Een echte fijnproeverij, nooit cheesy: dit zijn de platen van de week

Halsey - Manic ****

Ashley Frangipane heeft een naam om vingers en duimen bij af te likken, en op haar derde langspeler Manic laat de Amerikaanse u ook van verschillende walletjes eten. Halsey dolt met country in ‘You Should Be Sad’ en ‘Finally// beautiful stranger’. Maar net zo goed kiest ze elders voor bombastische pop, glazuurrijke soul en speelt ze met culturele referenties aan films als Eternal Sunshine of the Spotless Mind of Jennifer’s Body. Op de gastenlijst treft u dan weer Alanis Morissette aan, én een van de leden van K-popsensatie BTS. Kiezen is verliezen: zoveel is duidelijk voor de narcistische millennial die ze zelf ook neerzet in haar confessionele songteksten. Op papier klinkt er nauwelijks samenhang in die aanpak, maar deze popplaat past niettemin perfect bij de popster, die anno 2020 zonder bezwaar tussen baanvakken wil slalommen.

SCHNTZL - Catwalk ****

Op straffe van een pek-en-verenbehandeling durven wij Belgische groepen zoals De Beren Gieren, STUFF. of SCHNTZL allang geen jazzbands meer noemen. Die laatste lijkt op Catwalk als nooit voorheen de muzikale vrijheid te omarmen. In tien composities, genoemd naar zelfverzonnen personages, slalommen Hendrik Lasure en Casper Van De Velde sierlijk tussen postrock en exotica, van pianominimalisme naar IJslands aandoend popexperiment, nu overrompelend teder, dan weer heerlijk onbeholpen. Je denkt aan Battles en aan múm, aan Efterklang en Ryuichi Sakamoto, maar je hoort SCHNTZL bovenal openbloeien. Welk een fijnproeverij! 

070 Shake - Modus Vivendi ***

Als ze zou willen, zou de uit New Jersey afkomstige Danielle Balbuena het boegbeeld van een artistieke lgbtq+-beweging kunnen worden, alleen laat ze zich hoegenaamd niet graag definiëren of voor andermans kar spannen. Die drang om fluïde te blijven, tekent haar generatie en meteen ook haar muziek. Als protegé van hiphopkeizer Kanye West gaat ze op haar debuut als 070 Shake de popmuziek te lijf zoals haar leermeester: tussen indie en hitparadepop, met een hiphopesthetiek als springplank maar met etherische elektronica als uitgangspunt. Opzettelijk wars van kitsch en ironie bovendien, ook al doen deze blikkerige, in autotune sudderende songs niet zelden cheesy aan. ’t Is oprecht en doorwrocht, maar lang niet zo revolutionair als haar aanbidders beweren.