Road, Cardiff CF24 OUY, tel. 0044/29/2049.9909, fax 0044/29/2048.5031

E-mail: enquiries@cardifftic.co.uk

Internet: www.tigerbay.com/newcity/index.html, www.usefulinfo.co.uk/cardiff/tourism.htm, www.cardiff.gov.be