Een al te kort leven

Geen idee wat de Rode Duivels gisteren in Duitsland hebben gedaan. Niet omdat het me niks kan schelen, dat zou de waarheid veel geweld aandoen, maar wel omdat ik deze column al een paar uur voor de wedstrijd heb doorgestuurd: erna was geen tijd meer, en dat is misschien maar goed ook.

Mijn geest is de voorbije week beheerst door een man die gisteren in Düsseldorf in doel had kunnen staan: Robert Enke, de Duitse keeper die bijna twee jaar geleden zelfmoord pleegde.

Biografieën van voetballers, ze zijn voor 99 procent verspilling van papier. Wat Wayne Rooney van het leven denkt, hoe Cristiano Ronaldo de etter is geworden die hij is of waarom Messi een gewone jongen is gebleven, ik wil er geen halve seconde van mijn tijd aan spenderen. 't Is zoals met de gedichten van Mark Eyskens: onthullingen zijn er nauwelijks, en voor de stijl hoef je 't zeker niet te doen.

Maar nu is er dus Robert Enke, een al te kort leven, en voel ik, u bent gewaarschuwd, zendingsdrang in me opborrelen. U moet dit boek lezen.

Omdat Enke een goede, boeiende mens was. Omdat u nooit een boek zult vinden dat meer inkijk geeft in de voetballerij. Omdat u voortaan bij het woord spelersvrouw niet meer automatisch aan een opgedirkte wandelende handtas zult denken, maar aan Teresa Enke, een meisje met een hart groter dan het Zwarte Woud. Omdat u voor eens en voor altijd zult snappen dat depressie ook groter is dan het Zwarte Woud. Omdat u voortaan de kant van Rummenigge en het Bayernbestuur kiest wanneer die Louis van Gaal een onmens noemen. Omdat u wilt lachen en huiveren met het wedervaren van een mens die dicht bij uzelf staat, dichter dan de heren Rooney, Ronaldo en Messi dat ooit zullen zijn. Omdat u tot uw eigen verbazing zult merken dat u, als die keuze u was vergund, liever Robert Enke had willen zijn, dan Rooney of Ronaldo. Omdat dat besef een onbetaalbare levenswijsheid is.

Of gewoon, omdat u voetbalcoach bent, en nog steeds zoals het gros van uw collega's denkt dat u vooruitstrevend en vernieuwend bezig bent, als u een dag teambuildingactiviteiten plant. En u er vervolgens vast van overtuigd bent dat wie tijdens het raften, mountainbiken of godbetert toneelspelen geen blijk geeft van de juiste groepsdynamiek, u en uw elftal op het veld ook in de steek zal laten.

Wie zijn kajak niet hoost, zal tussen de lijnen ook zijn ploegmaats niet op sleeptouw nemen, dat soort hemeltergende onzin. Enke was wars van dat gezwets, hij ging nooit mee stappen met de jongens na een wedstrijd, en toch was hij de gedroomde ploegmaat, op en naast het veld. Want een mens. Soms is het zo simpel.

Voortdurend heb ik de voorbije jaren mensen uit de voetbalwereld horen zeggen dat het toch o zo jammer is dat ze wel de voetbalkwaliteiten, maar niet het karakter van hun beoogde aankopen kunnen scouten.

Ik heb een oplossing, en reik ze, anders dan de goeroes van de teambuilding, de halve zolen onder de psychologen, gratis aan: geef de nieuwe speler de biografie van Enke te lezen. Hij zal u misschien verbaasd aankijken en vragen of het ook bestaat als luisterboek om door zijn gepimpte hoofdtelefoon te jagen, maar hou voet bij stuk: geef hem een week de tijd om het boek te lezen.

Vraag hem nadien of hij heeft moeten huilen. Als het antwoord neen is, verscheur dan het contract. Niks mee aan te vangen, hoe goed hij ook kan kajakken.